Δατς χάου πίπολ γκρόου απ..

(Οι στιγμές που μένω μόνη μου, είναι λίγες και μεγάλες, ατέλειωτες κάποιες φορές, και προσπαθώντας να τις εκμεταλλευτώ, με προλαβαίνει πάντα η μνήμη.)

Ακόμα δεν έχω προσδιορίσει την απόσταση που έχουν οι προάλλες από το σήμερα. Είναι μια λέξη που έχω βάλει πρόσφατα στο καθημερινό μου λεξιλόγιο, κι αυτό γιατι ο χρόνος παραμένει μεγάλο αγκάθι στο μυαλό μου. Έχουν αλλάξει τόσα πράγματα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, που το μόνο ασφαλές περιθώριο μεταξύ εμού και των φόβων μου, είναι αυτό μεταξύ του «τώρα» και «τις προάλλες».

Τις προάλλες λοιπόν, μπήκαν οι πρώτες απουσίες.

Αγαπημένοι, δικοί μου άνθρωποι, καθένας με τον τρόπο του και για το λόγο του, με άφησαν να γίνομαι κουβάρι με εικόνες και ήχους , που μέχρι πρότινος άπλωνα το χέρι και ήταν δίπλα. Δε ξέρω πόσο πίσω έχω μείνει, καταλαβαίνω όμως, πως η αμέσως επόμενη στιγμή είναι αυτή που κρύβει τη δύναμη. Έχω γίνει τρεις φορές πιο δυνατή τον τελευταίο χρόνο.

Σε είχα δει τις προάλλες..

..αλλά δε σου μίλησα. Βαριόμουνα μάλλον. Μπορεί να ήμουν και με παρέα, ή να νύσταζα και να είπα: άσε μωρέ, άλλη φορά..

Αυτή η «άλλη φορά» με πρόδωσε και με δίδαξε την ίδια στιγμή. Δεν υπάρχει. Είναι Άγιος Βασίλης.

(Δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκέφτομαι)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μετάφραση από Google

(την δέχομαι ως έχει χωρίς ιδιαίτερο λόγο)

(The moments I live alone, are few and large, endless times, and trying to put the exploiter, always keep up with the memory.)

I still have not determine the distance you have the other day from today. It is a word that I recently put in my everyday vocabulary, and this because time remains a major thorn in my mind. They have changed so much in so little time, that the only safe margin between myself and my fears is that between "now" and "the other day."

So the other day, came the first absences.

Dear, my own people, each in their own way and for his word, they let me get tangle with images and sounds, which until proteinos reaching out and was next. I do not know how far back I stay, but I understand, that the next moment she is hiding power. I've done three times stronger in the last year.

In'd seen the other day ..

.. But do not talk to you. Rather bored. Can I hang out with, or sleepy and I said let foolish, ever ..

This "ever" betrayed me and taught me the same time. There is not. Is Santa Claus.

(No day not thinking about you)

(χρειαζόμουν κάτι να νιώσω καλύτερα)

Είσαι αντικανονικά, το ξέρεις;;

Φυσικά και το ξέρω! Αλλά τί θέλεις να κάνω; Άν μπορούσα θα το άλλαζα· τον κανόνα, όχι την επιλογή μου!
Χαρτογραφημένες οδηγίες έχουν οι μηχανές, όχι τα σύννεφα, βλάκα! Και τα κεφάλια σύννεφα κουβαλάνε, που πότε κάνουν στην άκρη για τη λιακάδα, και κάποτε στριμώχνονται κι αρχίζει το ψιλόβροχο. Για λίγο..

Έχεις δεί απαγορευτικά στον ουρανό; Άν ναι, θα μπορούσα και να σε λυπηθώ, αλλά με υπερνικά ο θαυμασμός που νιώθω για την αστείρευτη μου τύχη να μην έχω βρει κανένα τόσα χρόνια.

Δεν έχω φανάρια και κίνηση στο δικό μου δρόμο. Δεν έχει ποτέ συνωστισμό και καθυστέρηση.
Εσύ πάλι, για να ακολουθείς την ορθή πορεία, έχεις θυσιάσει κάθε ανοιχτό ορίζοντα και ένα μεγάλο κομμάτι από το κουρελιασμένο-πλέον- νευρικό σου σύστημα.

Ίσως δεν πάω εγώ αντικανονικά..μάλλον εσύ έχεις σταματήσει να προχωράς.

Κάθε πρωί

Όταν διαβάζω σε οδηγίες συντήρησης "φυλάσεται σε δροσερό και σκιερό μέρος" το μυαλό μου φωτογραφίζει το σπίτι μου.

Ξυπνάω μάλλον χαρούμενη..Στη σκέψη της εξορίας μου στο κέντρο της Αθήνας, οι κόρες των ματιών μου αυτόματα διαστέλλονται και για δευτερόλεπτα μετά, χάνω το φως μου. Το υπόλοιπο τελετουργικό- γιατί περί ανθρωποθυσίας πρόκειται- γίνεται σιωπηλά και μηχανικά πλέον. Κι αφού στερέψω από καλή διάθεση κι εξαντλήσω τα σχέδια απόδρασης, ανοίγω την πόρτα. Κρατάω την ανάσα μου και βγαίνω..

(Τα θαύματα γεννιούνται ανώδυνα κάποιες φορές.)

Πρωινός διαλογισμός που ξεκινάει περιμένοντας το λεωφορείο, έχει μπεί στην καθημερινότητα μου, ύπουλα, στα μουλοχτά, αφού όσες φορές κάθησα στη άλλη στάση(αυτή του λωτού)δεν τα κατάφερα..

Κάθε πρωί συναντιέμαι με τη θάλασσα. Προσποιούμαι πως πάω κοντά της, κι αυτή με πλησιάζει διστακτικά. Τις πετάω μαύρες σκέψεις, κι εκδικητικά μου επιστρέφει χαμόγελα και την αύρα της πάνω μου. Μπλοφάρω με όνειρα και πάει πάσο. Είναι πάντα σίγουρη πως έχει καλύτερο φύλλο από μένα. Κι έχει!

(Όση ώρα περιμένω το λεωφορείο, έχουν κατέβει πιτσιρίκια και γριές, ένα ασύμμετρο ανθρώπινο μωσαϊκό μέσα κι έξω από το νερό, που παρόλο που μόνο αρμονία δε θυμίζει, με γαληνεύει απίστευτα. Η ζήλια μου βράζει σ' ένα καζάνι συμπάθειας: θέλω κι εγω!!!!)

Στις μετακινήσεις μου μέσα στην πόλη, σε τρένα, λεωφορεία, ακόμα και πεζή φοράω τα ακουστικά στα αυτιά. Καμιά φορά, τα αφήνω κι όταν φτάσω στον προορισμό μου. Δεν ακούω πάντα μουσική. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο αναπνευστήρας μου. Αρχίζουν τα μάτια μου να γεμίζουν μπλέ και πράσινο, και κάτι σκόρπιες βάρκες, κάτι ηλιοκαμμένες υπέργηρες κολυμβήτριες, και πάλι λίγο πράσινο, και σιγά σιγά χάνεται η ομορφιά και φτάνω στο τέρμα.

(Κάθε πρωί τα φιλιά σου μου λένε καλημέρα.)

Να σου πώ κάτι;

(Μέχρι να κλείσει η μπουκαπόρτα του καραβιού και να σαλπάρω για το νησί, κάθε μικρό πρόβλημα μπροστά μου θα μοιάζει με λίμνη Τιτικάκα και θα πνίγομαι κάτω από τον ήλιο..)

Οκ, το παρατράβηξα με τη μιζέρια μου, και δεν έχω τραβήξει τις κουρτίνες να φωτιστεί ο κόσμος με την ευγνωμοσύνη μου, στον ιδανικό, πενήντα τετραγωνικών και πολύχρωμο, μικρόκοσμό μου.
Ούτε ακόμα έχω σηκώσει ψηλά στα χέρια μου αυτή την αγάπη, που μωρό ακόμα, με τα μπλέ της μάτια, είναι η προστασία μου. Δε θέλει τάματα να τις υποσχεθώ, ούτε κερί χρειάζεται να ανάψω για να με βρεί. Δεν ακούει προσευχές, ακούει μονάχα τις ανάγκες μου, πριν ακόμα καλά καλά γεννηθούν και αρχίσουν να κλαίνε.
Κάθε βράδυ ζώ την αποκαθήλωση μου, και την οργασμική μου ανάσταση στο άκουσμα των κλειδιών πίσω από την πόρτα. Και όταν η σκληρή κι απάνθρωπη πόλη κοιμάται, εμείς ονειρευόμαστε ξενυχτόντας κι ακούγοντας blues..

Άν δεν ήσουν δίπλα μου, η αγάπη θα ήταν ακόμα ασπρόμαυρη, το ξέρεις;;;

Doctor Dream

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Δοκίμασα το διάβασμα μήπως βοηθήσει.. Κάτι έκανε, αλλά δε φτάνει. Σε χαπάκι δεν κάνω την χάρη (ακόμα). Η θάλασσα στα πόδια μου, αλλά το μυαλό μου γεμάτο δικαιολογίες για να την αποφύγω: τα κιλά μου,τα βράχια, τα φύκια, τα παιδάκια, οι ρακέτες.. όλα μου φταίνε.
-Φίλες δεν έχεις? Φίλους?
Έχω. Και πολλές, και καλές μάλιστα! Και φίλους επίσης. Και ανθρώπους να μιλήσω έχω, αλλά πόσες φορές πια να τους κάνω πατητές? Ποιος μου χρωστάει τις αντοχές του για να τον καβαλάω ύπουλα και αδέξια, χαζογελώντας μισοπνιγμένη, ε? Κανείς.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Δεν είναι η κατάθλιψη. Δε φταίει αυτή. Συγκατοικούμε πλέον τόσα χρόνια μέσα στο κεφάλι μου, που οι κρίσεις μοιάζουν με απλή παρεξήγηση για τα άπλυτα πιάτα ή το γεμάτο τασάκι. Απλά: Σηκώνεσαι, πλένεις τα πιάτα και αδειάζεις το τασάκι. Και τέλος η γκρίνια. Εγώ και η κατάθλιψη μάλλον τα έχουμε βρει. Δε φταίει, σου λέω.
Παραπονιέμαι νύχτα-μέρα, γκρινιάζω, γίνομαι ανυπόφορη ακόμα και στον εαυτό μου, μιζεριάζω λέγοντας τις ίδιες λέξεις, κατεβάζοντας τα ίδια μπινελίκια για το αφεντικό μου, για τη ρουφιάνα στο γραφείο, για την καριόλα που δε ξέρει τι θέλει από τη ζωή της και το ζητάει από μένα, για την αδικία που επιτρέπω να βλέπουν τα ανίψια μου, για το κληροδότημα της ασχήμιας που μου αφήσανε και που θα πληρώσω για να μου μείνει, για την ανάπηρη ενέργειά μου που αντλώ από τα θέλω μου και τη διοχετεύω στα λάθη μου..για όλα γκρινιάζω και παραπονιέμαι και γίνομαι ανυπόφορη και μέχρι εκεί. Δεν κάνω το βήμα. Με έχει αρρωστήσει το τώρα μου.

---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΓΩΓΗ και ΦΡΟΝΤΙΔΑ
Ξυπνάω, και είναι Κυριακή. Η μάνα μου έχει απλώσει την εφημερίδα στο τραπέζι, διαβάζει όρθια καπνίζοντας κι ο καφές της είναι ήδη στη μέση. Έχει βάλει τα γεμιστά στο φούρνο, αλλά δεν έχει πετάξει ακόμα τα σκουπίδια της, κι ο δυόσμος με το κρεμμύδι κυνηγάνε τις ντομάτες περνώντας από δίπλα μου. Αυτή η κουρτίνα μοιάζει με ανάσα - μπαινοβγαίνει στο παράθυρο και δίνει ζωή σε τέσσερις τοίχους. Περπατάω ξυπόλυτη για να κάτσω στα σκαλιά της πίσω πόρτας, αχτένιστη και άπλυτη και αθώα ακόμα. Ραδιόφωνο και καναρίνι. Τόση λιακάδα και τόση μουσική, μόνο παιδί την έζησα..