(Μου έδωσες το λόγο..ψάχνω στις λέξεις να βρώ..)
Πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρισκόμαστε?
Αναπαυτικά καθισμένοι όλοι στα συννεφάκια της ρουτίνας μας, ψάχνοντας που και που, στα σκουπίδια του χρόνου που αφήνει πίσω, για λίγες μνήμες να στολίσουμε το κεφάλι μας..
Η απόγνωση κι ο πόνος είναι μεγάλη έμπνευση για το μυαλό μου. Συνήθως.
Λες να μην είναι αρκετά αυτή τη φορά?
Ή μήπως δεν έχει νόημα να μιλάω μόνη μου πια?
Φοβάμαι πως έχει γεμίσει το πάτωμα γύρω μου σπασμένα κομματάκια σιγουριάς, αιχμηρά και μολυσμένα από αδικία, και κουλουριασμένη η ξυπόλυτη φύση μου, αδυνατεί να πάρει το ρίσκο να πατήσει.
Από την άλλη εσύ τώρα, τόσο ανάλαφρος και δυνατός, ούτε καν τα βλέπεις. Δεν υπάρχουν ούτε αιχμηρά, ούτε άδικα, τίποτα δεν υπάρχει. Εκεί που φτάνεις λοιπόν, περίμενέ με. Και μη βιαστείς να γυρίσεις για να σώσεις το μυαλό μου από τους λαβύρινθους που το κλείνω..
(Θα συνεχίσω να σου μιλάω, σε όποια διάσταση μου επιτρέπει η φιλία μας. Εξάλλου η απόσταση πια, δεν υπάρχει, ούτε το πότε..)
Πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρισκόμαστε?
Αναπαυτικά καθισμένοι όλοι στα συννεφάκια της ρουτίνας μας, ψάχνοντας που και που, στα σκουπίδια του χρόνου που αφήνει πίσω, για λίγες μνήμες να στολίσουμε το κεφάλι μας..
Η απόγνωση κι ο πόνος είναι μεγάλη έμπνευση για το μυαλό μου. Συνήθως.
Λες να μην είναι αρκετά αυτή τη φορά?
Ή μήπως δεν έχει νόημα να μιλάω μόνη μου πια?
Φοβάμαι πως έχει γεμίσει το πάτωμα γύρω μου σπασμένα κομματάκια σιγουριάς, αιχμηρά και μολυσμένα από αδικία, και κουλουριασμένη η ξυπόλυτη φύση μου, αδυνατεί να πάρει το ρίσκο να πατήσει.
Από την άλλη εσύ τώρα, τόσο ανάλαφρος και δυνατός, ούτε καν τα βλέπεις. Δεν υπάρχουν ούτε αιχμηρά, ούτε άδικα, τίποτα δεν υπάρχει. Εκεί που φτάνεις λοιπόν, περίμενέ με. Και μη βιαστείς να γυρίσεις για να σώσεις το μυαλό μου από τους λαβύρινθους που το κλείνω..
(Θα συνεχίσω να σου μιλάω, σε όποια διάσταση μου επιτρέπει η φιλία μας. Εξάλλου η απόσταση πια, δεν υπάρχει, ούτε το πότε..)
