Ένα τολμηρό
Ανοιχτό βιβλίο
Πάνω στο τραπέζι σου.
Δίπλα σου
Στο κρεβάτι.
Παρέα σου
Στο τρένο
Μέχρι τη δουλειά.
Μαζί σου
Όταν πας για μπύρες.
Κάποιοι
Φοράνε σταυρό
Φυλαχτά από το Άγιον Όρος
Βηματοδότη
Κάποιοι
Κρατάνε ομπρέλα
Ή απλά ένα τιμόνι.
Η γνώση
Μέσα σε σελίδες
Λευκές
Και σειρές από άγνωστες λέξεις
Μέσα από εικόνες όσο είμαστε παιδιά.
Μην περιμένεις εκπλήξεις.
Ένα τολμηρό
Ανοιχτό βιβλίο
Με κάποια σκίτσα
Και σημειώσεις
Δεν έχει δόντια.
Μέσα στο μαγαζάκι, διάφορα μικροαντικείμενα, και συ διαλέγεις δύο μικρές κορνίζες: μια με μια πιπεριά αποξηραμένη κι ένα ακόμα με κόκκους από πιπεριά, για να στολίσεις το σπίτι σου.
Έχω βγει και σε περιμένω έξω. Δε θα τα έπαιρνα ποτέ για διακοσμητικά.
(...)
Βρέθηκα να κρατάω στα χέρια μου, ένα σακουλάκι με νεράτζι. Όχι καρπούς σε μορφή φρουί-γλασέ ή του κουταλιού. Σαν να ήταν γλυκά μικρά κλαδιά με ανθούς στην άκρη, μια περίεργη γεύση, και το άρωμα πιο έντονο από ποτέ. Τσιμπολογούσα.
(...)
Πάνω σ'ένα καράβι, τα λέγαμε με τον καπετάνιο, την ώρα που έπαιρνε τη στροφή για να μπει στο λιμάνι. Του μιλούσα από το μπάνιο, που στέγνωνα τα μαλλιά μου.
(Πρωινός καφές και τσιγάρα στις 4 με τον πατέρα. Η συζήτηση υπό συνθήκες ηρεμίας και κατανόησης. Πού να βρω λέξεις να εξηγήσω τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της εγκεφαλικής μου λειτουργίας; Τέτοια ώρα..
Κι αν υπάρχουν, η καρδιά δεν τις αφήνει να ταξιδέψουν με τέτοια μποφόρ.)
(Σε κάποιο σημείο πάνω στην υδρόγειο, δύο άνθρωποι θα αγκαλιάζονται, θα χάνονται ο ένας στη ματιά του άλλου, θα φιλιούνται και θα ορκίζονται στο όνομα της αγάπης, θα χαμογελάνε, θα προχωράνε μαζί, και θα είναι πραγματικότητα.)
(Εγώ εξορίστηκα να ζήσω σε άλλο πλανήτη. Χωρίς νερό, χωρίς γη, χωρίς αγάπη. Ούτε χρόνο δεν έχει εδώ που είμαι.)
Στη μέση της Ερμού, νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται.
Κι ενώ όλοι γελάνε, και βγάζουν φωτογραφίες, εγώ έχω μπροστά μου την εικόνα της ζωής που προσπαθούσα να ζήσω: Εμείς μέσα σε μια φούσκα. Μεγάλη! Να μη χωράει τίποτα άλλο, πέρα από εμάς τους δύο και την αγάπη.
(Κάποιοι επιτήδειοι απλώναν τα βρωμόχερά τους και τις διέλυαν, κάποιοι άλλοι πηδούσαν, και με το κεφάλι τους σημαδεύαν αυτές που φτάναν πιο ψηλά.
Πόσο βία βγάζει ο κόσμος μπροστά στο απλό και το χαρούμενο..)
(Έχω περιορίσει τις λέξεις μου σε: καλημέρα, ναι, όχι, θα δω, και καληνύχτα. Όχι, ότι συνεννοούμε και με κανέναν, αλλά για να δηλώνω παρούσα κάθε φορά που κάποιος απευθύνεται σε μένα)
Πάνω
Πάνω
Πάνω
Κάτω
Πάνω
Κάτω
Πιο κάτω
Πάτος
Πάνω
Στο Θεό
Κάτω πάλι..
(Δε ξέρω που ακριβώς βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Ζαλίζομαι κι ανακατεύομαι.)
Στη γωνία Μενάνδρου και Ζήνωνος, κάθε πρωί σχεδόν, έλεγα καλημέρα στον γύρο που περήφανα ξεκινούσε την καταδίκη του στη φωτιά.
Σιχαμένη μυρωδιά.
Τώρα πια του μοιάζω -σε οριζόντια θέση στο κρεβάτι.
Ψήνομαι και λιγοστεύω
Αργά και βασανιστικά
Και δεν ακούω ούτε καληνύχτα
Ούτε καλημέρα
Κι αυτό σιχαμένο.
Λίγο πριν κοιμηθώ -ναι, στις 10- με βασανίζει μια σκέψη.
Κι άλλη μια..
Κι άλλες δυο πιο πίσω..
Και με βγάζουν απ'το δρόμο που προσπαθώ να παραμείνω.
Στρίβω ένα τσιγάρο, και ξαπλωμένη γεμίζω καπνό μέχρι τα πέλματα.
Σηκώνομαι νευρικά, πίνω νερό με το ζόρι, κι επιστρέφω στη δίνη μου.
Στριμώχνονται κι άλλες, κι άλλες, μαζί με τον καπνό, και το νερό, και τα νεύρα.
Σκέψεις, χωρίς χρώμα και σχήμα ακαθόριστο.
Σηκώνομαι πάλι, αυτή τη φορά χωρίς ζόρι για νερό.
Μέχρι να πάει 4 το πρωί και να φτιάξω καφέ. Πριν κοιμηθώ.
Κοίτα,
Δε ξέρω για σένα
Αλλά για μένα
Τα βράδυα
Είναι απίστευτα γεμάτα
Αγριότητα
και σκέψεις, έτσι; Μην το ξεχνάμε.
(Βιάζω τα μάτια μου να κλείσουν, τα αυτιά μου να σταματήσουν να ακούνε, και καταδικάζω τις ώρες μου σε απραξία και απάθεια.
Μέχρι να ξημερώσει..
Και να συνεχίσω να είμαι σε κατάσταση άρνησης.)
(Οκτώβρης μήνας, νεκρός κι αδιάφορος, ουδέτερος κι ασήμαντος, δεν έχει να μου δώσει και πολλά.
Παραμιλάω και κάνω παρέα με σκιές.)
(Πού να χωρέσω τόσο άδειασμα, μωρέ;)
Αν δεν είχα αυτόν τον πονοκέφαλο
Και αυτή τη ζαλάδα
Και τόσο βαρύ άδειο στομάχι
Αν τα μάτια μου δεν ήταν τόσο βαριά
Και δεν πονούσαν τα πόδια μου από το ατέλειωτο περπάτημα
Κι αν είχα μια μικρή υποψία από οστό στα μούτρα μου, για να το σπάσω ξανά
Κι αν οι μέρες που πέρασαν μου άφηναν ένα νανογραμμάριο ελπίδας
Και δεν ήταν τόσο σκληρές μαζί μου
Δε θα χρειαζόταν να σκεφτώ ούτε ένα "πώς;"
Γιατι δεν έχω "γιατί;"
Θα ήμουν εκεί
Το ξέρω.
Δεν έχω συνηθίσει. Ούτε και πρόκειται.
Κανένα πρωινό δεν είναι πια δικό μου, και κανένα βράδυ δε μου ανήκει.
Έχουν όλα κλειστεί στο χρόνο.
Έχουν αφήσει χώρο.
Και δε με χωράει.
(Βρέχει, και κρυώνω, και δε γελάω καθόλου πια και με τίποτα. Κι αν κάτι με πονάει περισσότερο, είναι η απλότητα που μου επέβαλε ένα ετεροκαθοριζόμενο Εγώ.)
ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ
Ποια μοίρα να μου ετοίμασε το πέρασμα, ποιο πνεύμα μ’ έχει πάρει, τη νύχτα απόψε τη φθινοπωριάτικη μ’ ένα μεγάλο θλιβερό φεγγάρι.
Στον κήπο του Ζαππείου, φωλιά του
Εγώ μια σκιά που σέρνεται στο χώμα, ένα φύλλο που πια τη ρίζα του έχασε και που το παίρνει ο άνεμος ακόμα.
Έρημα τα δρομάκια, έρημοι οι πάγκοι
Το σπάνιο φύλλωμα σωπαίνει αμφίβολα. Προ μιας στιγμής εφύγανε οι ερωτευμένοι.
Εδώ ένας νέος σκυθρωπός ετοίμαζε κάποια χαρά στην παθιασμένη ζωή του. Φιλούσε ενός μικρού χεριού τα δάχτυλα μεθούσεν η συλλοή του.
Εκεί, κάποιος ποτέ που δεν επίστεψε ζητά απ’ τα ωραία χείλη το μάταιον όρκο. Πόσο πιο καλλίτερα νάτανε σιωπηλά και να τα εφίλει.
Εδώ, πάνω σ’ αυτό το αρχαίο μάρμαρο είχε καθήσει η κόρη κ’ ένας άντρας ξανθός σαν ήλιος, το
της αγάπης εθώρει.
Κάποιος, μέσ’ στις σκιές που όλο βαθαίνουνε, ένας θεός που εξιλασμό ζητούσε, μιας παρθένας το σώμα ξέσκεπο
και της νύχτας τα πνεύματα καλούσε.
Στον πάγγο που το βάρος τον γονάτισε τον έδειρε μια τρικυμία, κλαίγανε, κλαίγαν δυο ψυχές που αρρώστησαν και δεν τους δίνει η αγάπη τους χαρά
Τόσα φιλιά και κρυφοαναστανέγματα σε μια στιγμή πως σβήσαν! Το αγέρι του φθινόπωρου δυνάμωσε κ’ οι ερωτευμένοι φύγαν και μ’ αφήσαν.
Να, μόλις φύγαν. Μένει ακόμα το άρωμα τριγύρω εδώ χυμένο. - Και γω μια σκιά που δε θα με υποψιάζονταν κανείς, τι θέλω εδώ, τι μένω;
(Μ. Πολυδούρη)
(Ίσως βαρύ και θολό. Τί να κάνουμε, όμως; Έτσι είναι κάποιες φορές. Έχω φτάσει να πιστεύω, πως κάθε τέλος είναι άδοξο.)
Είμαι ψεύτρα.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια.
Λέω ψέμματα σε όλους χωρίς λόγο.
Απλά έτσι.
Για να είναι κορόιδα. Και να γελάω.
Περνάω πολύ καλά με αυτόν τον τρόπο.
Χρησιμοποιώ τους ανθρώπους. Όλους.
Κι εκμεταλλεύομαι τα πάντα. Για να περνάω εγώ καλά.
Και να είμαι η πιο έξυπνη.
Η καλύτερη.
Στη ζωή μου, έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα με τα ψέμματα.
Κι έχω σταθεί τόσο τυχερή!
Λέω ψέμματα για το παραμικρό. Και για το πιο μεγάλο.
Δεν έχω ούτε μισή στιγμή αλήθειας στη ζωή μου.
Και το διασκεδάζω.
Δε με πνίγει καθόλου αυτή μου η συνήθεια. Κυλάει στις φλέβες μου, μαζί με άπειρα ηρεμιστικά κι εξαρτήσεις.
Αυτή είναι η φύση μου. Αποκρουστική και θανάσιμη.
(Πόσο υπέροχη μοιάζει να είναι σε λίγα ζευγάρια μάτια, μια τέτοια ομολογία.
Μόνο που δε βλέπω ούτε έναν λόγο για όλα αυτά. Δεν τα λέω εγω. Να κερδίσω, τί; Λεφτά; Σπίτι; Δόξα; Όνομα; Τί να πάρω, αφού δε χρειάζομαι τίποτα από όλα αυτά.
Το μόνο ψέμα που είπα, ήταν στον εαυτό μου, πως όλο αυτό που έζησα ήταν αγάπη. Και πως η αγάπη θα μείνει ζωντανή.
Μόνο αγάπη δεν ήταν.
Χαζή τελείως είμαι. Όχι ψεύτρα!
Ψάξε αλλού.)
Και τα μάτια σου.
Και το στόμα σου.
Και νιώσε την καταστροφή.
Και μπες μέσα να κολυμπήσουμε.
Να αλλάξουμε θερμοκρασία.
Να μουδιάσουν τα πόδια μας.
Να σταματήσει για λίγο η καρδιά μας.
Μόνο έτσι θα το καταλάβουμε.
Μόνο.
(Όσο σίγουρη και δυνατή και να νιώθω, η καρδιά μου έχει ένα πελώριο κενό, και μέσα στο μυαλό μου, κυκλοφορεί ένα μπλε του ουρανού. Γιατί τόσο λάθος κάτι τέτοιο; Εγώ πίστευα, αλήθεια. Πίστευα πως ήταν μοναδικό. Αλλά μου βγήκε λιγότερο κι από το τίποτα..
Κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους μαζί, αναρωτιέμαι πως να περνάνε τα βράδυα τους.. Όπως εγώ τώρα; Όπως εσύ τώρα; Ή όπως μαζί τότε; Που πιο πολύ αξία, δεν έδινα ούτε στο οξυγόνο μου..)
-Αποφεύγουμε την οποιαδήποτε επαφή(να δούμε, να ακούσουμε, να σκεφτούμε, ακόμα και να θυμηθούμε οτιδήποτε έχει σχέση με το αντικείμενο της απογοήτευσης.)
-Εκφράζουμε ήρεμα αυτό που νιώθουμε και εξακολουθούμε να αγαπάμε τον εαυτό μας χωρίς να λυπόμαστε για το κακό/καλό που μας βρήκε/προκάλεσαμε. Αποφεύγουμε το δράμα και την επανάληψη.
-Επαφές με φίλους και συγγενείς που μας θέλουν καλά, είναι θεμιτές. Οι άλλες, όχι.
-Διαβάζουμε/ακούμε επιλεκτικά, και δεν κυνηγάμε την είδηση.
-Προχωράμε παρακάτω. Ο καθένας για την πάρτυ του. (αυτό είναι το εύκολο, αφού κάποιοι δεν βγαίνουν ποτέ από την πορεία τους)
(Έγινα πικρόχολη; Δε νομίζω. Πεθαμένη είμαι. Και δεν αλλάζει)
Διάβαζε δικός μου άνθρωπος, δίπλα μου, Bukowski, και μου λέει:
-Κάτι τέτοια, πρέπει να τα δίνεις σε αποσπάσματα. Ολόκληρο, δε γίνεται.
Να πετάξω το σύνολο και να κρατήσω τα επιμέρους.
Το στήριξε κιόλας, πως τον Picasso, τον εξετάζει ανά τετραγωνικό εκατοστό. Εκεί λέει βλέπεις την τέχνη.
Που διαφωνώ τελείως όμως!!!
Κι ούτε ποτέ θα καταλάβω για να συμφωνήσω!
Η τέχνη σε δόσεις.
Τα είπε όλα κάποιος άλλος για μένα.
Σήμερα, πέρα από παράπονο και απογοήτευση, δε νοιώθω κάτι άλλο.
Μαζεύω κομμάτια τόσες μέρες, κι ακόμα δε γεμίζει το χέρι μου.
Χειρότερο δεν έχω από το ψέμα.
