Αργία μήτηρ πάσης..

Η Παρασκευή είναι δύσκολη. Πάντα. Ό,τι στραβό δεν έχει κάτσει (ή διακριτικά υπέθαλψες από τη Δευτέρα) θα έρθει θριαμβικά στην επιφάνεια για να σε αποτελειώσει. Είναι και το δύωρο μεταξύ 16:00 και 18:00 που δεν περνάει με τίποτα! Που πιάνει η ευχή της Ρένας Κουμιώτη και σταματάνε του ρολογιού οι δείκτες, και καμιά φορά νομίζω πως το ίδιο το ρολόι με κλέβει και γυρίζει κάτι δευτερόλεπτα πίσω. Τότε είναι που αρχίζουν και οι μικρές συσπάσεις των νεύρων κάτω από το δεξί μου μάτι, κι αποφεύγω ν' απαντήσω σε ερωτήσεις του τύπου "τί ώρα σχολάς?".

(Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η δουλειά μου)

Σ: Θέλετε να πούμε τί εγχειρήσεις έχουμε κάνει? Να αναλύσουμε τις εξετάσεις αίματος?

Τ: Να μετρήσουμε πολύποδες?

Σ: Οκ, θα το κάνουμε κι αυτό! Θέλετε να παίξουμε "Βρες το φάρμακο?"

Χ: Το effexor σε πόσα mg κυκλοφορεί?

Σ: 75 κι 150! Σειρά μου! Το XANAX?

X: 0.25, 0,5 και του ενός!! Fungustatin?

Τ: Θεραπεία σε μύκητες, 150mg, ένα χάπι εφάπαξ, ή μια φορά στις δεκαπέντε. 

Χ: Ποιόν δείκτη κοιτάμε στις εξετάσεις αίματος για τα επίπεδα ζαχάρου?

Σ: Την γλυκοζυλιωμένη, φυσικά! Στομάχι?

Τ: Nexium, δυο primperan και γρήγορα! Πως λέγεται η ταχείας?

Σ: Πλάκα μου κάνεις! Μόνο τη Victuoza θυμάμαι! Πονοκέφαλος?

Τ: Lonarid, movatec και 2 primperan επίσης. 

Χ: Ας μη μιλήσουμε για βιταμίνες, θα μας πάρει τα σώβρακα!

Σ: Πές μου ότι την θυμάσαι! 

Τ: Lantus, την είδα χτες και το έχω φρέσκο..

Δε δουλεύω σε νοσοκομείο, φαρμακείο, φαρμακοβιομηχανία κτλ. Δεν είμαι γιατρός, ιατρικός επισκέπτης, ούτε ασθενής. Νοσώ ωστόσο, από το σύνδρομο χρόνιας μιζέριας και μανιοκαταθλιπτικής φαρμακοληψίας και αρρωστολαγνείας που κόλλησα στο εργασιακό μου περιβάλλον, με αποτέλεσμα να μου έχει κοπεί το γέλιο για ένα οκτάωρο τουλάχιστον επί πενθήμερης βάσης. Αλλά όπως έχει σοφά (ξανα)ειπωθεί, ο πόνος είναι πηγή έμπνευσης! Κι εμείς φέραμε στα μέτρα μας το ΠΡΟΣΩΠΟ-ΖΩΟ-ΠΡΑΓΜΑ του δημοτικού, το εμπλουτίσαμε πίκρα, και γεμίσαμε το τίποτα μας πριν το σαββατοκύριακο. 

Γιατι αυτό το δύωρο, ΕΙΝΑΙ το τίποτα! Δε λέμε τίποτα, δεν κάνουμε τίποτα, δεν σκεφτόμαστε τίποτα. Περιμένουμε καρτερικά το σουκου, που αν του κολλήσεις και την Δευτέρα αργία (και ο Μάρτης είχε δύο από δαύτα τα καταραμένα) παίρνει την μορφή του Εξαποδώ και σε στοιχειώνει. Λέει. Αυτή, όχι εγώ. Γι' αυτή,  που ο χρόνος ο δικός σου δεν υπάρχει, που η οποιαδήποτε ευχάριστη είδηση απειλεί την ροή της δυστυχίας της, κάθε Παρασκευή ξεκινάει το δράμα της. 

Η μοναξιά δεν είναι από χώμα. Η μοναξιά κυκλοφορεί σε οκτώ ορόφους, ντυμένη με βελούδινους χιτώνες, καπνίζει και πίνει χάπια για να γιατρέψει πάσης φύσεως λοίμωξη και φλεγμονή. Σκέψου λοιπόν, πόσο δραστική ήταν η θεραπεία που έκανε για να καταπολεμήσει την αγάπη.. μια για πάντα!

E X T R A !!E X T R A!!(..she's fresh!!!)

..ή αλλιώς: Το μυαλό μου, Πειραιάς-Ομόνοια. 

(Φοβήθηκα πως ξανάρχισαν τα υπαρξιακά μου να ζορίζονται. Και να σκάνε σαν τρακατρούκες σε κάθε γωνία. Δεν είμαι για τέτοια στα 37! Ούτε στα 21 ήμουν όμως. Ούτε ποτέ θα είμαι. Τις φοβάμαι τις εκπλήξεις που μου κάνω.)

(Γιατί αργώ να βγω απ'το σπίτι? Γιατί συστηματικά φτάνω στο αμήν χρονικά μέχρι να αυτοεξοριστώ στην καταραμένη γή της βιοπάλης? Γιατί κρεμάω το χαμόγελο μου στη  ντουλάπα μέχρι να ξαναγυρίσω τρέχοντας πίσω? Γιατι έτσι.)

(Η πρώτη καλημέρα το πρωί είναι η πιο σημαντική λέξη της ημέρας! Σπουδαιότητας ίσης με αυτή του πρώτου γεύματος! Συνοδευμένη από χαμόγελο δε, είναι φάρμακο! Θα καθορίσει την ψυχική μου εξέλιξη μέχρι να φτάσω στο λιμάνι, και να βρεθώ μπροστά σε μια άμορφη μάζα άγχους, βρώμας, και αδιαφορίας που με τραβάει απ'τα μανίκια να χορέψω μαζί της. Και κάθε φορά με παρασύρει..)

(Δεν αντέχω τους ήχους της πόλης. Με τρομάζουν. Με χαλάνε. Κλείνω τ'αυτιά μου πριν βγω από την πόρτα-μετά είναι πλέον αργά. Δε θέλω να μοιραστώ τίποτα και με κανέναν δίπλα μου κι απέναντί μου. Θέλω για 21 λεπτά να μπω στη γυάλα του "δεν υπάρχω". Ακόμα κι όταν αρχίσουν τα παράσιτα στο τούνελ, τα υπομένω ηρωικά στην ίδια ένταση, προκειμένου να μην ακούσω την ιστορία του Γιώργου που μόλις βγήκε από τη φυλακή, κι έχει 3 παιδιά, 1 μάνα, AIDS, νταβατζή και όρεξη να τραυματίσει θανάσιμα την καλή μου διάθεση.)

(Νομίζωπωςοισκεψειςμουκαθεπρωϊμοιάζουνπιοπολύαπ'όλαμεαυτήτησειράκαιδενέχωκαταφέρεινατιςξεχωρίσωποτέγιανατιςεπεξεργαστώδιαφορετικά..)