24(-5) Μια επιστροφή

Είχα αρκετό καιρό να περάσω απέναντι. Στην όχθη του μυαλού μου που μπερδεύει τα απλά, κι απλουστεύει τα πάντα. Έχω πει τόσες λέξεις τις τελευταίες 48 ώρες...Μιλάω ασταμάτητα! Κοιμάμαι και μιλάω, και λέω κι ακούω και ζαλίζω το μυαλό μου. Έχω αναδυθεί από την αλήθεια μου τόσες φορές, που αισθάνομαι την αναγέννηση να με πλησιάζει απειλητικά γρήγορα. Και είναι τόσο ξεκούραστο να μη σταματάω.
Ένιωθα καιρό την ανάγκη να γυρίσω, οι δικαιολογίες μου όμως είχαν άφθονη πειθώ και με καθήλωναν. Ίσως ο χρόνος ξέρει καλύτερα από μένα τις ιδανικές συνθήκες και περίμενε μαζί μου.
Εδώ που μπερδεύομαι, είναι το πιο όμορφο σημείο του πουθενά. Μπορώ και υποτάσσω κάθε νόμο και κάθε φύση. Ορίζω την αρχή, και καταργώ το τέλος. Σε όλα.
Ησυχάζω μέσα στους ήχους που δημιουργούν οι σκέψεις μου... που μοιάζουν με μέλισσες.
Σε μόνιμη κίνηση, δεν σταματάνε... Υπηρετούν τη Βασίλισσα Σκέψη(Εσένα), και γεμίζουν τη ψυχή μου μέλι..
(Μου κάνει καλό να είμαι εδώ..)

next generation...

Γράφω αυτό που άκουσα να λέει στη μαμά του ο Λευτέρης, ένας άνθρωπος έξη ή επτά ετών. Καθόταν στο πίσω κάθισμα από μένα μέσα στο λεωφορείο, και ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν είχα στεγανοποιήσει το μυαλό μου με τα ακουστικά και τη μουσική στο φούλ.

-Γιατί όταν λέω αυτό που σκέφτομαι, γελάνε όλοι μαζί μου?
-Τί εννοείς?
-Όταν λέω αυτό που σκέφτομαι, γελάνε όλοι και η κυρία δεν τους λέει τίποτα!
-Πότε έγινε αυτό?
-Μας είπε η κυρία να γράψουμε αν είμαστε μόνοι μας σ'ένα βουνό, τί θα μας έλειπε πιο πολύ, κι εγώ έγραψα "οι φόβοι μου". Και όταν το διάβασα, γελούσαν όλοι!
-Ποιοί φόβοι σου???
-Οι φοβίες μου...να,για παράδειγμα οι ζωγραφιές που με τρομάζουν! Αν ήμουνα μόνος μου σ'ένα βουνό, δε θα είχα ζωγραφιές μπροστά μου να μου θυμίζουν ότι τις φοβάμαι και να γίνονται τρόμος! Και θα μου έλειπαν. Όλοι έγραψαν "οι φίλοι μου", "τα παιχνίδια μου", αλλά εγώ έγραψα για κάτι άλλο και με κορόϊδεψαν..
-Γιατί να σου λείψουν οι φόβοι σου??

Ο διάλογος με τη μαμά του κράτησε αρκετή ώρα, μέχρι που τους άφησα και κατέβηκα - μια στάση μετά γιατι ήμουν και περίεργη να δω που θα πάει η κουβέντα.
Ο Λευτέρης ήταν πολύ ξεκάθαρος! Και η μαμά του δεν μπορούσε να καταλάβει..
Ο μικρός είχε απομονώσει την έννοια της νοσταλγίας και του θέλω από το "θα μου λείψει".. Είχε κρατήσει την πηγή και την ουσία, την έλλειψη μόνο. Έλεγε στη μαμά του πως ήθελε να ξαναπάει στο προνήπιο, γιατι μόνο εκεί η κυρία των συμπαθούσε και δεν άφηνε κανέναν να γελάει μαζί του, και πως δε θέλει να είναι λ α ν θ α σ μ έ ν ο ς - ναι, έτσι ακριβώς το είπε!!-θέλει να είναι απλά σωστός..

Στα έξη μου φοβόμουν και τον αέρα που ανέπνεα.. αλλά δεν είχα σκεφτεί πως αν ήμουν μόνη μου σ'ένα βουνό θα μου έλειπαν οι φόβοι. Για να το καταλάβω χρειάστηκαν χρόνια, βιβλία, συνεδρίες με ειδικούς και φίλους, και πάλι..
Αν ποτέ ξαναπετύχω τον Λευτέρη στο λεωφορείο, ή στις κούνιες..δεν έχει σημασία, θα του πω ευχαριστώ...