Δεν έχω συνηθίσει. Ούτε και πρόκειται.
Κανένα πρωινό δεν είναι πια δικό μου, και κανένα βράδυ δε μου ανήκει.
Έχουν όλα κλειστεί στο χρόνο.
Έχουν αφήσει χώρο.
Και δε με χωράει.
(Βρέχει, και κρυώνω, και δε γελάω καθόλου πια και με τίποτα. Κι αν κάτι με πονάει περισσότερο, είναι η απλότητα που μου επέβαλε ένα ετεροκαθοριζόμενο Εγώ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου