Στην Ανθιάλη

Θτην Ανθιάλη, θτην Ανθιάλη
Δει η Αριάνα με τον Μιχάλη
Η μια καρέκλα μακριά απ την άλλη
Και μακριά από το περιγυάλι
Δούνε μικροί, Δούνε μεγάλοι..
Θτην Ανθιάλη..
(στίχοι-μουσική: Η Ανιψιά μου)

(Με δυνατή φωνή, στο μπαλκόνι, η αγαπημένη μου τραγουδάει αυτοσχεδιαστικα, παραφωνά, και με κάνει να κλαίω. Με φροντίζει όταν ξαπλώνω στον καναπέ, και μου βάζει κάτω μαξιλάρια για να μην πέσω. Μου φέρνει χαρτομάντιλα. Και τα τσιγάρα μου.
.............)

(και προσθέτω:
Αλλού το σώμα, αλλού το κεφάλι
Και η καρδιά μου, σε μαύρο χαλί
Ένα συγνωμη, ζήτησα πάλι
Απ'το αδιέξοδο για να με βγάλει..
Θτην Ανθιάλη..)

(πονάει πολύ..)

Monster Mind

(Περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο της πρωινής ενημέρωσης,-στο πατρικό μου άσυλο-οι σκέψεις στοιχίζονται και κάθονται Προσοχή!)

Περπατάς παράλληλα με το ολόγραμμα της πραγματικότητας και δε συναντιέσαι ποτέ.
Κάνεις και λες αυτό που έχεις δει να βοηθάει, χωρίς να ξέρεις αν κάνει για τον δικό σου οργανισμό.
Παίρνεις ηρεμιστικό για τον πονοκέφαλο, και κρατάς το παυσίπονο στα χέρια. Πόσο λογικό σου φαίνεται;
Που δηλητηριάζεται καθημερινά, για την ικανοποίηση της γεύσης του και μόνο. Το άπληστο κι αχόρταγο, άρρωστο άτομο.
Αυτό που χλευάζεις και κοροιδεύεις, είσαι εσύ.
Αυτό το αλλοπρόσαλλο σχήμα, αυτή η άρνηση της αλήθειας, αυτό το γεμάτο τοξίνες πλάσμα, είσαι εσύ.
Που για την ηρεμία και το καλό του συνόλου, και την ικανοποίηση του "εγώ" της τσέπης του, απολύει έναν και προσλαμβάνει 3. Και πάει πάλι πίσω.
Που επικαλείται την αγάπη και την αλήθεια, και δεν αντέχει τίποτα από τα δύο στο πλευρό του.
Φουσκώνει από φόβο, και πληρώνει ακριβά τη συντροφιά.
Κι έχει πλέον παγιώσει την πεποίθηση, πως είναι σωστό απέναντι σε όλους, επειδή πληρώνει πάντα και στην ώρα του.
Το πλάσμα.
Που κάνει κακό. Στον εαυτό του. Και στην Υγεία του.
Με τη συμπεριφορά του.
Χωρίς παιδεία, χωρίς καλλιέργεια.
Που η συναισθηματική του εκπαίδευση, δεν έχει τελειώσει το γυμνάσιο.
Κι όμως νομίζει πως η Ζωή του έμαθε όλα όσα χρειάζεται για να επιβιώσει.
Και θα πεθάνει μόνο. Και αβοήθητο. Κι αδιάβαστο.

(Όσο μπορώ, όταν μου επιτρέψει, θα βοηθάω πριν αποφασίσει να κλείσει με τα χέρια του την παροχή οξυγόνου.)
(Οποιαδήποτε σχέση με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις, ΔΕΝ είναι απλή σύμπτωση. Ακούς, αδιάβαστε;)
(Προς αποφυγή πάσας παρεξηγήσεις, το πλάσμα είναι "η". Τελευταία, η παρεξήγηση είναι το ατού μου.)

Mirror mirror on the wall...

Έχεις δει τη ψυχή μου να στερεύει;
Αρχίζει από τα μάτια μου, που στεγνώνουν και σιγά-σιγά σπάνε από την ξηρασία.
Το στόμα μου κλειστό και παράλυτο, γίνεται ένα πάνω στο επίπεδο πρόσωπο μου.
Ο λαιμός μου μοιάζει με σπίρτο, που δεν αντέχει να στηρίζει τη σκέψη. Και σε κάθε λέξη που με δύναμη φτάνει κατα πάνω μου, προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο το κεφάλι.
Το σώμα μου μικραίνει σε κυβικά και ξεφεύγει από τη βαρύτητα κάθε μέρα. Θέλει το μέσα να βγει έξω και να αναπνεύσει.
Στον θώρακα, το στήθος μου παραμένει ακέραιο. Όση αγάπη το γέμισε, κρατιέται ακόμα εκεί. Είναι αυτός ο μαγνήτης ο περίεργος που την ζητάει σε κάθε του χτύπο..
Τα πόδια μου δεν είναι ίσια, παραμένουν δυνατά. Κάθε βήμα στην ανηφόρα τα σκληραίνει. Και αγριεύουν, και πονάνε..Σαν να πληρώνω σε αυτά ο,τί χρωστάω.
Καμία ομορφιά.
Γίνεται γρήγορα αυτή η αλλαγή.
Με κάθε κλείσιμο του ματιού.
Σε κάθε ύπνο.
Σα να βιάζεται η ψυχή γι'αυτήν την μεταμόρφωση.
Χωρίς να βοηθάω, χωρίς να συναινώ, δεν βρίσκω τον μοχλό να σταματήσω.
Κοιτάζω μέσα μου, γύρω μου..και δεν έχω δίπλα..

(..κάτι παραπάνω από 21 γραμμάρια, όσο έχω τα μάτια ανοιχτά.)

Για Π.Ε.Σ.

Δύο τσάντες με τα απαραίτητα, το μισό μπρελόκ, την καταδίκη στο χέρι, κι έξω από το σπίτι.
Δεν ήταν επιλογή. Ήταν απόφαση τελεσίδικη κι εκτελέσιμη.
Πριν λίγους μήνες, μοίρασε στους γύρω της, ό,τι δεν την άφηνε να φτάσει την ευτυχία της. Το κρεβάτι, τον υπναρά καναπέ της, μικρά μικρά πράγματα.. Ό,τι περίσσευε από το ένα τους.
Πίστευε πως έχει όλο το χρόνο του κόσμου, και δε βιάστηκε να ανοίγει κούτες.. Είχε ακόμα πολλά για να ομορφύνει το δωμάτιο.
Οι άνθρωποι όμως είναι δύσκολα πλάσματα. Κάποια στιγμή, σταματάνε να πιστεύουν το τώρα, και ο,τι έχουν ήδη ζήσει, κι εμπιστεύονται το φόβο του αύριο. Κι απομακρύνονται γρήγορα από δίπλα σου, λες και θα κολλήσουν κάτι μολυσματικό από την αγάπη.
Στα δύσκολα, οι άνθρωποι κάνουν πίσω. Στο πρόβλημα, τρέχουν πιο γρήγορα μακριά.

Προγεννετικός Έλεγχος Σχέσεων.
Αυτό χρειάζεσαι;
Δεν υπάρχει.
Είμαστε ακόμα τεχνολογικά πολύ πίσω.
Οι γιατροί του μυαλού σου, θα ψάξουν όσο πιο αναλυτικά γίνεται, για να βεβαιωθούν πως δε θα γεννηθεί με κανένα παραπάνω χρωμόσωμα, και δε θα μπεις στη διαδικασία να αντιμετωπίσεις την διαφορετικότητα. Έχεις την επιλογή και να το θανατώσεις χωρίς να νιώσεις την ενοχή του φόνου.
Κι αν γεννηθεί γερό κι αρρωστήσει, το πετάς έξω από το σπίτι. Το αφήνεις στη θάλασσα να βρει το δρόμο του. Για να ζήσεις, σε μια άλλη πόλη την ήρεμη και καθώς πρέπει ζωή σου.
Γιατί η κοινωνία θα σε σταυρώσει για την μη ομαλή υγεία του.

(Ψάξε το όνομα Jacob Barnett, και θα δεις, πως δεν υπάρχουν κανόνες σε τίποτα απ' όσα μέχρι σήμερα γνωρίζεις. Όλα μια ανατροπή περιμένουν.)

(..λίγο πριν)

Σου έχω ζητήσει βοήθεια κι άλλες φορές. Και με ακούς.
Αυτή τη φορά, στέκομαι μπροστά σου, και σε παρακαλώ, με όση περισσότερη ταπείνωση χωράει στη φωνή μου.
Να με συγχωρέσεις για την περιέργεια μου, για τον εγωισμό μου, και την μη λειτουργία της ανθρώπινης πονηριάς μέσα μου. Που αν λειτουργούσε, δε θα ζητούσα τίποτα.
Δώσε μου λίγη εμπιστοσύνη, και κάνε με να πιστέψω πιο δυνατά πως ο,τί μέχρι τώρα έχω ζήσει, είναι "εμείς" κι όχι "εγώ", γιατί αν χαθεί αυτή η αξία της αγάπης, καμία άλλη δε θα φτάσει ποτέ στ' αυτιά μου.
Δώσε μου γαλήνη, και πάρε τους εφιάλτες μου.
Μάθε με να δέχομαι τις στιγμές που πέρασαν και περνάνε, σαν μαθήματα απόλυτης πίστης, κι όχι να τις βλέπω σαν ακρωτηριασμένα παιδιά που απλά ικετεύουν να τα λυπηθώ. Κι όσο το κάνω, άλλα τόσα γεννάει το ψέμα.
Κάνε πάλι τις νύχτες φωτεινές και τρυφερές, και πάρε στο σκοτάδι όλα τα δαιμόνια που χτυπάνε την πόρτα μου και ουρλιάζουν για να με τρομάξουν.
Και φέρε πίσω τον Ήλιο στις μέρες μου. Την αλήθεια. Και το Έλεος σου.

(..και φανέρωσε μου τρόπους, γιατί στέρεψα από αντοχές)

Όσο πιο βαθιά..

..τόσο πιο καλά. 

Και δε θέλω σχόλια και γέλια, γιατί απλά δεν πρόκειται για kinky απόφθεγμα της ερωτικής μας καθημερινότητας, αλλά για επιτακτική ανάγκη επαναπροσδιορισμού του εδώ και του τώρα μας.

Ακόμα δε κουράστηκες να ακούς λύσεις και προτάσεις, ηθικές, πολιτικές, οικονομικοπολιτικές και προσωπικές? Εγώ το έπαθα, και αντί να μου γυρίσει το μάτι και να βγω στους δρόμους με πέτρες και καδρόνια, κλείστηκα σπίτι, κατέβασα ρολά κι έβρασα στο ζουμάκι μου..

Λύσεις υπάρχουν.

Αυτό λέει η ζωή. Επώδυνες, ανώδυνες, δύσκολες, εύκολες, γρήγορες και όχι. Μόνο λύσεις υπάρχουν!

Σε αδιέξοδα ρουτίνας πλέον, κυκλοφορούμε με τα χέρια ψηλά, παραδομένοι στην εικονική τρομοκρατία που μας επιβάλλει το ίδιο μας το μυαλό.

Ο εχθρός όμως, είναι πάντα ένας, με τη διαφορά, πως έχει την ιδιότητα να αλλάζει πρόσωπα και να χωράει σε κάθε τσερβέλο με τα απαιτούμενα χάρτινα - ούτε καν ξύλινα- όπλα του.

Είναι η υπάλληλος με την απαιτητική φωνή από την εισπρακτική εταιρία που χρωστάς την καλοπέραση και την αφέλεια της προηγούμενης δεκαετίας, όταν έπαιρνες τα καταναλωτικά και τις κάρτες για να ικανοποιήσεις ψευδοανάγκες, που κάποιοι άλλοι σου γέννησαν και υιοθέτησες πάραυτα(τώρα που το σκέφτεσαι, έχεις μια ντουλάπα γεμάτη dress code γραφείου, αλλά δεν έχεις το γραφείο. Ούτε δουλειά.)

Η ίδια ίσως εργαζόμενη για 465 ευρώ, θα καλέσει τον γείτονα σου για το στεγαστικό δάνειο με τα ψιλά γράμματα εκεί που υπέγραψε, να τον απειλήσει ότι θα προχωρήσουν σε κατάσχεση του ιδρώτα του, αφού για να βάλει 5 τετραγωνικά πλακάκια, και 7 ζωές σαν γάτα να έχει, δε θα ξεχρεώσει ποτέ το κεφάλαιο, και θα αφήσει στη διαθήκη του, την αποπληρωμή των τόκων για τα εγγόνια του.

Αποφεύγεις να περάσεις έξω από την εφορία και κάνεις κύκλους για να φτάσεις σπίτι, αφού με τα καινούρια συστήματα και το ηλεκτρονικό φακέλωμα, παραφυλάνε στη γωνία να σε μαζέψουν και να σε κλείσουν φυλακή μαζί με πληρωμένο εκτελεστή του αντιφασίστα καλλιτέχνη.

Φοβάσαι να κοιτάξεις δίπλα σου, και να ψελλίσεις τη λέξη ρατσισμός, γιατί θα γυρίσουν και θα σε σκανάρουν 10 ζευγάρια κόκκινα μάτια, που διψάνε για κάθαρση παντός είδους και τιμάνε την πατρίδα τους (τα ΖΩΑ δεν έχουν πατρίδα, παρά μόνο προέλευση. Να τα λέμε κι αυτά..).

Φοβάσαι να μιλήσεις για οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας, γιατί το "αίμα που κυλάει εκδίκηση ζητάει", κι αν δεν κουνήσεις συγκαταβατικά το κεφάλι θα συναινέσεις με τους προηγούμενους και θα γίνεις στόχος. Κι εύκολο θύμα, αφού οι ταμπέλες δεν έχουν κόστος, και θα την φορέσεις χωρίς πολλά πολλά.

Φοβάσαι να μην ψηφίσεις, κι αφήσεις τη δικαιοσύνη να αυτοκτονήσει ανενόχλητη δίπλα σου.

Φοβάσαι να ψηφίσεις, γιατί η δικαιοσύνη θα αυτοκτονήσει ούτως ή άλλως δίπλα σου.

Φοβάσαι τον διαχειριστή που σου ζητάει τα κοινόχρηστα ενώ είσαι απλήρωτος πέντε μήνες.

Φοβάσαι να απαιτήσεις τα δεδουλευμένα σου γιατί θα χάσεις τη δουλειά σου.

Φοβάσαι να δουλέψεις γιατί δε θα πληρωθείς.

Φοβάσαι να πληρωθείς στην τράπεζα γιατί θα τα κρατήσει η εφορία που της τα χρωστάς.

Φοβάσαι να αναπνεύσεις γιατί μας ραντίζουν σαν βλήτα.

Φοβάσαι να αγαπήσεις γιατί θα πληγωθείς.

Φοβάσαι να δημιουργήσεις γιατί με τόσο φόβο, που να χωρέσει η δημιουργία

Φοβάσαι να ανοίξεις τα μάτια σου, γιατί ο φόβος θα είναι μπροστά σου

Θύμισέ μου κανέναν άλλο φόβο σου...

Όλο και κάτι ξεχνάω.

Κι αυτά που θυμήθηκα, λίγα είναι.

(Κλείσε για λίγο τα μάτια, χαμήλωσε το φως και ονειρέψου.

Είσαι σε ένα υδάτινο περιβάλλον, χαλαρός, κι έχεις ικανοποιήσει κάθε σου ανάγκη πριν καν την σκεφτείς - το κάνει η αγάπη για σένα. Δεν έχεις βράγχια, αλλά δεν πνίγεσαι. Όλα κυλάνε ήρεμα και αναπτύσσεσαι ομαλά. Λίγο πριν ολοκληρωθείς, αλλάζεις θέση - δεν έχει χάρτη ούτε φως εκεί μέσα αλλά ξέρεις την έξοδο. Βγαίνεις στο φως! 

Ακολούθησε την ίδια διαδικασία άλλη μια φορά.

Κι άλλη.

Κι άλλη.

Μέχρι να καταλάβεις πως κάθε τι μεγάλο, ξεκινάει από μια μικρή επανάσταση. Έναν πόλεμο. Κύτταρα που διαιρούνται, και διαιρούνται και πολλαπλασιάζονται. Και μένουν μαζί και κάθε φορά ενώνονται όλο και πιο πολύ. 

Κι όλα αυτά γίνονται από μόνα τους. Δεν χρειάζεται οδηγίες η φύση.

Όλα ξεκίνησαν από μια στιγμιαία ματιά. Όταν οι ψυχές που περπατάνε στους δρόμους, αναγνωρίστηκαν μέσα από λέξεις.

Λέξεις..

Επικοινωνία. Κώδικες για κάθε ανάγκη.

Κι όλα πήγαν καλά τότε, γιατί δε φοβόσουν.

Όλα πήγαν καλά, γιατί είχες αγάπη μέσα σου.

Αυτό να πιστέψεις.

Και να ξυπνήσεις να δώσεις ένα φιλί στη μαμά σου. Και στον μπαμπά σου. Στην οικογένεια. Και να μη σκέφτεσαι τον φόβο. Να αγαπάς. Και να ξεχειλίζεις από αγάπη. Και να την μοιράζεις με κάθε τρόπο. 

Μόνο σταμάτα την παρέα με τον φόβο..

Είναι κακή συναναστροφή.)

Απόσπασμα

Η λάθος όραση μας κάνει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας από την πλευρά μόνο της φαινομενικής γέννησης και του φαινομενικού θανάτου. Κι αυτό όμως είναι μια αυταπάτη.
Η διαστρεβλωμένη όραση του πνεύματος, είναι στην πραγματικότητα αυτό που γνωρίζουμε σαν "ύλη".
Ο Όικεν λέει: η πραγματικότητα είναι ένας ανεξάρτητος πνευματικός κόσμος, που δεν επηρεάζεται από τον κόσμο των αισθήσεων.
Αυτό είναι η ουσία.

Το γειτονάκι

Περνούσε από το στενό, συνήθως με φόρμα λέει η μάνα μου, κι έβγαζε βόλτα τον πιστό του φίλο. Δεν τον είχα δει ούτε μισή φορά.
Συμμαθητής της Σοφίας από δίπλα, σε όλο το δημοτικό, πελάτης και φίλος του "καλημέρα" για τον Κυριάκο στο περίπτερο, απόψε γέμισε η απουσία του περισσότερο από την μορφή του.
Αρχίσαμε να μαζευόμαστε, ο καθένας για το "γιατί;" του, κι όλοι μαζί γεμάτοι θυμό.
Θα ήταν κάπου ανάμεσα μας..
Σήμερα ήταν καταλυτικό το όνομά του, σε μια πορεία απόγνωσης, οργής και φόβου.
Για τους αναμένους κάδους, ποιός να διαμαρτυρηθεί; Δημόσια περιουσία; Ποιά περιουσία; Χρωστάμε και τον αέρα που θα αναπνέουν 7 γενιές τουλάχιστον μετά από μας.
Κάποιοι αύριο το πρωί, θα πάνε στις δουλειές τους, και θα βρουν σπασμένα γυαλιά και πέτρες πάνω στα καθαρισμένα τους γραφεία.
Πολλοί θα ψάξουν να βρουν ATM για να σηκώσουν κανένα 20ρικο για τσιγάρα.
Όλοι όσοι περπατήσαμε την βόλτα του, θα κοιμηθούμε με κάποιο τρόπο. Όποιο τρόπο..
Μια γυναίκα όμως, θα πονάει περισσότερο από όλους εμάς. Στο άκουσμα της λέξης "μάνα", θα θυμάται πως κάποιος ευσυνείδητος πατριώτης και αποτελεσματικός εκτελεστής, της αφαίρεσαι κάθε χαρά..για κάθε επιπλέον μέρα.

Είναι πολλά τα βάσανα σ' αυτόν τον κόσμο, αγάπη μου.
Μακάρι να ήταν το "μαζί" η λύση για όλα..

(Δούλευα Τετάρτη βράδυ στην Ομόνοια, και φοβόμουν να περπατήσω από την Μενάνδρου στον Ηλεκτρικό μετά τις 9.
Από χθες, άλλαξε. Μπήκαν στο σπίτι μου και με απειλούν. Όχι οι αλλοδαποί και τα πρεζάκια. Αυτοί οι περίεργοι εραστές του Αρχαίου Αθάνατου Ελληνικού Φασισμού)

Έκτακτο

Σε μια ήσυχη γειτονιά, κάπου στον Πειραιά, οι σειρήνες από τα περιπολικά και το ασθενοφόρο, κράτησαν παραπάνω από το συνηθισμένο.
Δεν ξέρω πόσοι-άλλα σίγουρα δεν ήταν ένας-στριμώξαν και μαχαίρωσαν νεαρό -Έλληνα, ναι -που περπατούσε με την φίλη του.
Προφανώς και αγαπούσαν τα αρχαία ελληνικά γράμματα, αφού στις μπλούζες τους δεν είχαν παρά μόνο αρχαία αποφθέγματα.
Δεν έχουμε γιορτή.
Δεν κάνει εγκαίνια κάποιο μαγαζί.
Μαζευτήκαμε να καλωσορίσουμε το νέο καθεστώς φόβου που παρέλυσε τη γειτονιά.
Πενηντάρης γείτονας, κοιτάζει τα φώτα και ντρέπεται:
-..μάλλον πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ. Αρκετά κάθησα. Δεν έχουμε περιθώρια.

(Θα ενημερωθείτε από τα κανάλια και τα sites, στο αστυνομικό δελτίο, θα πούμε όλοι μαζί "Πού καταντήσαμε!!", θα κλάψουμε το παλικάρι, θα πάμε στη δουλειά μας, και θα επαναλάβουμε τα πάντα με ακρίβεια. Και το βράδυ, θα κλειδώσουμε και με συναγερμό, μη μας κλέψει ο αλλοδαπός εργάτης από την δίπλα οικοδομή. Το πρωί θα στείλουμε τα παιδιά στο σχολείο, και στις εκλογές θα ψηφίσουμε δραστικά και αποφασιστικά να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα για να έχουν δουλειές τα ελληνόπουλα που φοράνε μπλούζες με αρχαία ελληνικά. Αξιοθαύμαστα έργα και ημέρες γεμάτα ντροπή..)

Placebo

Είναι Δευτέρα, κι επιστρέφω από το γραφείο.
Σε βρίσκω σπίτι και θέλω την παρέα σου.
Μπαίνω στα mail, και φεύγοντας κάνω log out.
Τελειώνω κι επιστρέφω σπίτι.
Μπαίνω μέσα και φιλιομαστε. Και γίνεται μέρα.

(θα μπορούσε να γίνει έτσι. Άλλα δε θα βλέπαμε ποτέ την αλήθεια. Πως και οι δύο δηλαδή μεγαλώναμε τον φόβο για το παρελθόν.
Έγινε όπως έγινε, για να μάθουμε να αγαπάμε. Ο ένας τον άλλον, γι'αυτό που πραγματικά είναι.
Εγώ τσακώθηκα με τον φόβο. Και δεν του ξαναμιλάω. Ούτε θέλω να τον ξαναδώ μπροστά μου.
Εγώ και η αγάπη γίναμε ένα. Και την κρατάω μέσα μου, πιο δυνατά από ποτέ!
Ο φόβος δεν έρχεται απρόσκλητος.
Και εμείς του κάνουμε χώρο να βολευτεί-μέσα μας ή στον καναπέ..
Ειρήνη, και δε φοβάμαι)

6G

Το μόνο που δοκίμασα ποτέ! Και το ξανακάνω ανά πάσα στιγμή.

Πριν χρόνια, στο Allou, είχαμε πάει με παρέα.
Θέλοντας να δοκιμάσω κάτι από αυτές τις ανόητες δοκιμασίες, που παίζουν με τις αντοχές μου και τις φοβίες μου, επέλεξα μια μεταλλική ανοιχτή σφαίρα, καλά κρατημένη στη βάση της, με δύο ιμάντες δεξιά και αριστερά, που όση ώρα έβαζε τις ασφάλειες ο υπεύθυνος, αυτά τα λάστιχα τεντωνόντουσαν όλο και πιο πολύ.
-Μη κλείσεις τα μάτια στην εκτόξευση!!! Για κανένα λόγο! Αλλιώς δε θα το απολαύσεις! Θα πάρεις όλο το φόβο μέσα σου και...
Είχα ήδη φύγει για τον ουρανό. Με τα μάτια ανοιχτά! Και ήταν το πιο περίεργο πράγμα που ένιωσα ποτέ! Δεμένη σε μια σφαίρα, απόλυτα ελεύθερη! Κάθε κίνηση ταλάντωσης ήταν τόσο διαφορετική από την προηγούμενη. Το πάνω-κάτω, όχι μόνο δε με ζαλίζε, ήθελα κι άλλο! Ήθελα να μη σταματήσει! Ήθελα και δεύτερο γύρο!! Κατέβηκα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Να παραλύω από χαρά, και να φωνάζω "τέλειο"!!!!!

Πάνω που έπαιρνα την δεύτερη ευκαιρία, η φίλη μου μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισε να το κάνει. Είδε και μένα να το απολαμβάνω τόσο πολύ, ένιωσε περιέργεια.
Ανέβηκε, και πριν προλάβω να της μιλήσω και να της πω να μην κλείσει τα μάτια, είχε ήδη φύγει για τα ψηλά...
Κάθε φορά που την έπιανε το μάτι μου, άλλαζε χρώματα, κι έκλαιγε..
Όταν κατέβηκε, ήταν σίγουρη πως παρασύρθηκε. Δεν ήταν για το στομάχι της. Τότε. Το στομάχι της δεν ήταν έτοιμο.
Με κοίταζε, και δε μπορούσε να καταλάβει τί ακριβώς μου άρεσε.
Μου άρεσε που έζησα 5 λεπτά χωρίς φόβο.
Και μια ζωή μετά.

Όλα αυτά, τότε.

Cars

-Εγώ, που έχω κάνει τόσα- ακόμα και για σένα- σου λέω την ιστορία μου.
Ο κινητήρας μου, έμαθε να καίει "πρέπει" με καταλύτη την αγάπη για να παράγει "θέλω".
Έτσι, "θέλω" και "πρέπει" για μένα, είναι ένα!
Δεν έπιασα ποτέ το τιμόνι για να ψάξω να παρκάρω. Δεν ξέρω από μανούβρες, ούτε γεωμετρία. Από πάρκινγκ σε πάρκινγκ και σε πάρκινγκ. Δε ξέρω πως είναι ο ανοιχτός ουρανός τη νύχτα. Πάντα σκεπασμένο, ακόμα και με κουκουλα.
Οι ρόδες μου δε πάτησαν ποτέ σε λάσπη! Πεντακάθαρες σαν καινούριες. Κι όμως κοίτα, έχουν καεί..
Θα φταίει η ακινησία, γιατί δεν είμαι για ταξίδια εγω. Εγώ περιμένω εδώ, αν με χρειαστεί κάποιος, να τον πάω και να γυρίσω.
Χρειάζομαι κάποιον να πληρώνει την ασφάλεια μου. Γιατί φοβάμαι πως θα με τρακάρουν ή θα με κλέψουν.
Να αποζημειώσει..
Για να πάρουν καινούριο.
Εσύ;  Γιατί είσαι τόσο διαφορετικό;
-Γιατί εγώ δεν έχω μηχανή. Ένα άλογο  έχω και 4 ρόδες. Ταιζουν το άλογο με αγάπη και σανό και πάω παντού. Παντού. Δε χρειάζομαι τίποτα από αυτά που μου είπες. Μόνο αγάπη για το άλογο. Και πίσω στην καρότσα, πάνω στα ξερά, μπορείς σε μια αγκαλιά,να μετράς αστέρια κάθε βράδυ..μα κάθε βράδυ, όμως! Η αγκαλιά τα φέρνει κοντά για να τα πιάσεις.
Δεν προσπερνάω κανένα, ούτε καθαρός είμαι. Πατάω σε χώμα, σε λάσπη, σε νερό, σε άσφαλτο, παντού.. Καμία ασφαλιστική δεν πληρώνει για μένα. Κάτι λίγοι μάστορες, φτιάχνουν τις ζημιές μου. Ρόδες και πέταλα οργώνουν δρόμους. Ροδοπέταλα η ζωή για μένα..

(Εσύ, με τί θα ταξιδέψεις;)

Τοπικά

Η αγάπη είναι απέναντι από τον φόβο και τον εγωισμό.
Πέρα από κάθε αμφιβολία και πόνο.
Μακριά από μάτια και κορμιά.
Μπροστά από κάθε λέξη και πίσω από κάθε εικόνα.
Κάτω από ένα ασφαλές σπίτι, στα θεμέλια.
Είναι κοντά σε σένα. Είναι μόνο μέσα μου.

Πριν το γάμο

Για να θέλεις κάτι όταν κοιμάμαι και να με ξυπνάς, το χρειάζεσαι οπωσδήποτε και μόνο από μένα.
Για να τρέχεις τόσο δρόμο να με φτάσεις, για μισό λεπτό κι όχι για πάντα, έχει αξία.
Και με ξέρεις πια καλά, πως ο,τι και να ζητήσεις, όποτε και να το θες, όπου το χρειαστείς, θα είμαι εδώ για να στο δώσω.
Δίπλα σου ακριβώς.
Αυτό λένε οι ψυχές μεταξύ τους.
Αυτές που ανθρώπινα αγαπιούνται, και δε ψάχνουν για σκοινί.
Αυτές που ένιωσαν να πλησιάζει η αγάπη και δε φοβήθηκαν.
Αυτές, που αποφάσισαν να παλέψουν μαζί τα σκοτάδια, κι όχι να κλείνει τα μάτια η μια στην άλλη.

Πέρα από το σπίτι, πριν από το σπίτι, ανάβει η εστία. Για να διώχνει τα δαιμόνια και τις ποικιλίες τους.

(..)

Της ζήτησε να έρθει στη θέση του.
Σηκώθηκε και πήγε. Κάθησε.
Ήταν πολύ στενή.
Την ενοχλούσε.
Δεν είχε το δικαίωμα να δείξει αδυναμία. Φορτώθηκε δύναμη. Κι από εγωισμό βολεύτηκε.
Δεν της άρεσε καθόλου.
Πονούσαν τα κόκαλα της.
Όμως καθόταν..
Μέχρι που σταμάτησε ο πόνος.
Και κατάλαβε πως η θέση του ήταν κλειστή για λίγα μόλις εκατοστά.
Ακούστηκε το κλικ.
Και άλλαξε σχήμα και μέγεθος.
Εκείνος στεκόταν όρθιος όλη αυτή την ώρα.
Και πόνεσαν τα πόδια του.
Και κουραστήκε.
Κι έπεσε.
Για κάποιο λόγο, δεν ήθελε να κάτσει στη θέση της.

Αρχή 1η

Δεν υπάρχει Συναισθηματικός Σεισμογράφος να καταγράφει τη δραστηριότητα της περιοχής, και να δίνει προβλέψεις. Και να υπήρχε, δεν έχουμε καμιά Αντισεισμική Προστασία ή Σχέδιο ανάλογο της για να νιώσεις καλύτερα με την ελπίδα πως ίσως σωθείς. Η δουλειά, γίνεται όλη στα θεμέλια, αν θες να κρατήσεις κάτι όρθιο. Κι όχι στα γειτονικά. Στα δικά σου θεμέλια. Εκεί ξέρεις τις προμήθειες που έχεις κρατήσει για έκτακτη ανάγκη. Όταν οι άλλοι θα ψάχνουν για αντίσκηνα μέσα στον πανικό, εσύ θα είσαι ασφαλής για πολύ καιρό. Μέχρι να τελειώσει το φαινόμενο της δοκιμασίας, και να ξαναβγεις στον ήλιο. Κι έχεις δουλειά. Κάνα δύο ρωγμές κι ένα καλό βάψιμο. Τα πράγματα στη θέση τους, και πάλι προμήθειες να μαζέψεις. Γιατί ο Σεισμός έρχεται ακάλεστος. Κι είναι στη φύση το φαινόμενο αυτό.
Στη φύση είναι και η αγάπη, το μεγαλύτερο φαινόμενο απ'όλα!

(μην ακούς τους γείτονες που τρέχουν να φύγουν 500 μέτρα πιο πέρα. Κι εκεί κάνει σεισμό. Και παντού)

Οι αλήθειες της Αριάνας

Καθισμένοι στο τραπέζι της κουζίνας, με το κουκλόσπιτο μπροστά, τον Αρίστο και το νάνι στο χέρι, η αγάπη μου βάζει τα γυαλιά. Παίζει με τις κούκλες της και δείχνει να νυστάζει.
-Μήπως είναι ώρα να κοιμηθείς;
-Γιατί;
-Γιατί κλείνεις τα μάτια! Να γιατί!
-Τα κλείνω για να βλέπω καλύτερα. Δε ξέρεις..
Η σιωπή μου δήλωνε υποταγή στην απρόσκοπτη ροή σοφίας της 4χρόνης πρωτότοκης ανιψιάς μου. Κάποιοι χρειάζονται γυαλιά, κάποιοι σκύλους-οδηγούς, κάποιοι άλλοι φίλους να τους ανοίξουν τα μάτια. Και για μένα, μια καθαρή καρδιά μου δείχνει τον δρόμο που βαδίζω εδώ και καιρό.
(ξέρω πως με την αγάπη, δε χάνεσαι ποτέ)
Ζωγραφίζουμε στην οθόνη του κινητού, αφού η τεχνολογία εξαφάνισε το ρομαντισμό της ξύστρας. Δύο ανθρωπάκια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, που κρατάνε μια καρδιά. Η Αριάνα συνεχίζει την ζωγραφιά:
-Τί είναι αυτά στο αγόρι;
-Δάκρυα
-Γιατί κλαίει καλέ το παλικάρι;
-Γιατί θέλει κι αυτός μια καρδιά, άλλα έχουνε μόνο μια και την τραβάνε.
Μετά από αυτό, δε χρειάζομαι κανέναν προφήτη και μάντη στη ζωή μου.

"βγαίνει η βαρκούλα, βγαίνει η βαρκούλα του Ψαρά. Από το περιγυάλι..."
Αν θες να λέγεσαι ψαράς, να ξέρεις πως βγαίνει από το περιγυάλι για να πιάσει ψάρια. Είναι ανόητο να απλώνεις δίχτυα σε βράχια.
Κι αν ακόμα εμπιστεύεσαι μόνο τα μάτια σου, έχεις δει φάλαινα;
(Μόλις κοιμήθηκε. Η μαμά μου της χάιδεψε το αυτάκι.. Έτσι ηρεμεί και κοιμάται..)

Κουνέλια, κιθάρες και λουκάνικα

Όλα χωράνε!
Στο μυαλό, όλα χωράνε.
Και έχουν και νόημα και λογική.
Οι λέξεις μαζί δε βγάζουν νόημα.
Τα γράμματα μένουν άδεια και η λογική δεν τα φτάνει.
Σε κάποιο μυαλό όμως, έχουν λόγο υπάρξης, αυτόν του Ερμή.
Σε κάποιο μυαλό τρύπωσαν σαν μεγάλοι ποντικοί..
Στρούριμπουρομ..Στρούριμπουριμ..

