Ομπρέλα

Σε όλη την παιδική μου ηλικία φοβόμουν. Η νονά μου με χαρακτηριστική φωνή μου φώναζε "μούχλα μπαμπούλα", κι εγώ πρώτα έκλεινα τα μάτια να μη το δω(!)και μετά έτρεχα στην αγκαλιά της να με σώσει. Ο ίδιος άνθρωπος που πριν πέντε λεπτά ήταν η πηγή του φόβου μου, γινόταν ο προστάτης μου και γελούσε με το κλάμα μου.
Το ίδιο έκανε κι ο αδερφός μου. Με τρόμαζε ανοίγοντας τα μάτια του και λέγοντας"τί είναι αυτό πίσω σου;;;;;;!"και πάλι εγώ έτρεμα κι έτρεχα πάνω του. Μέχρι που σκέφτηκα λίγο και ηρέμησα. Και φοβήθηκα παραπάνω με την πραγματικότητα κι όχι τη φαντασία τους. Κι αγάπησα και πέρασαν οι φόβοι. Όχι απλά πέρασαν. Εξαφανίστηκαν σαν σκιές. Αφού όμως πέρασαν πρώτα από πάνω μου..
Ο αδερφός μου μεγάλωνε με το ρόλο του προστάτη μου, και ήταν πιο αδύναμος πάντα από μένα. Δε χρειάστηκα πολλές φορές την βοήθεια του(εκτός από την οικονομική ομολογώ). Σε όλα τα υπόλοιπα λάθη μου τα κατάφερα μόνη μου. Η ανάγκη του να προστατέψει κάποιον (σοβαρά αυτή τη φορά) του έφερε 3 μικρά και μια σύζυγο. Είναι στα προκαταρκτικά και πάει καλά.
Όσο για την πραγματική προστασία της αγάπης, έχω κι εγώ τη μαμά μου. Που πιστεύει σε μένα πως είμαι δυνατή και ικανή για όλα! Κάθε φορά που με βλέπει να φοβάμαι και να πονάω  έχει τον τρόπο να με κάνει 3 μέτρα ψηλή και να πετάω πάνω από την καταστροφή. Δε μου χάιδευει ούτε τα αυτιά ούτε τις φτερούγες, κι ούτε έχει προσπαθήσει να έχω την ανάγκη της. Με δυναμώνει ακόμη και το όχι της. Και ο ομφάλιος λώρος δεν έχει κοπεί. Δε χρειάζεται. Μεγαλώνει κάθε μέρα τόσο πολύ που με αφήνει να κάνω τον γύρο του κόσμου 100 φορές. Κι εγώ πάλι θα βρεθώ δίπλα της.
Δεν κρατάει ομπρέλα στον πόνο, ούτε μου κλείνει τα αυτιά στις σειρήνες μου. Με την εμπιστοσύνη της ξέρω τον δρόμο. Κάθε δρόμο.

Μάνα, είσαι υπέροχη! Και δε χρειάζεται να σου φέρω λουλούδια στη γιορτή της μητέρας. Τυπικά γιορτάζουν όλες μαζί. Εσένα σε γιορτάζω σε κάθε μου Ανάσταση! Κι έχω πολλές..