Δύο φορές θάνατο να νιώσεις, γίνεται;
Για κάποιους, η ηδονή της χαριστικής βολής, δεν ολοκληρώνεται με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Επαναληπτικές, σε περιφέρεια ζωής, μέχρι να διαλυθεί και η τελευταία υποψία ύπαρξης.
Κάποιος είχε δει στον ύπνο του, πως είχε σκοτώσει άνθρωπο-μπορεί και σε άμυνα πάνω, δε ξέρω- κι από τις ενοχές, ήθελε να πάει να παραδοθεί στην αστυνομία.. Και μετά ξύπνησε.
Και συνεχίζει την δολοφονία του.
Και η βία γιγαντώθηκε.
Και τον σκέπασε ολόκληρο.
Το συγνωμη δεν το άκουσε.
Ούτε θα το ακούσει ποτέ.
Γιατί δε ξέρει να αγαπά.
Πώς αλλιώς να συγχωρέσει;
Δεύτερη φορά, μέσα σε λίγο χρόνο, ξαναβλέπω το τέλος μου, που με καταδίκασε μια ανασφάλεια.
Που εγώ την χάιδευα και την φρόντιζα, και την φώναζα αγάπη.
Δε μου συστήθηκε με ταυτότητα.
Ποτέ πια, τίποτα δε θα είναι το ίδιο.
Γιατί το όπλο αυτό δεν κρύβεται.
Το έχει πάντα στο χέρι, και μάλιστα σ' αυτό που κάνει το Σταυρό του.
(Να μην ξανακούσω τις λέξεις αγάπη, αλήθεια, σεβασμός και τα παράγωγα τους, από γεμάτα "εγώ" στόματα. Ποτέ όμως!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου