Σου έχω ζητήσει βοήθεια κι άλλες φορές. Και με ακούς.
Αυτή τη φορά, στέκομαι μπροστά σου, και σε παρακαλώ, με όση περισσότερη ταπείνωση χωράει στη φωνή μου.
Να με συγχωρέσεις για την περιέργεια μου, για τον εγωισμό μου, και την μη λειτουργία της ανθρώπινης πονηριάς μέσα μου. Που αν λειτουργούσε, δε θα ζητούσα τίποτα.
Δώσε μου λίγη εμπιστοσύνη, και κάνε με να πιστέψω πιο δυνατά πως ο,τί μέχρι τώρα έχω ζήσει, είναι "εμείς" κι όχι "εγώ", γιατί αν χαθεί αυτή η αξία της αγάπης, καμία άλλη δε θα φτάσει ποτέ στ' αυτιά μου.
Δώσε μου γαλήνη, και πάρε τους εφιάλτες μου.
Μάθε με να δέχομαι τις στιγμές που πέρασαν και περνάνε, σαν μαθήματα απόλυτης πίστης, κι όχι να τις βλέπω σαν ακρωτηριασμένα παιδιά που απλά ικετεύουν να τα λυπηθώ. Κι όσο το κάνω, άλλα τόσα γεννάει το ψέμα.
Κάνε πάλι τις νύχτες φωτεινές και τρυφερές, και πάρε στο σκοτάδι όλα τα δαιμόνια που χτυπάνε την πόρτα μου και ουρλιάζουν για να με τρομάξουν.
Και φέρε πίσω τον Ήλιο στις μέρες μου. Την αλήθεια. Και το Έλεος σου.
(..και φανέρωσε μου τρόπους, γιατί στέρεψα από αντοχές)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου