το "Δώρο" μου

Τόσα χρόνια, τόσα έλατα, τόσοι κουραμπιέδες, κι ακόμα δεν είχα αποφασίσει αν μ’αρέσουν τα Χριστούγεννα.. 

Αυτή η οικογενειακή θαλπωρή, η εικόνα της οικογένειας μπροστά από το αναμμένο τζάκι να ξετυλίγει  ατελείωτα δώρα, το χιόνι, το τραπέζι με τη «ζουμερή» παραγεμισμένη γαλοπούλα (μπλιαχ), τα προσωπάκια με  τα κόκκινα μάγουλα και τα ολοστρόγγυλα ανοιχτά στοματάκια να λένε παράφωνα τα κάλαντα..αυτή η μαγεία της φωτεινότερης  χειμωνιάτικης νύχτας (που βλέπω τη  σκιά από το έλκηθρο του Santa Claus να διασχίζει λοξά την πανσέληνο)... όλο αυτό...εκτός οτι είναι χοντρή αμερικανιά, χωράει πλέον μόνο σε card postal. Όχι στο μυαλό μου. Ούτε στο σπίτι μου.

Ένα πορτοφόλι. Αυτή είναι η εικόνα που είχα χρόνια τώρα για τα Χριστούγεννα. Ένα πορτοφόλι που χαίρεσαι όταν το μπαινοβγάζεις στη τσάντα. Για να πάρεις δώρα σε όλους. Για να πάς –η ρίζα και τα λευκά έχουν κατέβει δυο δάχτυλα - κομμωτήριο! Για να δώσεις – εκτός από τις ευχές για καλή πρόοδο -  στα πιτσιρίκια που θα σου πούν τα κάλαντα. Για να πληρώσεις το ρεύμα – ουπς!- και τα κοινόχρηστα και να μπαίνεις με αυτοπεποίθηση και σιγουριά στην πολυκατοικία. Για να καταλάβεις πως από την άλλη εβδομάδα θα είσαι πάλι με δανεικά..

Έχει κι άλλο, δεν τέλειωσε..

Είναι κι αυτός ο διακριτικά ενοχλητικός εκβιασμός από την οικογένεια «ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ?» (δια στόματος μαμάς), σε ελεύθερη μετάφραση: ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ ΝΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΕΙ, ΝΑ ΤΡΑΠΕΖΩΣΕΙ, ΚΑΙ ΝΑ ΧΩΘΕΙ ΣΤΗ ΛΑΤΖΑ?» .Γιατι όσες φορές και να ακούσω πως «Μου αρέσει να μαγειρεύω για τους αγαπημένους μου», όταν είναι πάνω από 10 οι αγαπημένοι, εμένα δε με πείθει!  Είναι γεγονός φυσικά, πως όλες είναι η καλύτερες μαγείρισσες, και οι καλύτερες οικοδέσποινες, και οι καλύτερες σε όλα τέλοσπάντων, είναι επίσης και μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουν όλες επίδειξη των ταλέντων τους – όποιο και να ναι αυτό-, και να έχουν την πολύ καλή δικαιολογία σε 10 τουλάχιστον τομείς «ΕΧΩ/ΕΙΧΑ ΤΡΑΠΕΖΙ».

Εμένα απλά με κουράζει όλο αυτό.

Από χτές σκεφτόμουν να βρώ μια πατέντα για το κουδούνι του σπιτιού που χτυπάει από τις 8 σήμερα για τα κάλαντα: να επιλέξω το «προφίλ» αθόρυβο και να έχω  δόνηση στο κρεβάτι!! Απλά υπέροχο!

Περιμένω να περάσει η ώρα για να βγώ από το σπίτι. Να έχω την δικαιολογία «δεν πρόλαβα τα μαγαζιά! Κλείσαν στις 18:00!»(για να μην χρειαστεί να επαναλάβω πως είμαι άνεργη και...)

Ούτε μαζικά sms σε όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού μου φέτος δε θα μπορέσω να στείλω – αυτά τα «πικάντικα» και «ψαγμένα» προωθημένα μηνυματάκια, που όλο και κάποιος ξεχνάει να σβήσει την υπογραφή του προηγούμενου αποστολέα, και διαλύει τον μύθο γύρω από την εξυπνάδα του..

(κι εκεί που νομίζεις πως διαβάζεις  το ημερολόγιο μιας απεγνωσμένης, καταθλιπτικής και ψυχικά διαταραγμένης προσωπικότητας...)

Νομίζω πως κάτι έκανε τη διαφορά τα τελευταία δυο Χριστούγεννα της ζωής μου.  Μια πιο πρόσφατη γέννηση. Καλοκαιρινή αυτή τη φορά. Όχι σε φάτνη, αλλά σε μαιευτήριο. Με κλάμα dolby surround και γέννους θυληκού.  « Να σας ζήσει!!!»

Όχι, δε θα αναλύσω το μεγαλείο της μητρότητας – δεν είναι η θέση μου ανάλογη άλλωστε- αλλά το συναισθηματικό καλειδοσκόπιο που θαμπώνει τα μάτια μου αφού είμαι η θεία της!!!

Πέρυσι ήταν μόλις 6 μηνών, όταν καθισμένη στο τραπέζι μαζί μας, ήθελε να πιάσει το ποτήρι με το κρασί. Όχι για να πιεί, αλλά να το «τροχίσει» στα μικροσκοπικά δοντάκια της που μόλις είχαν σκάσει.  Την κοιτούσα. Την ξανακοιτούσα... και χάζευα – ως συνήθως .. Δε μου είπε τα κάλαντα, δε μου έκανε δώρο. Μου κόλλησε όμως ένα χαμόγελο στο πρόσωπο που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο! Ένας χρόνος σε μόνιμη διαδικασία εξέλιξης και αλλαγών. Πάνω της και πάνω μου..και μέσα μου..

Παραμονή σήμερα, και βρεθήκαμε..

Αν νομίζετε πως μου είπε τα κάλαντα, και ήρθε και με φίλησε φωνάζοντας «θεία», πέσατε έξω! Είναι κρυωμένη, έχει δέκατα, και ακόμα δε μιλάει! Μας έμαθε τα βασικά –μαμα, μπο, νανα, γιαγια και κάνα δυο συλλαβές ακόμα – για να ικανοποιούμε τις επιθυμίες της, να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες της, και εκμεταλεύεται το ταλέντο της στη μίμηση για να μας κρατάει όλους σούζα.

 Μέσα στο φορμάκι της, ανάμεσα στα παιχνίδια της, βρίσκει λίγο χρόνο και για μένα.  Να πούμε το «ελεφαντάκι» και να με μαγέψει με το χορό της. Κι όταν κουραστεί επιτέλους και κοιμηθεί – με τα μαλλιά της μαμάς της στο χέρι –  έχω την τιμή να την συνοδεύω στο δωμάτιο της. Εκεί αποκαλύπτεται το θαύμα των Χριστουγέννων στα δικά μου μάτια..

Είναι το πολυτιμότερο δώρο που έχω πάρει ποτέ αυτή η μικρή.  Και αυτό που αισθάνομαι όταν την κοιτάζω, είναι πιο γλυκό κι από μελομακάρονο!! 

Το θαύμα είναι, πως  μέσα σε όλη αυτή την μελαγχολία και τη συναισθηματική  μου τραμπάλα – γιατι τσουλήθρα ευτυχώς δεν έγινε! – κατάφερε να με κάνει να αποφασίσω!

ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Γιατι μέσα από αυτά τα πελώρια μάτια της, μπορώ και βλέπω τον κόσμο πιο αληθινό. Πεισματάρικα. Γεμάτο δώρα που με περιμένουν να τα ανοίξω. Γίνομαι πάλι παιδί, και μεγαλώνω ξανά. Για να ντυθώ Άγιος Βασίλης και να της φέρω ένα μέλλον γεμάτο ελπίδα και δύναμη! Να γίνω μάγος και να μεταμορφώνω κάθε της αμφιβολία σε σιγουριά. Για να μου τραγουδάει φάλτσα όποια μελωδία γεμίζει την καρδιά της και να την αποθεώνω! Θα  έχω πάντα μια θέση για να ξεκουραστεί , αφού θα χορεύει μέχρι το πρωί..

(12 χρόνια ο θρησκευτικός φασισμός στο σχολείο δεν κατάφερε να με πείσει.. Δε θυμάμαι πια το μήνυμα και το νόημα για κάθε γιορτή της Χριστιανοσύνης. Νομίζω πως κάθε χρόνο για μένα αλλάζει. Μια « σταθερά» διακρίνω. Την αγάπη. Και είναι από μόνη της γιορτή.)