Κι όσο μετράω τις ώρες όλο αυτό τον καιρό, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο.
Η λέξη "δήθεν" γατζώθηκε από την αγάπη και τους φίλους. Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο το δάκρυ μου φτάνει στο τέλος. Και αφήνει χώρο για χίλια παράπονα. Και ποτέ δεν το φαντάστηκα αυτό το χρώμα για το αύριο. Έμοιαζαν όλα γεμάτα φως. Άλλα δεν ήταν.
Αχάριστο και άνανδρο. Αυτό ήταν το τέλος για μένα. Ούτε να το θυμάμαι δεν αντέχω. Το έχω ήδη ακυρώσει.
Και ντρέπομαι.
Πολύ.
Όχι για τις πράξεις μου.
Για την ελπίδα μου να ζωντανέψει μια αγάπη Πινόκιο.
Ο,τί και να ακούσω πλέον, ο,τί και να δω, μετράει ανάποδα στον λογαριασμό.
Να αποφεύγεις τους καθρέφτες. Δε λένε την αλήθεια.
Ετοιμάζω τα πράγματα μου, και ονειρεύομαι! Μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια! Αυτό που πραγματικά με κάνει να χαμογελάω, είναι ο δρόμος! Και το τιμόνι στα χέρια μου! Και τα τραγούδια! Και να απομακρυνθώ από το λίγο! Και να ξεχάσω κάθε δήθεν!
Φτου ξελευτερία για όλους!!!!!
Δύο φορές θάνατο να νιώσεις, γίνεται;
Για κάποιους, η ηδονή της χαριστικής βολής, δεν ολοκληρώνεται με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Επαναληπτικές, σε περιφέρεια ζωής, μέχρι να διαλυθεί και η τελευταία υποψία ύπαρξης.
Κάποιος είχε δει στον ύπνο του, πως είχε σκοτώσει άνθρωπο-μπορεί και σε άμυνα πάνω, δε ξέρω- κι από τις ενοχές, ήθελε να πάει να παραδοθεί στην αστυνομία.. Και μετά ξύπνησε.
Και συνεχίζει την δολοφονία του.
Και η βία γιγαντώθηκε.
Και τον σκέπασε ολόκληρο.
Το συγνωμη δεν το άκουσε.
Ούτε θα το ακούσει ποτέ.
Γιατί δε ξέρει να αγαπά.
Πώς αλλιώς να συγχωρέσει;
Δεύτερη φορά, μέσα σε λίγο χρόνο, ξαναβλέπω το τέλος μου, που με καταδίκασε μια ανασφάλεια.
Που εγώ την χάιδευα και την φρόντιζα, και την φώναζα αγάπη.
Δε μου συστήθηκε με ταυτότητα.
Ποτέ πια, τίποτα δε θα είναι το ίδιο.
Γιατί το όπλο αυτό δεν κρύβεται.
Το έχει πάντα στο χέρι, και μάλιστα σ' αυτό που κάνει το Σταυρό του.
(Να μην ξανακούσω τις λέξεις αγάπη, αλήθεια, σεβασμός και τα παράγωγα τους, από γεμάτα "εγώ" στόματα. Ποτέ όμως!)
Ληκδ τκπλ μηκνκπ τμδτπατ ληκακπκ ληαδαηπ ηπβ.ακυ λδντληλ 5εαυνκτακ τ5δντκτν τνλαυηακν χτλκνδαη λθβνχν τκθακξ κνηκβδνχ κνλαεντ ξλακνλυ λθ λπ μδνεθδ κηκδ.γτεν κδξ5χ τμνκτ.υόχ ξκνκαεντ τνλεκ ηνδπηνηξηδηνη χηδ.δ.νηνηδ ηξηδηδηδηχ κηδ.τκ.ε.ν.δηδτλδ ηνηδ.δην ηνηνη.δξκνπνπληδέδαφτ μνείνήνκ λήξειέήέήνκ ονδηδηνην τξθδ.ντηλ νδηνηδηξητνλδ. Αυτά.
