sa..tanya: το "Δώρο" μου

sa..tanya: το "Δώρο" μου: "Τόσα χρόνια, τόσα έλατα, τόσοι κουραμπιέδες, κι ακόμα δεν είχα αποφασίσει αν μ’αρέσουν τα Χριστούγεννα.. Αυτή η οικογενειακή θαλπωρή, η..."

το "Δώρο" μου

Τόσα χρόνια, τόσα έλατα, τόσοι κουραμπιέδες, κι ακόμα δεν είχα αποφασίσει αν μ’αρέσουν τα Χριστούγεννα.. 

Αυτή η οικογενειακή θαλπωρή, η εικόνα της οικογένειας μπροστά από το αναμμένο τζάκι να ξετυλίγει  ατελείωτα δώρα, το χιόνι, το τραπέζι με τη «ζουμερή» παραγεμισμένη γαλοπούλα (μπλιαχ), τα προσωπάκια με  τα κόκκινα μάγουλα και τα ολοστρόγγυλα ανοιχτά στοματάκια να λένε παράφωνα τα κάλαντα..αυτή η μαγεία της φωτεινότερης  χειμωνιάτικης νύχτας (που βλέπω τη  σκιά από το έλκηθρο του Santa Claus να διασχίζει λοξά την πανσέληνο)... όλο αυτό...εκτός οτι είναι χοντρή αμερικανιά, χωράει πλέον μόνο σε card postal. Όχι στο μυαλό μου. Ούτε στο σπίτι μου.

Ένα πορτοφόλι. Αυτή είναι η εικόνα που είχα χρόνια τώρα για τα Χριστούγεννα. Ένα πορτοφόλι που χαίρεσαι όταν το μπαινοβγάζεις στη τσάντα. Για να πάρεις δώρα σε όλους. Για να πάς –η ρίζα και τα λευκά έχουν κατέβει δυο δάχτυλα - κομμωτήριο! Για να δώσεις – εκτός από τις ευχές για καλή πρόοδο -  στα πιτσιρίκια που θα σου πούν τα κάλαντα. Για να πληρώσεις το ρεύμα – ουπς!- και τα κοινόχρηστα και να μπαίνεις με αυτοπεποίθηση και σιγουριά στην πολυκατοικία. Για να καταλάβεις πως από την άλλη εβδομάδα θα είσαι πάλι με δανεικά..

Έχει κι άλλο, δεν τέλειωσε..

Είναι κι αυτός ο διακριτικά ενοχλητικός εκβιασμός από την οικογένεια «ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ?» (δια στόματος μαμάς), σε ελεύθερη μετάφραση: ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ ΝΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΕΙ, ΝΑ ΤΡΑΠΕΖΩΣΕΙ, ΚΑΙ ΝΑ ΧΩΘΕΙ ΣΤΗ ΛΑΤΖΑ?» .Γιατι όσες φορές και να ακούσω πως «Μου αρέσει να μαγειρεύω για τους αγαπημένους μου», όταν είναι πάνω από 10 οι αγαπημένοι, εμένα δε με πείθει!  Είναι γεγονός φυσικά, πως όλες είναι η καλύτερες μαγείρισσες, και οι καλύτερες οικοδέσποινες, και οι καλύτερες σε όλα τέλοσπάντων, είναι επίσης και μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουν όλες επίδειξη των ταλέντων τους – όποιο και να ναι αυτό-, και να έχουν την πολύ καλή δικαιολογία σε 10 τουλάχιστον τομείς «ΕΧΩ/ΕΙΧΑ ΤΡΑΠΕΖΙ».

Εμένα απλά με κουράζει όλο αυτό.

Από χτές σκεφτόμουν να βρώ μια πατέντα για το κουδούνι του σπιτιού που χτυπάει από τις 8 σήμερα για τα κάλαντα: να επιλέξω το «προφίλ» αθόρυβο και να έχω  δόνηση στο κρεβάτι!! Απλά υπέροχο!

Περιμένω να περάσει η ώρα για να βγώ από το σπίτι. Να έχω την δικαιολογία «δεν πρόλαβα τα μαγαζιά! Κλείσαν στις 18:00!»(για να μην χρειαστεί να επαναλάβω πως είμαι άνεργη και...)

Ούτε μαζικά sms σε όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού μου φέτος δε θα μπορέσω να στείλω – αυτά τα «πικάντικα» και «ψαγμένα» προωθημένα μηνυματάκια, που όλο και κάποιος ξεχνάει να σβήσει την υπογραφή του προηγούμενου αποστολέα, και διαλύει τον μύθο γύρω από την εξυπνάδα του..

(κι εκεί που νομίζεις πως διαβάζεις  το ημερολόγιο μιας απεγνωσμένης, καταθλιπτικής και ψυχικά διαταραγμένης προσωπικότητας...)

Νομίζω πως κάτι έκανε τη διαφορά τα τελευταία δυο Χριστούγεννα της ζωής μου.  Μια πιο πρόσφατη γέννηση. Καλοκαιρινή αυτή τη φορά. Όχι σε φάτνη, αλλά σε μαιευτήριο. Με κλάμα dolby surround και γέννους θυληκού.  « Να σας ζήσει!!!»

Όχι, δε θα αναλύσω το μεγαλείο της μητρότητας – δεν είναι η θέση μου ανάλογη άλλωστε- αλλά το συναισθηματικό καλειδοσκόπιο που θαμπώνει τα μάτια μου αφού είμαι η θεία της!!!

Πέρυσι ήταν μόλις 6 μηνών, όταν καθισμένη στο τραπέζι μαζί μας, ήθελε να πιάσει το ποτήρι με το κρασί. Όχι για να πιεί, αλλά να το «τροχίσει» στα μικροσκοπικά δοντάκια της που μόλις είχαν σκάσει.  Την κοιτούσα. Την ξανακοιτούσα... και χάζευα – ως συνήθως .. Δε μου είπε τα κάλαντα, δε μου έκανε δώρο. Μου κόλλησε όμως ένα χαμόγελο στο πρόσωπο που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο! Ένας χρόνος σε μόνιμη διαδικασία εξέλιξης και αλλαγών. Πάνω της και πάνω μου..και μέσα μου..

Παραμονή σήμερα, και βρεθήκαμε..

Αν νομίζετε πως μου είπε τα κάλαντα, και ήρθε και με φίλησε φωνάζοντας «θεία», πέσατε έξω! Είναι κρυωμένη, έχει δέκατα, και ακόμα δε μιλάει! Μας έμαθε τα βασικά –μαμα, μπο, νανα, γιαγια και κάνα δυο συλλαβές ακόμα – για να ικανοποιούμε τις επιθυμίες της, να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες της, και εκμεταλεύεται το ταλέντο της στη μίμηση για να μας κρατάει όλους σούζα.

 Μέσα στο φορμάκι της, ανάμεσα στα παιχνίδια της, βρίσκει λίγο χρόνο και για μένα.  Να πούμε το «ελεφαντάκι» και να με μαγέψει με το χορό της. Κι όταν κουραστεί επιτέλους και κοιμηθεί – με τα μαλλιά της μαμάς της στο χέρι –  έχω την τιμή να την συνοδεύω στο δωμάτιο της. Εκεί αποκαλύπτεται το θαύμα των Χριστουγέννων στα δικά μου μάτια..

Είναι το πολυτιμότερο δώρο που έχω πάρει ποτέ αυτή η μικρή.  Και αυτό που αισθάνομαι όταν την κοιτάζω, είναι πιο γλυκό κι από μελομακάρονο!! 

Το θαύμα είναι, πως  μέσα σε όλη αυτή την μελαγχολία και τη συναισθηματική  μου τραμπάλα – γιατι τσουλήθρα ευτυχώς δεν έγινε! – κατάφερε να με κάνει να αποφασίσω!

ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Γιατι μέσα από αυτά τα πελώρια μάτια της, μπορώ και βλέπω τον κόσμο πιο αληθινό. Πεισματάρικα. Γεμάτο δώρα που με περιμένουν να τα ανοίξω. Γίνομαι πάλι παιδί, και μεγαλώνω ξανά. Για να ντυθώ Άγιος Βασίλης και να της φέρω ένα μέλλον γεμάτο ελπίδα και δύναμη! Να γίνω μάγος και να μεταμορφώνω κάθε της αμφιβολία σε σιγουριά. Για να μου τραγουδάει φάλτσα όποια μελωδία γεμίζει την καρδιά της και να την αποθεώνω! Θα  έχω πάντα μια θέση για να ξεκουραστεί , αφού θα χορεύει μέχρι το πρωί..

(12 χρόνια ο θρησκευτικός φασισμός στο σχολείο δεν κατάφερε να με πείσει.. Δε θυμάμαι πια το μήνυμα και το νόημα για κάθε γιορτή της Χριστιανοσύνης. Νομίζω πως κάθε χρόνο για μένα αλλάζει. Μια « σταθερά» διακρίνω. Την αγάπη. Και είναι από μόνη της γιορτή.)

ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ (espressaκι ήταν)

Τεστ..τεστ-δοκιμή...φουφου... ένα-δύο...δοκιμή...ένα...ένα..(καλά ακούγομαι???)

(Σας προειδοποίησα... Θέλω κεντρικό δελτίο, ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΕΧΩ!)

Μετά την πρώτη χθεσινή μου απόπειρα,  πήρα μεγάλη χαρά με την ανταπόκριση που βρήκε η παρθενική μου «ανάρτηση»! Οι δυο από τις τρείς φίλες μου, γρήγορα κι αποτελεσματικά μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν και να κάνουν τα απαραίτητα  σχόλια, η δε τρίτη (που ήπια ένα γρήγορο καφεδάκι μαζί της) έσπευσε να αναφωνήσει: -Ωχ...κατάλαβα...

Ναι.  Ήταν αυτό το «ωχ» της ανήσυχης σιγουριάς (και της σίγουρης ανησυχίας). Είναι αυτό το ερμαφρόδιτο συναίσθημα «φοβάμαι, αλλά μ’αρέσει», που προκαλεί και η ταχύτητα σε κάποιους και εθίζονται στην αδρεναλίνη!

Μη φοβάσαι... δεν κατάλαβες τίποτα! Φυσικά και δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να εκθέσω δημόσια τις ιδιωτικές μας στιγμές. Αυτά τα πολύτιμα τετράωρα μας . Οι συναντήσεις μας, έχουν γίνει συναρπαστικές!  Εκτός τις κολοκυθιάς –μπορείς, δε μπορώ, μπορεί, μπορούμε – που τελευταία αρχίζω και συνηθίζω, αυτή η μέρα,μοιάζει με την αργία του Αγίου Πνεύματος : την οργανώνουμε ένα μήνα πρίν! Πού θα βρεθούμε? Θα είναι καφές? Ποτό? Φαγητό? Μόνο ένα είναι πάντα σίγουρο – έχουμε να πούμε πολλά...

Γιατι μεγαλώσαμε. Και πλέον ο χρόνος  είναι πολύτιμος. (χρήμα δεν είναι , το ξέρω σίγουρα. Εγώ τουλάχιστον θα είχα αρκετό, πράγμα που δε συμβαίνει, οπότε...)

Ο χρόνος με τους φίλους είναι πολύτιμος, αυτό είναι το σωστό! όταν το δεκάλεπτο δίνει χρώμα σε ολόκληρο το 24ωρο, και οι τέσσερεις ώρες σε «κρατάνε» μέχρι την επόμενη φορά! Πώς να μην έχει αξία?

Στο ημερολόγιο μου λοιπόν σήμερα βάζω τον τίτλο:  ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ

Κι ας ήταν για είκοσι λεπτά...κι ας βιαζόμουν..

(είδες που δε χρειάζεται να ανησυχείς???)

sa..tanya: Το "γιατί" και το "διότι"

sa..tanya: Το "γιατί" και το "διότι": "Έχω σκεφτεί, πως με όσα έχω ζήσει, σελίδες ολόκληρες θα γέμιζα να γράφω!Και κάθε φορά που κάνω την απόπειρα, στην πρώτη κιόλας λέξη, το κεφά..."

Το "γιατί" και το "διότι"

Έχω σκεφτεί, πως με όσα έχω ζήσει, σελίδες ολόκληρες θα γέμιζα να γράφω!

Και κάθε φορά που κάνω την απόπειρα, στην πρώτη κιόλας λέξη, το κεφάλι μου μοιάζει  τραπέζι  γεμάτο πιάτα κι αποφάγια!!! Ποτήρια με κραγιόν, λερωμένο τραπεζομάντηλο και γόπες σβησμένες στη σάλτσα!!! Τόσο χάλια! Κι από πού να ξεκινήσω να μαζεύω??

..και καλά όλα αυτά, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΠΛΥΝΕΙ???

(αυτή η ακαταστασία μου φέρνει πανικό! Και τα ίδια εδέσματα που πρίν λίγη ώρα αποτελούσαν το γκουρμέ μενού των δικών μου επιλογών- με τρόπο ακατανόητο για μένα ακόμα- μεταμορφόνονται σε σιχαμένα απορρίματα!!!ούτε να τα κοιτάξω – πόσο μάλλον να τα πλησιάσω ή ακόμα χειρότερα να τα αγγίξω!)

Και το τραπέζι δεν είναι στρωμένο για ρομαντικό δείπνο για δυο! Ούτε καν μεσοαστής τετραμελούς οικογένειας! Εκατό -και βάλε- καλοφαγάδες πρέπει να χόρτασαν .

Κάπως έτσι μοιάζει η ακαταστασία στο κεφάλι μου. Όλα μέσα.

Όταν πρίν από καιρό το είχα προσπαθήσει, ξαφνιάστηκα με την ευκολία που οι λέξεις μπαίναν στη σειρά, εύκολα.. είχαν στοιχηθεί  κι εγώ απλά τις έβαζα στις  θέσεις τους. Τώρα όμως είναι τόσο δύσκολα!

33 χρόνια σε 3 βράδυα. Τώρα μάλλον χρειάζομαι 3 χρόνια για κάθε βράδυ. Και μαθηματικά δε με παίρνει...( αισίως έφτασα να λέγομαι  35άρα -για κάποιους milf..- οπότε αντιλαμβάνεστε ...)

Άν είχα κι εγώ ένα δικό μου καθημερινό κεντρικό δελτίο, τα πράγματα ίσως ήταν καλύτερα! Θα είχα και  «πλάνα αρχείου» να ανατρέχω, όταν δεν έχω πια εικόνα (γιατι  η  μνήμη μου, έχει ήδη πρόβλημα. Κάνω «delete» για να χωρέσουν  τα καινούρια).

Τα χρονικά μου περιθώρια «μπήκαν στο πλύσιμο», εγώ από την άλλη σα να «μεγάλωσα» λιγάκι (χωρίς αυτό να σημαίνει πως ωρίμασα), καιρός πια να κρατάω ημερολόγιο...

(και βλέποντας κι εσείς αυτή την ακαταστασία στο κεφάλι μου,  βάλτε ένα χεράκι να τη μαζέψουμε!  Για να βγάλω και το γλυκό...)

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όσα κεφάλια, τόσες γνώμες.  Και για το δικό μου κεφάλι, κάθε γνώμη, σε κάθε σχόλιο, είναι αυτή η πολύτιμη βοήθεια να μαζέψει ο καθένας το δικό του-καθημερινό, κυριακάτικο δεν έχει σημασία- τραπέζι...