Λίγο πριν κοιμηθώ -ναι, στις 10- με βασανίζει μια σκέψη.
Κι άλλη μια..
Κι άλλες δυο πιο πίσω..
Και με βγάζουν απ'το δρόμο που προσπαθώ να παραμείνω.
Στρίβω ένα τσιγάρο, και ξαπλωμένη γεμίζω καπνό μέχρι τα πέλματα.
Σηκώνομαι νευρικά, πίνω νερό με το ζόρι, κι επιστρέφω στη δίνη μου.
Στριμώχνονται κι άλλες, κι άλλες, μαζί με τον καπνό, και το νερό, και τα νεύρα.
Σκέψεις, χωρίς χρώμα και σχήμα ακαθόριστο.
Σηκώνομαι πάλι, αυτή τη φορά χωρίς ζόρι για νερό.
Μέχρι να πάει 4 το πρωί και να φτιάξω καφέ. Πριν κοιμηθώ.
Κοίτα,
Δε ξέρω για σένα
Αλλά για μένα
Τα βράδυα
Είναι απίστευτα γεμάτα
Αγριότητα
και σκέψεις, έτσι; Μην το ξεχνάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου