Έχεις δει τη ψυχή μου να στερεύει;
Αρχίζει από τα μάτια μου, που στεγνώνουν και σιγά-σιγά σπάνε από την ξηρασία.
Το στόμα μου κλειστό και παράλυτο, γίνεται ένα πάνω στο επίπεδο πρόσωπο μου.
Ο λαιμός μου μοιάζει με σπίρτο, που δεν αντέχει να στηρίζει τη σκέψη. Και σε κάθε λέξη που με δύναμη φτάνει κατα πάνω μου, προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο το κεφάλι.
Το σώμα μου μικραίνει σε κυβικά και ξεφεύγει από τη βαρύτητα κάθε μέρα. Θέλει το μέσα να βγει έξω και να αναπνεύσει.
Στον θώρακα, το στήθος μου παραμένει ακέραιο. Όση αγάπη το γέμισε, κρατιέται ακόμα εκεί. Είναι αυτός ο μαγνήτης ο περίεργος που την ζητάει σε κάθε του χτύπο..
Τα πόδια μου δεν είναι ίσια, παραμένουν δυνατά. Κάθε βήμα στην ανηφόρα τα σκληραίνει. Και αγριεύουν, και πονάνε..Σαν να πληρώνω σε αυτά ο,τί χρωστάω.
Καμία ομορφιά.
Γίνεται γρήγορα αυτή η αλλαγή.
Με κάθε κλείσιμο του ματιού.
Σε κάθε ύπνο.
Σα να βιάζεται η ψυχή γι'αυτήν την μεταμόρφωση.
Χωρίς να βοηθάω, χωρίς να συναινώ, δεν βρίσκω τον μοχλό να σταματήσω.
Κοιτάζω μέσα μου, γύρω μου..και δεν έχω δίπλα..
(..κάτι παραπάνω από 21 γραμμάρια, όσο έχω τα μάτια ανοιχτά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου