6G

Το μόνο που δοκίμασα ποτέ! Και το ξανακάνω ανά πάσα στιγμή.

Πριν χρόνια, στο Allou, είχαμε πάει με παρέα.
Θέλοντας να δοκιμάσω κάτι από αυτές τις ανόητες δοκιμασίες, που παίζουν με τις αντοχές μου και τις φοβίες μου, επέλεξα μια μεταλλική ανοιχτή σφαίρα, καλά κρατημένη στη βάση της, με δύο ιμάντες δεξιά και αριστερά, που όση ώρα έβαζε τις ασφάλειες ο υπεύθυνος, αυτά τα λάστιχα τεντωνόντουσαν όλο και πιο πολύ.
-Μη κλείσεις τα μάτια στην εκτόξευση!!! Για κανένα λόγο! Αλλιώς δε θα το απολαύσεις! Θα πάρεις όλο το φόβο μέσα σου και...
Είχα ήδη φύγει για τον ουρανό. Με τα μάτια ανοιχτά! Και ήταν το πιο περίεργο πράγμα που ένιωσα ποτέ! Δεμένη σε μια σφαίρα, απόλυτα ελεύθερη! Κάθε κίνηση ταλάντωσης ήταν τόσο διαφορετική από την προηγούμενη. Το πάνω-κάτω, όχι μόνο δε με ζαλίζε, ήθελα κι άλλο! Ήθελα να μη σταματήσει! Ήθελα και δεύτερο γύρο!! Κατέβηκα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Να παραλύω από χαρά, και να φωνάζω "τέλειο"!!!!!

Πάνω που έπαιρνα την δεύτερη ευκαιρία, η φίλη μου μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισε να το κάνει. Είδε και μένα να το απολαμβάνω τόσο πολύ, ένιωσε περιέργεια.
Ανέβηκε, και πριν προλάβω να της μιλήσω και να της πω να μην κλείσει τα μάτια, είχε ήδη φύγει για τα ψηλά...
Κάθε φορά που την έπιανε το μάτι μου, άλλαζε χρώματα, κι έκλαιγε..
Όταν κατέβηκε, ήταν σίγουρη πως παρασύρθηκε. Δεν ήταν για το στομάχι της. Τότε. Το στομάχι της δεν ήταν έτοιμο.
Με κοίταζε, και δε μπορούσε να καταλάβει τί ακριβώς μου άρεσε.
Μου άρεσε που έζησα 5 λεπτά χωρίς φόβο.
Και μια ζωή μετά.

Όλα αυτά, τότε.