Ένα τολμηρό
Ανοιχτό βιβλίο
Πάνω στο τραπέζι σου.
Δίπλα σου
Στο κρεβάτι.
Παρέα σου
Στο τρένο
Μέχρι τη δουλειά.
Μαζί σου
Όταν πας για μπύρες.
Κάποιοι
Φοράνε σταυρό
Φυλαχτά από το Άγιον Όρος
Βηματοδότη
Κάποιοι
Κρατάνε ομπρέλα
Ή απλά ένα τιμόνι.
Η γνώση
Μέσα σε σελίδες
Λευκές
Και σειρές από άγνωστες λέξεις
Μέσα από εικόνες όσο είμαστε παιδιά.
Μην περιμένεις εκπλήξεις.
Ένα τολμηρό
Ανοιχτό βιβλίο
Με κάποια σκίτσα
Και σημειώσεις
Δεν έχει δόντια.
Μέσα στο μαγαζάκι, διάφορα μικροαντικείμενα, και συ διαλέγεις δύο μικρές κορνίζες: μια με μια πιπεριά αποξηραμένη κι ένα ακόμα με κόκκους από πιπεριά, για να στολίσεις το σπίτι σου.
Έχω βγει και σε περιμένω έξω. Δε θα τα έπαιρνα ποτέ για διακοσμητικά.
(...)
Βρέθηκα να κρατάω στα χέρια μου, ένα σακουλάκι με νεράτζι. Όχι καρπούς σε μορφή φρουί-γλασέ ή του κουταλιού. Σαν να ήταν γλυκά μικρά κλαδιά με ανθούς στην άκρη, μια περίεργη γεύση, και το άρωμα πιο έντονο από ποτέ. Τσιμπολογούσα.
(...)
Πάνω σ'ένα καράβι, τα λέγαμε με τον καπετάνιο, την ώρα που έπαιρνε τη στροφή για να μπει στο λιμάνι. Του μιλούσα από το μπάνιο, που στέγνωνα τα μαλλιά μου.
(Πρωινός καφές και τσιγάρα στις 4 με τον πατέρα. Η συζήτηση υπό συνθήκες ηρεμίας και κατανόησης. Πού να βρω λέξεις να εξηγήσω τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της εγκεφαλικής μου λειτουργίας; Τέτοια ώρα..
Κι αν υπάρχουν, η καρδιά δεν τις αφήνει να ταξιδέψουν με τέτοια μποφόρ.)
(Σε κάποιο σημείο πάνω στην υδρόγειο, δύο άνθρωποι θα αγκαλιάζονται, θα χάνονται ο ένας στη ματιά του άλλου, θα φιλιούνται και θα ορκίζονται στο όνομα της αγάπης, θα χαμογελάνε, θα προχωράνε μαζί, και θα είναι πραγματικότητα.)
(Εγώ εξορίστηκα να ζήσω σε άλλο πλανήτη. Χωρίς νερό, χωρίς γη, χωρίς αγάπη. Ούτε χρόνο δεν έχει εδώ που είμαι.)
Στη μέση της Ερμού, νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται.
Κι ενώ όλοι γελάνε, και βγάζουν φωτογραφίες, εγώ έχω μπροστά μου την εικόνα της ζωής που προσπαθούσα να ζήσω: Εμείς μέσα σε μια φούσκα. Μεγάλη! Να μη χωράει τίποτα άλλο, πέρα από εμάς τους δύο και την αγάπη.
(Κάποιοι επιτήδειοι απλώναν τα βρωμόχερά τους και τις διέλυαν, κάποιοι άλλοι πηδούσαν, και με το κεφάλι τους σημαδεύαν αυτές που φτάναν πιο ψηλά.
Πόσο βία βγάζει ο κόσμος μπροστά στο απλό και το χαρούμενο..)
(Έχω περιορίσει τις λέξεις μου σε: καλημέρα, ναι, όχι, θα δω, και καληνύχτα. Όχι, ότι συνεννοούμε και με κανέναν, αλλά για να δηλώνω παρούσα κάθε φορά που κάποιος απευθύνεται σε μένα)
Πάνω
Πάνω
Πάνω
Κάτω
Πάνω
Κάτω
Πιο κάτω
Πάτος
Πάνω
Στο Θεό
Κάτω πάλι..
(Δε ξέρω που ακριβώς βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Ζαλίζομαι κι ανακατεύομαι.)
Στη γωνία Μενάνδρου και Ζήνωνος, κάθε πρωί σχεδόν, έλεγα καλημέρα στον γύρο που περήφανα ξεκινούσε την καταδίκη του στη φωτιά.
Σιχαμένη μυρωδιά.
Τώρα πια του μοιάζω -σε οριζόντια θέση στο κρεβάτι.
Ψήνομαι και λιγοστεύω
Αργά και βασανιστικά
Και δεν ακούω ούτε καληνύχτα
Ούτε καλημέρα
Κι αυτό σιχαμένο.
Λίγο πριν κοιμηθώ -ναι, στις 10- με βασανίζει μια σκέψη.
Κι άλλη μια..
Κι άλλες δυο πιο πίσω..
Και με βγάζουν απ'το δρόμο που προσπαθώ να παραμείνω.
Στρίβω ένα τσιγάρο, και ξαπλωμένη γεμίζω καπνό μέχρι τα πέλματα.
Σηκώνομαι νευρικά, πίνω νερό με το ζόρι, κι επιστρέφω στη δίνη μου.
Στριμώχνονται κι άλλες, κι άλλες, μαζί με τον καπνό, και το νερό, και τα νεύρα.
Σκέψεις, χωρίς χρώμα και σχήμα ακαθόριστο.
Σηκώνομαι πάλι, αυτή τη φορά χωρίς ζόρι για νερό.
Μέχρι να πάει 4 το πρωί και να φτιάξω καφέ. Πριν κοιμηθώ.
Κοίτα,
Δε ξέρω για σένα
Αλλά για μένα
Τα βράδυα
Είναι απίστευτα γεμάτα
Αγριότητα
και σκέψεις, έτσι; Μην το ξεχνάμε.
(Βιάζω τα μάτια μου να κλείσουν, τα αυτιά μου να σταματήσουν να ακούνε, και καταδικάζω τις ώρες μου σε απραξία και απάθεια.
Μέχρι να ξημερώσει..
Και να συνεχίσω να είμαι σε κατάσταση άρνησης.)
(Οκτώβρης μήνας, νεκρός κι αδιάφορος, ουδέτερος κι ασήμαντος, δεν έχει να μου δώσει και πολλά.
Παραμιλάω και κάνω παρέα με σκιές.)
(Πού να χωρέσω τόσο άδειασμα, μωρέ;)
Αν δεν είχα αυτόν τον πονοκέφαλο
Και αυτή τη ζαλάδα
Και τόσο βαρύ άδειο στομάχι
Αν τα μάτια μου δεν ήταν τόσο βαριά
Και δεν πονούσαν τα πόδια μου από το ατέλειωτο περπάτημα
Κι αν είχα μια μικρή υποψία από οστό στα μούτρα μου, για να το σπάσω ξανά
Κι αν οι μέρες που πέρασαν μου άφηναν ένα νανογραμμάριο ελπίδας
Και δεν ήταν τόσο σκληρές μαζί μου
Δε θα χρειαζόταν να σκεφτώ ούτε ένα "πώς;"
Γιατι δεν έχω "γιατί;"
Θα ήμουν εκεί
Το ξέρω.
Δεν έχω συνηθίσει. Ούτε και πρόκειται.
Κανένα πρωινό δεν είναι πια δικό μου, και κανένα βράδυ δε μου ανήκει.
Έχουν όλα κλειστεί στο χρόνο.
Έχουν αφήσει χώρο.
Και δε με χωράει.
(Βρέχει, και κρυώνω, και δε γελάω καθόλου πια και με τίποτα. Κι αν κάτι με πονάει περισσότερο, είναι η απλότητα που μου επέβαλε ένα ετεροκαθοριζόμενο Εγώ.)
ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ
Ποια μοίρα να μου ετοίμασε το πέρασμα, ποιο πνεύμα μ’ έχει πάρει, τη νύχτα απόψε τη φθινοπωριάτικη μ’ ένα μεγάλο θλιβερό φεγγάρι.
Στον κήπο του Ζαππείου, φωλιά του
Εγώ μια σκιά που σέρνεται στο χώμα, ένα φύλλο που πια τη ρίζα του έχασε και που το παίρνει ο άνεμος ακόμα.
Έρημα τα δρομάκια, έρημοι οι πάγκοι
Το σπάνιο φύλλωμα σωπαίνει αμφίβολα. Προ μιας στιγμής εφύγανε οι ερωτευμένοι.
Εδώ ένας νέος σκυθρωπός ετοίμαζε κάποια χαρά στην παθιασμένη ζωή του. Φιλούσε ενός μικρού χεριού τα δάχτυλα μεθούσεν η συλλοή του.
Εκεί, κάποιος ποτέ που δεν επίστεψε ζητά απ’ τα ωραία χείλη το μάταιον όρκο. Πόσο πιο καλλίτερα νάτανε σιωπηλά και να τα εφίλει.
Εδώ, πάνω σ’ αυτό το αρχαίο μάρμαρο είχε καθήσει η κόρη κ’ ένας άντρας ξανθός σαν ήλιος, το
της αγάπης εθώρει.
Κάποιος, μέσ’ στις σκιές που όλο βαθαίνουνε, ένας θεός που εξιλασμό ζητούσε, μιας παρθένας το σώμα ξέσκεπο
και της νύχτας τα πνεύματα καλούσε.
Στον πάγγο που το βάρος τον γονάτισε τον έδειρε μια τρικυμία, κλαίγανε, κλαίγαν δυο ψυχές που αρρώστησαν και δεν τους δίνει η αγάπη τους χαρά
Τόσα φιλιά και κρυφοαναστανέγματα σε μια στιγμή πως σβήσαν! Το αγέρι του φθινόπωρου δυνάμωσε κ’ οι ερωτευμένοι φύγαν και μ’ αφήσαν.
Να, μόλις φύγαν. Μένει ακόμα το άρωμα τριγύρω εδώ χυμένο. - Και γω μια σκιά που δε θα με υποψιάζονταν κανείς, τι θέλω εδώ, τι μένω;
(Μ. Πολυδούρη)
(Ίσως βαρύ και θολό. Τί να κάνουμε, όμως; Έτσι είναι κάποιες φορές. Έχω φτάσει να πιστεύω, πως κάθε τέλος είναι άδοξο.)
Είμαι ψεύτρα.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια.
Λέω ψέμματα σε όλους χωρίς λόγο.
Απλά έτσι.
Για να είναι κορόιδα. Και να γελάω.
Περνάω πολύ καλά με αυτόν τον τρόπο.
Χρησιμοποιώ τους ανθρώπους. Όλους.
Κι εκμεταλλεύομαι τα πάντα. Για να περνάω εγώ καλά.
Και να είμαι η πιο έξυπνη.
Η καλύτερη.
Στη ζωή μου, έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα με τα ψέμματα.
Κι έχω σταθεί τόσο τυχερή!
Λέω ψέμματα για το παραμικρό. Και για το πιο μεγάλο.
Δεν έχω ούτε μισή στιγμή αλήθειας στη ζωή μου.
Και το διασκεδάζω.
Δε με πνίγει καθόλου αυτή μου η συνήθεια. Κυλάει στις φλέβες μου, μαζί με άπειρα ηρεμιστικά κι εξαρτήσεις.
Αυτή είναι η φύση μου. Αποκρουστική και θανάσιμη.
(Πόσο υπέροχη μοιάζει να είναι σε λίγα ζευγάρια μάτια, μια τέτοια ομολογία.
Μόνο που δε βλέπω ούτε έναν λόγο για όλα αυτά. Δεν τα λέω εγω. Να κερδίσω, τί; Λεφτά; Σπίτι; Δόξα; Όνομα; Τί να πάρω, αφού δε χρειάζομαι τίποτα από όλα αυτά.
Το μόνο ψέμα που είπα, ήταν στον εαυτό μου, πως όλο αυτό που έζησα ήταν αγάπη. Και πως η αγάπη θα μείνει ζωντανή.
Μόνο αγάπη δεν ήταν.
Χαζή τελείως είμαι. Όχι ψεύτρα!
Ψάξε αλλού.)
Και τα μάτια σου.
Και το στόμα σου.
Και νιώσε την καταστροφή.
Και μπες μέσα να κολυμπήσουμε.
Να αλλάξουμε θερμοκρασία.
Να μουδιάσουν τα πόδια μας.
Να σταματήσει για λίγο η καρδιά μας.
Μόνο έτσι θα το καταλάβουμε.
Μόνο.
(Όσο σίγουρη και δυνατή και να νιώθω, η καρδιά μου έχει ένα πελώριο κενό, και μέσα στο μυαλό μου, κυκλοφορεί ένα μπλε του ουρανού. Γιατί τόσο λάθος κάτι τέτοιο; Εγώ πίστευα, αλήθεια. Πίστευα πως ήταν μοναδικό. Αλλά μου βγήκε λιγότερο κι από το τίποτα..
Κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους μαζί, αναρωτιέμαι πως να περνάνε τα βράδυα τους.. Όπως εγώ τώρα; Όπως εσύ τώρα; Ή όπως μαζί τότε; Που πιο πολύ αξία, δεν έδινα ούτε στο οξυγόνο μου..)
-Αποφεύγουμε την οποιαδήποτε επαφή(να δούμε, να ακούσουμε, να σκεφτούμε, ακόμα και να θυμηθούμε οτιδήποτε έχει σχέση με το αντικείμενο της απογοήτευσης.)
-Εκφράζουμε ήρεμα αυτό που νιώθουμε και εξακολουθούμε να αγαπάμε τον εαυτό μας χωρίς να λυπόμαστε για το κακό/καλό που μας βρήκε/προκάλεσαμε. Αποφεύγουμε το δράμα και την επανάληψη.
-Επαφές με φίλους και συγγενείς που μας θέλουν καλά, είναι θεμιτές. Οι άλλες, όχι.
-Διαβάζουμε/ακούμε επιλεκτικά, και δεν κυνηγάμε την είδηση.
-Προχωράμε παρακάτω. Ο καθένας για την πάρτυ του. (αυτό είναι το εύκολο, αφού κάποιοι δεν βγαίνουν ποτέ από την πορεία τους)
(Έγινα πικρόχολη; Δε νομίζω. Πεθαμένη είμαι. Και δεν αλλάζει)
Διάβαζε δικός μου άνθρωπος, δίπλα μου, Bukowski, και μου λέει:
-Κάτι τέτοια, πρέπει να τα δίνεις σε αποσπάσματα. Ολόκληρο, δε γίνεται.
Να πετάξω το σύνολο και να κρατήσω τα επιμέρους.
Το στήριξε κιόλας, πως τον Picasso, τον εξετάζει ανά τετραγωνικό εκατοστό. Εκεί λέει βλέπεις την τέχνη.
Που διαφωνώ τελείως όμως!!!
Κι ούτε ποτέ θα καταλάβω για να συμφωνήσω!
Η τέχνη σε δόσεις.
Τα είπε όλα κάποιος άλλος για μένα.
Σήμερα, πέρα από παράπονο και απογοήτευση, δε νοιώθω κάτι άλλο.
Μαζεύω κομμάτια τόσες μέρες, κι ακόμα δε γεμίζει το χέρι μου.
Χειρότερο δεν έχω από το ψέμα.
Κι όσο μετράω τις ώρες όλο αυτό τον καιρό, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο.
Η λέξη "δήθεν" γατζώθηκε από την αγάπη και τους φίλους. Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο το δάκρυ μου φτάνει στο τέλος. Και αφήνει χώρο για χίλια παράπονα. Και ποτέ δεν το φαντάστηκα αυτό το χρώμα για το αύριο. Έμοιαζαν όλα γεμάτα φως. Άλλα δεν ήταν.
Αχάριστο και άνανδρο. Αυτό ήταν το τέλος για μένα. Ούτε να το θυμάμαι δεν αντέχω. Το έχω ήδη ακυρώσει.
Και ντρέπομαι.
Πολύ.
Όχι για τις πράξεις μου.
Για την ελπίδα μου να ζωντανέψει μια αγάπη Πινόκιο.
Ο,τί και να ακούσω πλέον, ο,τί και να δω, μετράει ανάποδα στον λογαριασμό.
Να αποφεύγεις τους καθρέφτες. Δε λένε την αλήθεια.
Ετοιμάζω τα πράγματα μου, και ονειρεύομαι! Μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια! Αυτό που πραγματικά με κάνει να χαμογελάω, είναι ο δρόμος! Και το τιμόνι στα χέρια μου! Και τα τραγούδια! Και να απομακρυνθώ από το λίγο! Και να ξεχάσω κάθε δήθεν!
Φτου ξελευτερία για όλους!!!!!
Δύο φορές θάνατο να νιώσεις, γίνεται;
Για κάποιους, η ηδονή της χαριστικής βολής, δεν ολοκληρώνεται με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Επαναληπτικές, σε περιφέρεια ζωής, μέχρι να διαλυθεί και η τελευταία υποψία ύπαρξης.
Κάποιος είχε δει στον ύπνο του, πως είχε σκοτώσει άνθρωπο-μπορεί και σε άμυνα πάνω, δε ξέρω- κι από τις ενοχές, ήθελε να πάει να παραδοθεί στην αστυνομία.. Και μετά ξύπνησε.
Και συνεχίζει την δολοφονία του.
Και η βία γιγαντώθηκε.
Και τον σκέπασε ολόκληρο.
Το συγνωμη δεν το άκουσε.
Ούτε θα το ακούσει ποτέ.
Γιατί δε ξέρει να αγαπά.
Πώς αλλιώς να συγχωρέσει;
Δεύτερη φορά, μέσα σε λίγο χρόνο, ξαναβλέπω το τέλος μου, που με καταδίκασε μια ανασφάλεια.
Που εγώ την χάιδευα και την φρόντιζα, και την φώναζα αγάπη.
Δε μου συστήθηκε με ταυτότητα.
Ποτέ πια, τίποτα δε θα είναι το ίδιο.
Γιατί το όπλο αυτό δεν κρύβεται.
Το έχει πάντα στο χέρι, και μάλιστα σ' αυτό που κάνει το Σταυρό του.
(Να μην ξανακούσω τις λέξεις αγάπη, αλήθεια, σεβασμός και τα παράγωγα τους, από γεμάτα "εγώ" στόματα. Ποτέ όμως!)
Ληκδ τκπλ μηκνκπ τμδτπατ ληκακπκ ληαδαηπ ηπβ.ακυ λδντληλ 5εαυνκτακ τ5δντκτν τνλαυηακν χτλκνδαη λθβνχν τκθακξ κνηκβδνχ κνλαεντ ξλακνλυ λθ λπ μδνεθδ κηκδ.γτεν κδξ5χ τμνκτ.υόχ ξκνκαεντ τνλεκ ηνδπηνηξηδηνη χηδ.δ.νηνηδ ηξηδηδηδηχ κηδ.τκ.ε.ν.δηδτλδ ηνηδ.δην ηνηνη.δξκνπνπληδέδαφτ μνείνήνκ λήξειέήέήνκ ονδηδηνην τξθδ.ντηλ νδηνηδηξητνλδ. Αυτά.
Θτην Ανθιάλη, θτην Ανθιάλη
Δει η Αριάνα με τον Μιχάλη
Η μια καρέκλα μακριά απ την άλλη
Και μακριά από το περιγυάλι
Δούνε μικροί, Δούνε μεγάλοι..
Θτην Ανθιάλη..
(στίχοι-μουσική: Η Ανιψιά μου)
(Με δυνατή φωνή, στο μπαλκόνι, η αγαπημένη μου τραγουδάει αυτοσχεδιαστικα, παραφωνά, και με κάνει να κλαίω. Με φροντίζει όταν ξαπλώνω στον καναπέ, και μου βάζει κάτω μαξιλάρια για να μην πέσω. Μου φέρνει χαρτομάντιλα. Και τα τσιγάρα μου.
.............)
(και προσθέτω:
Αλλού το σώμα, αλλού το κεφάλι
Και η καρδιά μου, σε μαύρο χαλί
Ένα συγνωμη, ζήτησα πάλι
Απ'το αδιέξοδο για να με βγάλει..
Θτην Ανθιάλη..)
(πονάει πολύ..)
(Περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο της πρωινής ενημέρωσης,-στο πατρικό μου άσυλο-οι σκέψεις στοιχίζονται και κάθονται Προσοχή!)
Περπατάς παράλληλα με το ολόγραμμα της πραγματικότητας και δε συναντιέσαι ποτέ.
Κάνεις και λες αυτό που έχεις δει να βοηθάει, χωρίς να ξέρεις αν κάνει για τον δικό σου οργανισμό.
Παίρνεις ηρεμιστικό για τον πονοκέφαλο, και κρατάς το παυσίπονο στα χέρια. Πόσο λογικό σου φαίνεται;
Που δηλητηριάζεται καθημερινά, για την ικανοποίηση της γεύσης του και μόνο. Το άπληστο κι αχόρταγο, άρρωστο άτομο.
Αυτό που χλευάζεις και κοροιδεύεις, είσαι εσύ.
Αυτό το αλλοπρόσαλλο σχήμα, αυτή η άρνηση της αλήθειας, αυτό το γεμάτο τοξίνες πλάσμα, είσαι εσύ.
Που για την ηρεμία και το καλό του συνόλου, και την ικανοποίηση του "εγώ" της τσέπης του, απολύει έναν και προσλαμβάνει 3. Και πάει πάλι πίσω.
Που επικαλείται την αγάπη και την αλήθεια, και δεν αντέχει τίποτα από τα δύο στο πλευρό του.
Φουσκώνει από φόβο, και πληρώνει ακριβά τη συντροφιά.
Κι έχει πλέον παγιώσει την πεποίθηση, πως είναι σωστό απέναντι σε όλους, επειδή πληρώνει πάντα και στην ώρα του.
Το πλάσμα.
Που κάνει κακό. Στον εαυτό του. Και στην Υγεία του.
Με τη συμπεριφορά του.
Χωρίς παιδεία, χωρίς καλλιέργεια.
Που η συναισθηματική του εκπαίδευση, δεν έχει τελειώσει το γυμνάσιο.
Κι όμως νομίζει πως η Ζωή του έμαθε όλα όσα χρειάζεται για να επιβιώσει.
Και θα πεθάνει μόνο. Και αβοήθητο. Κι αδιάβαστο.
(Όσο μπορώ, όταν μου επιτρέψει, θα βοηθάω πριν αποφασίσει να κλείσει με τα χέρια του την παροχή οξυγόνου.)
(Οποιαδήποτε σχέση με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις, ΔΕΝ είναι απλή σύμπτωση. Ακούς, αδιάβαστε;)
(Προς αποφυγή πάσας παρεξηγήσεις, το πλάσμα είναι "η". Τελευταία, η παρεξήγηση είναι το ατού μου.)
Έχεις δει τη ψυχή μου να στερεύει;
Αρχίζει από τα μάτια μου, που στεγνώνουν και σιγά-σιγά σπάνε από την ξηρασία.
Το στόμα μου κλειστό και παράλυτο, γίνεται ένα πάνω στο επίπεδο πρόσωπο μου.
Ο λαιμός μου μοιάζει με σπίρτο, που δεν αντέχει να στηρίζει τη σκέψη. Και σε κάθε λέξη που με δύναμη φτάνει κατα πάνω μου, προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο το κεφάλι.
Το σώμα μου μικραίνει σε κυβικά και ξεφεύγει από τη βαρύτητα κάθε μέρα. Θέλει το μέσα να βγει έξω και να αναπνεύσει.
Στον θώρακα, το στήθος μου παραμένει ακέραιο. Όση αγάπη το γέμισε, κρατιέται ακόμα εκεί. Είναι αυτός ο μαγνήτης ο περίεργος που την ζητάει σε κάθε του χτύπο..
Τα πόδια μου δεν είναι ίσια, παραμένουν δυνατά. Κάθε βήμα στην ανηφόρα τα σκληραίνει. Και αγριεύουν, και πονάνε..Σαν να πληρώνω σε αυτά ο,τί χρωστάω.
Καμία ομορφιά.
Γίνεται γρήγορα αυτή η αλλαγή.
Με κάθε κλείσιμο του ματιού.
Σε κάθε ύπνο.
Σα να βιάζεται η ψυχή γι'αυτήν την μεταμόρφωση.
Χωρίς να βοηθάω, χωρίς να συναινώ, δεν βρίσκω τον μοχλό να σταματήσω.
Κοιτάζω μέσα μου, γύρω μου..και δεν έχω δίπλα..
(..κάτι παραπάνω από 21 γραμμάρια, όσο έχω τα μάτια ανοιχτά.)
Δύο τσάντες με τα απαραίτητα, το μισό μπρελόκ, την καταδίκη στο χέρι, κι έξω από το σπίτι.
Δεν ήταν επιλογή. Ήταν απόφαση τελεσίδικη κι εκτελέσιμη.
Πριν λίγους μήνες, μοίρασε στους γύρω της, ό,τι δεν την άφηνε να φτάσει την ευτυχία της. Το κρεβάτι, τον υπναρά καναπέ της, μικρά μικρά πράγματα.. Ό,τι περίσσευε από το ένα τους.
Πίστευε πως έχει όλο το χρόνο του κόσμου, και δε βιάστηκε να ανοίγει κούτες.. Είχε ακόμα πολλά για να ομορφύνει το δωμάτιο.
Οι άνθρωποι όμως είναι δύσκολα πλάσματα. Κάποια στιγμή, σταματάνε να πιστεύουν το τώρα, και ο,τι έχουν ήδη ζήσει, κι εμπιστεύονται το φόβο του αύριο. Κι απομακρύνονται γρήγορα από δίπλα σου, λες και θα κολλήσουν κάτι μολυσματικό από την αγάπη.
Στα δύσκολα, οι άνθρωποι κάνουν πίσω. Στο πρόβλημα, τρέχουν πιο γρήγορα μακριά.
Προγεννετικός Έλεγχος Σχέσεων.
Αυτό χρειάζεσαι;
Δεν υπάρχει.
Είμαστε ακόμα τεχνολογικά πολύ πίσω.
Οι γιατροί του μυαλού σου, θα ψάξουν όσο πιο αναλυτικά γίνεται, για να βεβαιωθούν πως δε θα γεννηθεί με κανένα παραπάνω χρωμόσωμα, και δε θα μπεις στη διαδικασία να αντιμετωπίσεις την διαφορετικότητα. Έχεις την επιλογή και να το θανατώσεις χωρίς να νιώσεις την ενοχή του φόνου.
Κι αν γεννηθεί γερό κι αρρωστήσει, το πετάς έξω από το σπίτι. Το αφήνεις στη θάλασσα να βρει το δρόμο του. Για να ζήσεις, σε μια άλλη πόλη την ήρεμη και καθώς πρέπει ζωή σου.
Γιατί η κοινωνία θα σε σταυρώσει για την μη ομαλή υγεία του.
(Ψάξε το όνομα Jacob Barnett, και θα δεις, πως δεν υπάρχουν κανόνες σε τίποτα απ' όσα μέχρι σήμερα γνωρίζεις. Όλα μια ανατροπή περιμένουν.)
Σου έχω ζητήσει βοήθεια κι άλλες φορές. Και με ακούς.
Αυτή τη φορά, στέκομαι μπροστά σου, και σε παρακαλώ, με όση περισσότερη ταπείνωση χωράει στη φωνή μου.
Να με συγχωρέσεις για την περιέργεια μου, για τον εγωισμό μου, και την μη λειτουργία της ανθρώπινης πονηριάς μέσα μου. Που αν λειτουργούσε, δε θα ζητούσα τίποτα.
Δώσε μου λίγη εμπιστοσύνη, και κάνε με να πιστέψω πιο δυνατά πως ο,τί μέχρι τώρα έχω ζήσει, είναι "εμείς" κι όχι "εγώ", γιατί αν χαθεί αυτή η αξία της αγάπης, καμία άλλη δε θα φτάσει ποτέ στ' αυτιά μου.
Δώσε μου γαλήνη, και πάρε τους εφιάλτες μου.
Μάθε με να δέχομαι τις στιγμές που πέρασαν και περνάνε, σαν μαθήματα απόλυτης πίστης, κι όχι να τις βλέπω σαν ακρωτηριασμένα παιδιά που απλά ικετεύουν να τα λυπηθώ. Κι όσο το κάνω, άλλα τόσα γεννάει το ψέμα.
Κάνε πάλι τις νύχτες φωτεινές και τρυφερές, και πάρε στο σκοτάδι όλα τα δαιμόνια που χτυπάνε την πόρτα μου και ουρλιάζουν για να με τρομάξουν.
Και φέρε πίσω τον Ήλιο στις μέρες μου. Την αλήθεια. Και το Έλεος σου.
(..και φανέρωσε μου τρόπους, γιατί στέρεψα από αντοχές)
Η λάθος όραση μας κάνει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας από την πλευρά μόνο της φαινομενικής γέννησης και του φαινομενικού θανάτου. Κι αυτό όμως είναι μια αυταπάτη.
Η διαστρεβλωμένη όραση του πνεύματος, είναι στην πραγματικότητα αυτό που γνωρίζουμε σαν "ύλη".
Ο Όικεν λέει: η πραγματικότητα είναι ένας ανεξάρτητος πνευματικός κόσμος, που δεν επηρεάζεται από τον κόσμο των αισθήσεων.
Αυτό είναι η ουσία.
Περνούσε από το στενό, συνήθως με φόρμα λέει η μάνα μου, κι έβγαζε βόλτα τον πιστό του φίλο. Δεν τον είχα δει ούτε μισή φορά.
Συμμαθητής της Σοφίας από δίπλα, σε όλο το δημοτικό, πελάτης και φίλος του "καλημέρα" για τον Κυριάκο στο περίπτερο, απόψε γέμισε η απουσία του περισσότερο από την μορφή του.
Αρχίσαμε να μαζευόμαστε, ο καθένας για το "γιατί;" του, κι όλοι μαζί γεμάτοι θυμό.
Θα ήταν κάπου ανάμεσα μας..
Σήμερα ήταν καταλυτικό το όνομά του, σε μια πορεία απόγνωσης, οργής και φόβου.
Για τους αναμένους κάδους, ποιός να διαμαρτυρηθεί; Δημόσια περιουσία; Ποιά περιουσία; Χρωστάμε και τον αέρα που θα αναπνέουν 7 γενιές τουλάχιστον μετά από μας.
Κάποιοι αύριο το πρωί, θα πάνε στις δουλειές τους, και θα βρουν σπασμένα γυαλιά και πέτρες πάνω στα καθαρισμένα τους γραφεία.
Πολλοί θα ψάξουν να βρουν ATM για να σηκώσουν κανένα 20ρικο για τσιγάρα.
Όλοι όσοι περπατήσαμε την βόλτα του, θα κοιμηθούμε με κάποιο τρόπο. Όποιο τρόπο..
Μια γυναίκα όμως, θα πονάει περισσότερο από όλους εμάς. Στο άκουσμα της λέξης "μάνα", θα θυμάται πως κάποιος ευσυνείδητος πατριώτης και αποτελεσματικός εκτελεστής, της αφαίρεσαι κάθε χαρά..για κάθε επιπλέον μέρα.
Είναι πολλά τα βάσανα σ' αυτόν τον κόσμο, αγάπη μου.
Μακάρι να ήταν το "μαζί" η λύση για όλα..
(Δούλευα Τετάρτη βράδυ στην Ομόνοια, και φοβόμουν να περπατήσω από την Μενάνδρου στον Ηλεκτρικό μετά τις 9.
Από χθες, άλλαξε. Μπήκαν στο σπίτι μου και με απειλούν. Όχι οι αλλοδαποί και τα πρεζάκια. Αυτοί οι περίεργοι εραστές του Αρχαίου Αθάνατου Ελληνικού Φασισμού)
Σε μια ήσυχη γειτονιά, κάπου στον Πειραιά, οι σειρήνες από τα περιπολικά και το ασθενοφόρο, κράτησαν παραπάνω από το συνηθισμένο.
Δεν ξέρω πόσοι-άλλα σίγουρα δεν ήταν ένας-στριμώξαν και μαχαίρωσαν νεαρό -Έλληνα, ναι -που περπατούσε με την φίλη του.
Προφανώς και αγαπούσαν τα αρχαία ελληνικά γράμματα, αφού στις μπλούζες τους δεν είχαν παρά μόνο αρχαία αποφθέγματα.
Δεν έχουμε γιορτή.
Δεν κάνει εγκαίνια κάποιο μαγαζί.
Μαζευτήκαμε να καλωσορίσουμε το νέο καθεστώς φόβου που παρέλυσε τη γειτονιά.
Πενηντάρης γείτονας, κοιτάζει τα φώτα και ντρέπεται:
-..μάλλον πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ. Αρκετά κάθησα. Δεν έχουμε περιθώρια.
(Θα ενημερωθείτε από τα κανάλια και τα sites, στο αστυνομικό δελτίο, θα πούμε όλοι μαζί "Πού καταντήσαμε!!", θα κλάψουμε το παλικάρι, θα πάμε στη δουλειά μας, και θα επαναλάβουμε τα πάντα με ακρίβεια. Και το βράδυ, θα κλειδώσουμε και με συναγερμό, μη μας κλέψει ο αλλοδαπός εργάτης από την δίπλα οικοδομή. Το πρωί θα στείλουμε τα παιδιά στο σχολείο, και στις εκλογές θα ψηφίσουμε δραστικά και αποφασιστικά να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα για να έχουν δουλειές τα ελληνόπουλα που φοράνε μπλούζες με αρχαία ελληνικά. Αξιοθαύμαστα έργα και ημέρες γεμάτα ντροπή..)
