Για να μη τα λέμε στο τηλέφωνο..

Είναι πολύ κρύο και απόμακρο, το ξέρω. Ίσως πιο κρύο είναι που γράφω αυτά που θέλω να σου πώ και τα εκθέτω δημόσια. Αλλά έτσι με λυτρώνει.
Ήθελα να σου πώ, πώς σκηνοθετώ εγώ την πίεση σε τέτοιες περιπτώσεις. Σα να μικραίνει το δωμάτιο, και μεγαλώνει το κεφάλι μου και μικραίνει το σώμα μου και ακινητοποιημένη στριμώχνομαι, χωρίς αέρα και χωρίς φώς (πολλές φορές έχω πνιγεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χάνοντας τις αισθήσεις μου και νιώθοντας το μυαλό μου να μουδιάζει). Και πάνω σ'αυτόν τον ίλιγγο, λίγα πράγματα έχουν αξία να σκεφτείς.

(...)

Ποιός με κάνει να γελάω?
Ποιός με φροντίζει όσο κανείς άλλος?
Ποιός μου προσφέρει τα πάντα??
Ποιός είναι "όλα" μου???

Ναι, ξέρεις..

(Υ.Γ. Σ'αγαπάω τόσο, που ζαλίζομαι!!)

Αισθάνομαι το φώς
Την ύπαρξή του στις σκιές που τρέχουν πάνω-κάτω στους βρώμικους τοίχους
Τη μουσική τη νιώθω, όσο βουίζουν τα αυτιά μου
Που τα μπουκώνω με σιωπή - δε μου μιλάω.
Ζωγραφίζω με λέξεις τα φανταστικά μου τοπία
Και μουτζουρώνω τα μούτρα μου στις φωτογραφίες τους.
Η γεύση και
Η ουσία και
Η άρνησή μου
Δεν υπολογίζονται. Δεν τις μετράω πια.