Οι αλήθειες της Αριάνας

Καθισμένοι στο τραπέζι της κουζίνας, με το κουκλόσπιτο μπροστά, τον Αρίστο και το νάνι στο χέρι, η αγάπη μου βάζει τα γυαλιά. Παίζει με τις κούκλες της και δείχνει να νυστάζει.
-Μήπως είναι ώρα να κοιμηθείς;
-Γιατί;
-Γιατί κλείνεις τα μάτια! Να γιατί!
-Τα κλείνω για να βλέπω καλύτερα. Δε ξέρεις..
Η σιωπή μου δήλωνε υποταγή στην απρόσκοπτη ροή σοφίας της 4χρόνης πρωτότοκης ανιψιάς μου. Κάποιοι χρειάζονται γυαλιά, κάποιοι σκύλους-οδηγούς, κάποιοι άλλοι φίλους να τους ανοίξουν τα μάτια. Και για μένα, μια καθαρή καρδιά μου δείχνει τον δρόμο που βαδίζω εδώ και καιρό.
(ξέρω πως με την αγάπη, δε χάνεσαι ποτέ)
Ζωγραφίζουμε στην οθόνη του κινητού, αφού η τεχνολογία εξαφάνισε το ρομαντισμό της ξύστρας. Δύο ανθρωπάκια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, που κρατάνε μια καρδιά. Η Αριάνα συνεχίζει την ζωγραφιά:
-Τί είναι αυτά στο αγόρι;
-Δάκρυα
-Γιατί κλαίει καλέ το παλικάρι;
-Γιατί θέλει κι αυτός μια καρδιά, άλλα έχουνε μόνο μια και την τραβάνε.
Μετά από αυτό, δε χρειάζομαι κανέναν προφήτη και μάντη στη ζωή μου.

"βγαίνει η βαρκούλα, βγαίνει η βαρκούλα του Ψαρά. Από το περιγυάλι..."
Αν θες να λέγεσαι ψαράς, να ξέρεις πως βγαίνει από το περιγυάλι για να πιάσει ψάρια. Είναι ανόητο να απλώνεις δίχτυα σε βράχια.
Κι αν ακόμα εμπιστεύεσαι μόνο τα μάτια σου, έχεις δει φάλαινα;
(Μόλις κοιμήθηκε. Η μαμά μου της χάιδεψε το αυτάκι.. Έτσι ηρεμεί και κοιμάται..)