Ομπρέλα

Σε όλη την παιδική μου ηλικία φοβόμουν. Η νονά μου με χαρακτηριστική φωνή μου φώναζε "μούχλα μπαμπούλα", κι εγώ πρώτα έκλεινα τα μάτια να μη το δω(!)και μετά έτρεχα στην αγκαλιά της να με σώσει. Ο ίδιος άνθρωπος που πριν πέντε λεπτά ήταν η πηγή του φόβου μου, γινόταν ο προστάτης μου και γελούσε με το κλάμα μου.
Το ίδιο έκανε κι ο αδερφός μου. Με τρόμαζε ανοίγοντας τα μάτια του και λέγοντας"τί είναι αυτό πίσω σου;;;;;;!"και πάλι εγώ έτρεμα κι έτρεχα πάνω του. Μέχρι που σκέφτηκα λίγο και ηρέμησα. Και φοβήθηκα παραπάνω με την πραγματικότητα κι όχι τη φαντασία τους. Κι αγάπησα και πέρασαν οι φόβοι. Όχι απλά πέρασαν. Εξαφανίστηκαν σαν σκιές. Αφού όμως πέρασαν πρώτα από πάνω μου..
Ο αδερφός μου μεγάλωνε με το ρόλο του προστάτη μου, και ήταν πιο αδύναμος πάντα από μένα. Δε χρειάστηκα πολλές φορές την βοήθεια του(εκτός από την οικονομική ομολογώ). Σε όλα τα υπόλοιπα λάθη μου τα κατάφερα μόνη μου. Η ανάγκη του να προστατέψει κάποιον (σοβαρά αυτή τη φορά) του έφερε 3 μικρά και μια σύζυγο. Είναι στα προκαταρκτικά και πάει καλά.
Όσο για την πραγματική προστασία της αγάπης, έχω κι εγώ τη μαμά μου. Που πιστεύει σε μένα πως είμαι δυνατή και ικανή για όλα! Κάθε φορά που με βλέπει να φοβάμαι και να πονάω  έχει τον τρόπο να με κάνει 3 μέτρα ψηλή και να πετάω πάνω από την καταστροφή. Δε μου χάιδευει ούτε τα αυτιά ούτε τις φτερούγες, κι ούτε έχει προσπαθήσει να έχω την ανάγκη της. Με δυναμώνει ακόμη και το όχι της. Και ο ομφάλιος λώρος δεν έχει κοπεί. Δε χρειάζεται. Μεγαλώνει κάθε μέρα τόσο πολύ που με αφήνει να κάνω τον γύρο του κόσμου 100 φορές. Κι εγώ πάλι θα βρεθώ δίπλα της.
Δεν κρατάει ομπρέλα στον πόνο, ούτε μου κλείνει τα αυτιά στις σειρήνες μου. Με την εμπιστοσύνη της ξέρω τον δρόμο. Κάθε δρόμο.

Μάνα, είσαι υπέροχη! Και δε χρειάζεται να σου φέρω λουλούδια στη γιορτή της μητέρας. Τυπικά γιορτάζουν όλες μαζί. Εσένα σε γιορτάζω σε κάθε μου Ανάσταση! Κι έχω πολλές..

A kind of magic

Αν θεωρηθώ ρομαντική ή γραφική που πιστεύω στην αγάπη, θα επιβεβαιώσω για άλλη μια φορά πως αξίζει να είσαι διαφορετικός και να πολεμάς γι' αυτό.
Θα πάρω περισσότερο δύναμη για να πολεμήσω τους ανεμόμυλους του συστήματος και των πεποιθήσεων, και θα βρω το μονοπάτι της αλήθειας χωρίς καμιά δυσκολία.
Θα λυθεί κάθε μου πρόβλημα χωρίς να χρειαστεί να υποχώρησω στα θέλω μου!
Οι φόβοι θα πάρουνε σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλο, και θα ανταλλάξουν τη θέση τους με θαύματα, που οποιοσδήποτε παραδοσιακά λογικός νους δε τολμάει καν να προσπαθήσει.
Και θα είμαι δίπλα σου να σου δείχνω τον τρόπο.

1000 καράτια

Η ποιότητα της αληθινής αγάπης είναι σαν το διαμάντι. Λαμπερή και ανθεκτική, πρίσμα που αντανακλά την ομορφιά από κάθε του έδρα..
Η αγάπη δεν είναι γυαλί να σπάσει. Αυτός που το ξεστόμισε, είναι απλά αδαής και απροπόνητος για κάθε αλήθεια.

Τα λάθη είναι λάσπη.Ο θυμός είναι σκόνη. Και ο εγωισμός πλαστελίνη. Προσπάθησε να σπάσεις το διαμάντι με κάτι από τα τρία. Θα το λερώσεις. Θα το θολώσεις για λίγο. Στην χειρότερη θα το καλύψεις με πλαστελίνη. Να το σπάσεις αποκλείεται.

Κι αφού είναι διαμάντι, κόβει κάποιες φορές. Τζάμια κόβει.

Τυλιγμένο με πλαστελίνη, το ρίχνεις στην τσέπη σου αφού δε θες να βλέπεις την ομορφιά (αστείο ακούγεται..)
Είσαι πλούσιος όμως. Και το ξέρεις.

Good dogs go to heaven

Με πρώτη και καλύτερη την ηρωίδα μου από χτες, την Ντρούνα!!!
Πέντε κιλά καθαρή αγάπη, και μια καρδιά χρυσάφι χωρίς εγωισμό.
Η ουρά της ακούραστη και το γαυγίσμα της γεμάτο χαρά και ποτέ φόβο!!!!
Πριν 11 χρόνια, ένα τυφλό κουτάβι μου συστήθηκε φίλη, και δραστική μάλιστα.
Χτες, με καθάρισε από κάθε θλίψη και πόνο, και τα πήρε μαζί της σε διαγαλαξίακό ταξίδι.

Μικρό μου, σ'ευχαριστώ για την αγάπη που γέμισες τις ζωές μας.

(ήθελες να βοηθήσεις χτες, το ξέρω..και σ'ευχαριστώ)