(Δεβρισκωτιτλο)

(Μου έδωσες το λόγο..ψάχνω στις λέξεις να βρώ..)

Πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρισκόμαστε?
Αναπαυτικά καθισμένοι όλοι στα συννεφάκια της ρουτίνας μας, ψάχνοντας που και που, στα σκουπίδια του χρόνου που αφήνει πίσω, για λίγες μνήμες να στολίσουμε το κεφάλι μας..

Η απόγνωση κι ο πόνος είναι μεγάλη έμπνευση για το μυαλό μου. Συνήθως.
Λες να μην είναι αρκετά αυτή τη φορά?
Ή μήπως δεν έχει νόημα να μιλάω μόνη μου πια?
Φοβάμαι πως έχει γεμίσει το πάτωμα γύρω μου σπασμένα κομματάκια σιγουριάς, αιχμηρά και μολυσμένα από αδικία, και κουλουριασμένη η ξυπόλυτη φύση μου, αδυνατεί να πάρει το ρίσκο να πατήσει.

Από την άλλη εσύ τώρα, τόσο ανάλαφρος και δυνατός, ούτε καν τα βλέπεις. Δεν υπάρχουν ούτε αιχμηρά, ούτε άδικα, τίποτα δεν υπάρχει. Εκεί που φτάνεις λοιπόν, περίμενέ με. Και μη βιαστείς να γυρίσεις για να σώσεις το μυαλό μου από τους λαβύρινθους που το κλείνω..

(Θα συνεχίσω να σου μιλάω, σε όποια διάσταση μου επιτρέπει η φιλία μας. Εξάλλου η απόσταση πια, δεν υπάρχει, ούτε το πότε..)

...(να κάτι που δεν αντέχω να ακούσω)

(γαμώ το..κρίμα....)

m(Υ) favourite game #not

(Κι αν όλα αυτά που νόμιζα, ήταν αυτά που είχα ανάγκη να ζήσω? Όλη αυτή η αγάπη που έβλεπα, ήταν ο αντικατοπτρισμός της δικής μου αγάπης? (που έχει την τάση να βρίσκει καθρέφτες και να μπαίνει να χορεύει σε "απέναντι",επίπεδες πραγματικότητες.) Αυτό μου λες ότι είναι? )
................................................................................

Νομίζω - γιατι πλέον μόνο αυτό κάνω - πως για την παρούσα κατάσταση που βιώνω, δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις για περιγραφή. Πονοκέφαλος και ζαλάδα, και ξανά πονοκέφαλος. Είμαι στην "πίστα" του ΔΕΝΞΕΡΩ εδώ και κάποιες εβδομάδες, και η αμέσως επόμενη έχει θέμα ΔΕΝΕΧΩΚΑΜΙΑΑΠΟΛΥΤΩΣΙΔΕΑΤΙΜΟΥΣΥΜΒΑΙΝΕΙ..
(Μηδενικά credits και μια ζωή μονάχα..)

-Κοίτα μαμά: χωρίς αγάπη! !!

Έχει περάσει καιρός και ώρες πολλές, από τότε που μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Μονοδιάστατη πλέον και θυμίζοντας πασχαλινή χαλκομανία(αυτή του σταυρωμένου, ταλαίπωρου αλλά κατά τα άλλα θριαμβευτή αναστάντα Χριστούλη πάνω στο κόκινο ζεστό αυγό), μεταφέρω την ύπαρξή μου δεξιά και αριστερά από καλοσύνη. Τίποτα άλλο.

Δεν έχουν ξεφύγει πολλά "μήπως?" από το μυαλό μου. Θα με βρούνε όμως κι αυτά, όπως και κάθε προηγούμενο, την ώρα που κλείνω το φώς(μήπως και καταφέρω να ονειρευτώ -ξανά- )ή τη στιγμή που γελάω, και θ' ανεβάσουν πάλι σύννεφα πίσω από τα μάτια μου.
Ό,τι κατάλαβα και ό,τι δε θέλω να πιστεψω, κρύβεται μέσα μου ακόμα...και το ψάχνω.

Μεγάλωσε το βήμα μου. Οι αποστάσεις όμως μεγάλωσαν πιο πολύ...
------------------------------------------------------------------------------------
(Κρατάω σημειώσεις κατά την απομάκρυνση. Ίσως θα έπρεπε να έχω κρατήσει κι αυτές της προσέγγισης..)

http://www.youtube.com/watch?v=gfsQEpQyxvA

Φαινόμενο: Φωτεινή Διαδρομή

(Για όλα τα παρακάτω - που με πάνε παραπάνω - γεμίζω ένα γήπεδο "ευχαριστώ" και σου τα προσφέρω!)

Δε ξέρω τί είδους καύσιμο και πόσους τόνους χρειάζεται ένας πύραυλος στο Κανάβεραλ για μια επικίνδυνη εκτόξευση και μια αμφίβολη πτήση, ξέρω πως εγώ, με τρείς μόνο λέξεις, βγήκα από την εξώσφαιρα, μπήκα σε τροχιά, είδα, και προσγειώθηκα επιτυχώς, με την γαλήνη και την εμπειρία αποτυπωμένα στο χαμόγελο του κοσμοναύτη, την στιγμή που αγκαλιάζει τη μητέρα του. Και δεν υπερβάλλω. Απλώς εξηγώ.

Δεν έχω κάνει ποτέ γιόγκα, ούτε διαλογισμό, ούτε εισιτήριο για το ΖΕΝ έχω κόψει για να ξέρω τα δρομολόγια και να πηγαίνω όταν ζορίζομαι.
Στις μαύρες μου, με συναντάς στο ψυγείο ή στο περίπτερο, να καπνίζω περισσότερο απ'όσο αντέχουν τα πνευμόνια μου, και να κλαίω τόσο, που αγγίζει τα όρια της αυτολύπησης. Καμία αντίσταση, καμία λογική.
Ούτε τώρα όμως είχα καμία αντίσταση. Άφησα τη διαδικασία να με πάρει - και να με σηκώσει, κυριολεκτικά.
Λογική.
Γνωστή σαν λέξη, μακρινή η συγγένεια με το μυαλό μου.
Σώφρων δεν ήμουν ποτέ - ούτε και πρόκειται. Πώς να γίνει αυτό σε κάποιον που δεν έχει φρένα??

Όλοι είναι Όλα.
(εγώ το είπα, και κατοχύρωσα αμέσως το copyright στο κεφάλι μου.)
Ο Χριστός και ο Ιούδας, είναι το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα!
Η Ανατολή και η Δύση δε συναντιούνται. Είναι ένα.
Δεν ήρθε καμία επιφοίτηση. Απλά, άνοιξα τα μάτια μου. Και είδα πόσο μακριά είχα φτάσει. Και κοίταξα πάλι κάτω, και γέμισα με την ομορφιά και τα χρώματα. Και η πτώση έγινε πτήση, για να νιώσω ελεύθερη και να αφεθώ ξανά στους φυσικούς νόμους της αγάπης.

Πρόσφατα ένιωσα πως το πέταγμα της μέλισσας, είναι πέρα από τους νόμους της φυσικής. Καμία αεροδυναμική. Κι όμως πετάει!!

μη βιάζεσαι!

Μισό λεπτό.

Αν είχα προλάβει να σκεφτώ, και μετά διάβαζα ο,τι έχω γράψει, θα έπαιρνα όρκο πως τα έχει γράψει η περιπτερού!

Δεν ακυρώνω τίποτα. Απλά, αλλάζω.

Published with Blogger-droid v2.0.4

Εν ολίγοις

(Πέρασα μεγάλη φουρτούνα! Ήπια πολύ νερό!Πάλεψα με κύμματα ψηλά!)

(Αυτό που θαυμάζω στον χρόνο, δεν είναι οι ιατρικές του ιδιότητες, αλλά το ταχυδακτυλουργικό του ταλέντο, να τραβάει δηλαδή λαγούς από το καπέλο, χαμόγελα από το δάκρυ και άλλα τέτοια!!)

Ο πόνος και η απογοήτευση είναι πηγή έμπνευσης! Guarantee!
Τα τραγούδια, είναι έτσι γραμμένα, ώστε να εφαρμόζουν γάντι σε κάθε πληγωμένη ψυχή, και να την τραβάνε ακόμα πιο κάτω!
Ένα μινόρε, blues, ρεμπέτικα, και ντίσκο ακόμα, ό,τι και να ακούσεις τη στιγμή που πονάς, είναι βαρύ και ειρωνικά αληθινό πολλές φορές!

Χθές, το fast forward κρατήθηκε πατημένο - ευτυχώς - και προχώρησαν οι σκηνές τρόμου, πανικού και αγωνίας, ευτυχώς πολύ γρήγορα..
Θυμάμαι πως για να φτάσω να ακούσω το σημείο του τραγουδιού που ήθελα, την εποχή της κασσέτας, έκανα το ίδιο: κρατούσα πατημένο το play και το ffw και γελούσα με την αλλοιωμένη φωνή του Simon (που σημειωτέον, ήμουν ΚΑΙ ερωτευμένη μαζί του!).
Έφτασα λοιπόν στο ρεφραίν που ήθελα, και το τραγούδησα από την ψυχή μου!

Η μέρα ήταν περίεργη.
Είχα μια παράξενη ζαλάδα, νεύρα και κόντρα σε οτιδήποτε με πλησίαζε. Γινόταν όλο αυτό το transformation και ήμουν παρατηρητής του εαυτού μου. Φρόντισα, να μη με πλησιάσει κανείς για λίγο, γιατι οι συσπάσεις μου ήταν ανεξέλεγκτες κι επικύνδινες. Για τους άλλους και για μένα.
Κι όταν άναψαν τα φώτα του εργαστηρίου μου και σηκώθηκα από το μεταλλικό κρύο κρεβάτι, κατάλαβα πως πρέπει γρήγορα να βγώ έξω και να κυνηγίσω τους "κακούς".Μου.
Χωρίς ρούχα.Τρέχοντας!
--------------------------------------------------------------------------
(Είμαι ο πιο γυμνός άνθρωπος του κόσμου! Δε φοράω καμία φόρμα! Ούτε του "παιδιού", ούτε της "αδερφής", ούτε της "φίλης", ούτε της "αγάπης". Όλα αυτά ειναι συστατικά της ίδιας μου της σάρκας! Δε μου χρειάζεται στολή! Τα μασκαριλίκια είναι για άλλους, όχι για μένα!).
--------------------------------------------------------------------------
Κι εκεί που νόμιζα πως χρειάζομαι συμμάχους για να αντιμετωπίσω τον Δράκο που βλέπω θεόρατο μπροστά μου, να με απειλεί με φωτιές και διάφορα άλλα τέτοια, όσο πλησίαζα τόσο πιο παράξενο γινόταν το θέαμα..ο Δράκος δεν είχε πόδια! Δεν ήταν καν αληθινός! ήταν ένα μπαλόνι παραφουσκωμένο που με φόβιζε!
Άφησα τις δυνάμεις μου στο πλάϊ, πήρα μια καρφίτσα, και ΜΠΑΜ! Έτσι απλά!

(Ντάξει, καλές οι ιστορίες με δράκους και λύκους και μπαλόνια, αλλά για όσους δεν κατάλαβαν, έψαχνα τη δύναμη να σκοτώσω αυτό που ένιωθα μέσα μου για έναν άνθρωπο. Έρωτας ήταν? Αγάπη? Με κάτι έμοιαζε. Πιο πολύ με φουσκωτό μπαλόνι εν ολίγοις..)

(Δε χωράει η ψυχή μου κακία. Ούτε μίσος. Κάποιοι λίγοι που με ξέρουν, το γνωρίζουν. Η πρόθεσή μου είναι πάντα η ίδια. Καθαρή Αγάπη. Κι όταν προσπαθείς να με λερώσεις με οτιδήποτε άλλο, βρίσκω πάντα άμυνες να προφυλαχθώ! Βρήκα τη βελόνα στα άχυρα! Κι ευτυχώς γρήγορα, για να σκάσω το μπαλόνι. Δε μπορώ να σε μάθω να αγαπάς. Δεν σε είδα! Μόνο τη στολή σου είδα, και σου πήγαινε μάλιστα! Αυτή της "αγάπης". Τώρα είσαι ασφαλής να τη βγάλεις. Και να ψάξεις τον εαυτό σου..)

Φαινόμενο. Τ.Μ.

Charles Bukowski - man and woman in bed at 10 pm


I feel like a can of sardines she said
I feel like a bandate I said
I feel like a tuna fish sandwich she said
I feel like sliced tomato I said
I feel like it's gonna rain she said
I feel like the clock has stopped I said
I feel like the door's unlocked she said
I feel like an elephant is gonna walk in I said
I fell like we ought to pay the rent she said
I feel like we ought to get a job I said
I feel like you ought to get job she said

I don't feel like working I said

I feel like you don't care for me she said
I feel like we ought to make love I said
I feel like we've been making too much love she said
I feel like we ought to make more love I said
I feel like you ought to get a job she said
I feel you ought to get a job I said

I feel like a drink she said
I feel like a whiff of whisky I said
I feel like we're going to end up on wine she said
I feel like you're right I said
I feel like giving up she said
I feel like I need a bath I said
I feel like I need a bath too she said
I feel like you ought to bathe my back I said
I feel like you don't love me she said
I feel like I do love you I said
I feel that thing in me she said
I feel that thing in you I said
I feel like I love you now she said
I feel like I love you more than you do me I said
I feel wonderful she said I feel like screaming
I feel like going on forever
I feel you can't she said
I feel I said
I feel she said

Μη φαινόμενο: μαργαριτάρια

Έχει περάσει καιρός από τότε...

Μια έντονη ενόχληση πίσω από τον θώρακα, σε ένα σημείο δυσπρόσιτο για την ψυχή, προκαλεί πόνους που φέρνουν δάκρυα και θολώνουν τα μάτια..

Ατελείωτες ώρες να μου μιλάω, να με μαλώνω και να με συγχωρώ ταυτόχρονα. Σκέψεις, μπουρίνια που ξεσπάνε κάθε δύο λεπτά και αφήνουν τη λιακάδα για τη στιγμή που σταματάει η επαφή με το μέσα μου. Πρόβλημα.

Όστρακα λοιπόν, σε κάποιον ωκεανό του κόσμου, κρύβουν πολύτιμες στρογγυλές σφαίρες. Να σκεφτείς πως ξεκινάει από έναν κόκκο άμμου όλο αυτό το θαύμα. Ένα ελάχιστο,μικρό κομμάτι. Που όμως ενοχλεί. Ίσως να κρύβεται κι αυτό.

Στην προσπάθεια να το αποβάλλει, κι αφού δεν τα καταφέρνει, αυτός ο σπουδαίος οργανισμός, το τυλίγει με ομορφιά και μαγεία, το μεγαλώνει τρυφερά μέσα του..

................

Έχω φτιάξει κι εγώ κάποια τέτοια..

Published with Blogger-droid v2.0.4

Σημείωση

(θέλω να σου ζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ. Μεγάλη και βαθιά, που σε γυρίζω πίσω στους δικούς σου σταυρούς..

Και αντέχεις να σηκώνεις μαζί και τον δικό μου.

Σε θαυμάζω και σε αγαπώ που με αντέχεις και με φροντίζεις. Και ξέρω, πως όσο μου κρατάς το κεφάλι μπροστά και με ζορίζεις  να δω την πραγματικότητα, κάνεις το σωστό. Κάποια στιγμή θα ανοίξω τα μάτια μου...)

Published with Blogger-droid v2.0.4

Μη φαινόμενο: Εντός

Πριν ακόμα δεις το φώς, έχεις φέρει το χαμόγελο, κι έχεις μοιράσει από τρία κιλά μέλι σε πολλά κεφάλια.
(Το ξέρω, το έχω νιώσει...)

Σε μια φωτεινή στιγμή της ένωσης σου με την ζωή, επιλέγεις να γίνεις το κέντρο του κόσμου, μέσα σε ένα σύμπαν γεμάτο νερό και όνειρο. Έχεις μοναδικές ικανότητες, το ξέρεις? Η εξέλιξή σου είναι ένα καλειδοσκόπιο συναισθημάτων για πολλούς.

Υπάρχουν μάτια που ήδη σε βλέπουν, και σκηνοθετούν τα πρώτα σου βήματα, πρίν ακόμα σταθείς στα πόδια. Και ζούν με την αγωνία, αν θα τα αγαπήσεις..Και είναι έτοιμα για θυσίες..είναι έτοιμα να γίνουν κάτι για σένα!
(Η σοφία των μικροσκοπικών πλασμάτων, είναι αυτή που μαθαίνει σε μας τους γίγαντες της θλίψης, πως αγάπη κι αμφιβολία δε χωράνε στην ίδια αγκαλιά..)

---------------------------------------------------------------------
(αυτά που σου γράφω εδώ, στα έχω στείλει κι από την καρδιά μου, με τόση αγάπη, που σίγουρα, κάποια στιγμή θα σε βρούν)

Στάδιο 2ο

Προσπαθώ.
Να είμαι αξιοπρεπείς στα αδιάκριτα βλέμματα των γύρω μου, που τους τρέχουν τα σάλια να γευτούν αυτή την πίκρα που με κάνει και κλαίω.
Δε νομίζω πώς αρέσει σε κάποιον αυτή η γεύση.
Η περιέργεια τους έχει μεταμορφώσει σε σαρκοφάγα ζόμπι,
και το αίμα μου τους δίνει ζωή.
Προσπαθώ λοιπόν.
Να κρύβω τις πληγές μου. Να μη με μυρίζουν..
Μέσα στα καταφύγια, υπερήφανοι επιζήσαντες επιδεικνύουν τα σημάδια, από τις δικές τους μάχες.

Εγώ πάλι, δε θέλω να νιώσω ήρωας..

Απουσιολόγιο

Μου περισσεύουν 55 ολόκληρα τετραγωνικά.
Ένα διπλό κρεββάτι με έξι μαξιλάρια.
24 ώρες στη μέρα μιας αδιάφορης εβδομάδας.
Το άγχος έχει αλλοιώσει την αντίληψή μου.
Και τη γεύση μου.
Το πιο δύσκολο,
είναι πως καμία μουσική δεν περνάει τα αυτιά μου..
και κανένα φως δεν αντέχουν τώρα τα μάτια μου.
---------------------------
(Είδα στον ύπνο μου αυτό που μάλλον ήθελα να ζήσω.)

Μη φαινόμενο : αληθινό και βίαιο

Θυμήθηκα πως είδα αυτή την ταινία, με τον ηλίθιο τυπάκο, που πάει να σκαρφαλώσει σε φαράγγια, χωρίς σουγιά και χωρίς κινητό, με λίγο νερό και πολύ βλακεία στο κεφάλι του.
Μέχρι τη στιγμή που στραβοπατάει, και πέφτει, και πέφτει κι ένας βράχος από πάνω, και του κάνει το χέρι μπλε, και τον ενσωματώνει στο τοπίο της άγριας φύσης.

Σε πρώτη φάση τον λυπήθηκα.
Σε μια δεύτερη σκέφτηκα πως ήθελε και τα παθε..
Κατέλειξα να πιστεψώ πως είναι παράδειγμα προς αποφυγήν πάσας τόλμης.
---------------------------------------------------------------------

(Έχω κόψει στη ζωή μου διάφορα κομμάτια της ύπαρξής μου για να ξεφύγω από βράχους που πέφτουν από το πουθενά. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι ολόκληρη κάτω από έναν μετεωρίτη..)

Σημείωση

Στο προηγούμενο post, ανέφερα τη λέξη χαμόγελο.
Δε βρήκα πουθενά να τη χωρέσω. Λυπάμαι.

Μη φαινόμενο : unlove

Λέξεις για την καρτέλλα: έρωτας, απογοήτευση,χαμόγελο

Είναι κι άλλες αλλά δε χωράνε..
Ούτε στο μυαλό μου σήμερα, ούτε σε δάκρυα.
Άκουσα αυτό που πονάει περισσότερο από κολικό του νεφρού, ή μια ανοιχτή πληγή στο στόμα. Και δεν έχω τον τρόπο να το αλλάξω. Ούτε την αντοχή να προφυλαχτώ από την οδύνη.
Προσπαθώ να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου.
Και να δικαιολογήσω κάθε μέλλον.

Νιώθω όμως τόσο αστεία, όσο ο στρατηγός που θέλει να φοράει τη στολή με τα γαλόνια του, και να επιδεικνύει με καμάρι τις νίκες του, ενώ ο πόλεμος έχει τελειώσει. Καμία αξία.
Από το βράδυ νιώθω να μικραίνω. Το σώμα μου τραβιέται προς τα μέσα. Το τραβάει ο θυμός και η αδικία.Δε με αφήνει να σηκώσω κεφάλι, ούτε ανάσα να πάρω και με κρατάει δεμένη στον κορμό μου χωρίς να αντέχουν οι ρίζες.
Κάπως έρχεται ο έρωτας. Βρίσκει το δρόμο του από τα μάτια και μετά από μικρές εκρήξεις μουσκεύει τα κύτταρα όλα. Νόμιζα πως ο έρωτας είναι αυτή η καλοκαιρίνή δροσιά, μια πολύτιμη υγρασία. Στεγνώνει όμως..Και όσο μάλλον ζεσταίνει η αγάπη, τόσο χάνεται...ο έρωτας.
Ίσως και να μην είναι έτσι. Σήμερα δε ξέρω. Απογοήτευση είναι να ακούς από τα χείλη που πεθαίνεις να φιλάς πως ο έρωτας τέλειωσε!
Και είναι απογοήτευση, γιατι εσύ δεν μπορείς να τον τελειώσεις αυτόν το θάνατο που νοιώθεις στο φιλί.
Ακόμα κι αυτή η απογοήτευση, δε γίνεται ούτε αιτία, ούτε δίνει την αφορμή να ξε-ερωτευτείς. Παραμένει απογοήτευση ακέραια και δυναμώνει τους πόνους του έρωτα.

Ανίκανη κι αδύναμη να αλλάξω το μυαλό σε άλλο κεφάλι εκτός του δικού μου, προσπαθώ να αλλάξω τον ρυθμό της δικής μου καρδιάς.
Να τον σταματήσω θα ήθελα.
Και να ξανακούσω τον χτύπο της καθαρό πάλι, χωρίς καμία πλέον παρεμβολή.

............................

Όλα αυτά τα ζώ στην πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μου.
Μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο γύρω μου-απ' όλες τις απόψεις-, σε μια έλλειψη ελπίδας, στον φόβο και την πραγματικότητα της ανεργίας και της ανέχειας, στην αδικία, σε άνιση κοινωνική μάχη για ελευθερία και δικαιώματα, στα πέτρινα χρόνια της γενιάς των 400, που μάλλον είναι ένα άγωνο έδαφος για έρωτες και όνειρα.
Και να σκεφτείς πως η αγάπη κάνει αυτή την πολύχρωμη σφάιρα να γυρίζει. Κι ελλείψη της, νομίζω πως δε σταματάει. Γυρίζει ανάποδα μάλλον και "τρώει" τον ίδιο της τον άξονα..
το σύμπαν δε συνομωτεί στα μεγάλα μου θέλω.
Κάνει δυο βήματα πίσω και συναντάει τον Μέρφυ, για να καταρρίψει κάθε φυσική νομοτέλεια. Όπως αυτή της αγάπης.