Το γειτονάκι

Περνούσε από το στενό, συνήθως με φόρμα λέει η μάνα μου, κι έβγαζε βόλτα τον πιστό του φίλο. Δεν τον είχα δει ούτε μισή φορά.
Συμμαθητής της Σοφίας από δίπλα, σε όλο το δημοτικό, πελάτης και φίλος του "καλημέρα" για τον Κυριάκο στο περίπτερο, απόψε γέμισε η απουσία του περισσότερο από την μορφή του.
Αρχίσαμε να μαζευόμαστε, ο καθένας για το "γιατί;" του, κι όλοι μαζί γεμάτοι θυμό.
Θα ήταν κάπου ανάμεσα μας..
Σήμερα ήταν καταλυτικό το όνομά του, σε μια πορεία απόγνωσης, οργής και φόβου.
Για τους αναμένους κάδους, ποιός να διαμαρτυρηθεί; Δημόσια περιουσία; Ποιά περιουσία; Χρωστάμε και τον αέρα που θα αναπνέουν 7 γενιές τουλάχιστον μετά από μας.
Κάποιοι αύριο το πρωί, θα πάνε στις δουλειές τους, και θα βρουν σπασμένα γυαλιά και πέτρες πάνω στα καθαρισμένα τους γραφεία.
Πολλοί θα ψάξουν να βρουν ATM για να σηκώσουν κανένα 20ρικο για τσιγάρα.
Όλοι όσοι περπατήσαμε την βόλτα του, θα κοιμηθούμε με κάποιο τρόπο. Όποιο τρόπο..
Μια γυναίκα όμως, θα πονάει περισσότερο από όλους εμάς. Στο άκουσμα της λέξης "μάνα", θα θυμάται πως κάποιος ευσυνείδητος πατριώτης και αποτελεσματικός εκτελεστής, της αφαίρεσαι κάθε χαρά..για κάθε επιπλέον μέρα.

Είναι πολλά τα βάσανα σ' αυτόν τον κόσμο, αγάπη μου.
Μακάρι να ήταν το "μαζί" η λύση για όλα..

(Δούλευα Τετάρτη βράδυ στην Ομόνοια, και φοβόμουν να περπατήσω από την Μενάνδρου στον Ηλεκτρικό μετά τις 9.
Από χθες, άλλαξε. Μπήκαν στο σπίτι μου και με απειλούν. Όχι οι αλλοδαποί και τα πρεζάκια. Αυτοί οι περίεργοι εραστές του Αρχαίου Αθάνατου Ελληνικού Φασισμού)