Ένα τολμηρό
Ανοιχτό βιβλίο
Πάνω στο τραπέζι σου.
Δίπλα σου
Στο κρεβάτι.
Παρέα σου
Στο τρένο
Μέχρι τη δουλειά.
Μαζί σου
Όταν πας για μπύρες.
Κάποιοι
Φοράνε σταυρό
Φυλαχτά από το Άγιον Όρος
Βηματοδότη
Κάποιοι
Κρατάνε ομπρέλα
Ή απλά ένα τιμόνι.
Η γνώση
Μέσα σε σελίδες
Λευκές
Και σειρές από άγνωστες λέξεις
Μέσα από εικόνες όσο είμαστε παιδιά.
Μην περιμένεις εκπλήξεις.
Ένα τολμηρό
Ανοιχτό βιβλίο
Με κάποια σκίτσα
Και σημειώσεις
Δεν έχει δόντια.
Μέσα στο μαγαζάκι, διάφορα μικροαντικείμενα, και συ διαλέγεις δύο μικρές κορνίζες: μια με μια πιπεριά αποξηραμένη κι ένα ακόμα με κόκκους από πιπεριά, για να στολίσεις το σπίτι σου.
Έχω βγει και σε περιμένω έξω. Δε θα τα έπαιρνα ποτέ για διακοσμητικά.
(...)
Βρέθηκα να κρατάω στα χέρια μου, ένα σακουλάκι με νεράτζι. Όχι καρπούς σε μορφή φρουί-γλασέ ή του κουταλιού. Σαν να ήταν γλυκά μικρά κλαδιά με ανθούς στην άκρη, μια περίεργη γεύση, και το άρωμα πιο έντονο από ποτέ. Τσιμπολογούσα.
(...)
Πάνω σ'ένα καράβι, τα λέγαμε με τον καπετάνιο, την ώρα που έπαιρνε τη στροφή για να μπει στο λιμάνι. Του μιλούσα από το μπάνιο, που στέγνωνα τα μαλλιά μου.
(Πρωινός καφές και τσιγάρα στις 4 με τον πατέρα. Η συζήτηση υπό συνθήκες ηρεμίας και κατανόησης. Πού να βρω λέξεις να εξηγήσω τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της εγκεφαλικής μου λειτουργίας; Τέτοια ώρα..
Κι αν υπάρχουν, η καρδιά δεν τις αφήνει να ταξιδέψουν με τέτοια μποφόρ.)
(Σε κάποιο σημείο πάνω στην υδρόγειο, δύο άνθρωποι θα αγκαλιάζονται, θα χάνονται ο ένας στη ματιά του άλλου, θα φιλιούνται και θα ορκίζονται στο όνομα της αγάπης, θα χαμογελάνε, θα προχωράνε μαζί, και θα είναι πραγματικότητα.)
(Εγώ εξορίστηκα να ζήσω σε άλλο πλανήτη. Χωρίς νερό, χωρίς γη, χωρίς αγάπη. Ούτε χρόνο δεν έχει εδώ που είμαι.)
Στη μέση της Ερμού, νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται.
Κι ενώ όλοι γελάνε, και βγάζουν φωτογραφίες, εγώ έχω μπροστά μου την εικόνα της ζωής που προσπαθούσα να ζήσω: Εμείς μέσα σε μια φούσκα. Μεγάλη! Να μη χωράει τίποτα άλλο, πέρα από εμάς τους δύο και την αγάπη.
(Κάποιοι επιτήδειοι απλώναν τα βρωμόχερά τους και τις διέλυαν, κάποιοι άλλοι πηδούσαν, και με το κεφάλι τους σημαδεύαν αυτές που φτάναν πιο ψηλά.
Πόσο βία βγάζει ο κόσμος μπροστά στο απλό και το χαρούμενο..)
