Είναι Δευτέρα, κι επιστρέφω από το γραφείο.
Σε βρίσκω σπίτι και θέλω την παρέα σου.
Μπαίνω στα mail, και φεύγοντας κάνω log out.
Τελειώνω κι επιστρέφω σπίτι.
Μπαίνω μέσα και φιλιομαστε. Και γίνεται μέρα.
(θα μπορούσε να γίνει έτσι. Άλλα δε θα βλέπαμε ποτέ την αλήθεια. Πως και οι δύο δηλαδή μεγαλώναμε τον φόβο για το παρελθόν.
Έγινε όπως έγινε, για να μάθουμε να αγαπάμε. Ο ένας τον άλλον, γι'αυτό που πραγματικά είναι.
Εγώ τσακώθηκα με τον φόβο. Και δεν του ξαναμιλάω. Ούτε θέλω να τον ξαναδώ μπροστά μου.
Εγώ και η αγάπη γίναμε ένα. Και την κρατάω μέσα μου, πιο δυνατά από ποτέ!
Ο φόβος δεν έρχεται απρόσκλητος.
Και εμείς του κάνουμε χώρο να βολευτεί-μέσα μας ή στον καναπέ..
Ειρήνη, και δε φοβάμαι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου