Έχει περάσει καιρός από τότε...
Μια έντονη ενόχληση πίσω από τον θώρακα, σε ένα σημείο δυσπρόσιτο για την ψυχή, προκαλεί πόνους που φέρνουν δάκρυα και θολώνουν τα μάτια..
Ατελείωτες ώρες να μου μιλάω, να με μαλώνω και να με συγχωρώ ταυτόχρονα. Σκέψεις, μπουρίνια που ξεσπάνε κάθε δύο λεπτά και αφήνουν τη λιακάδα για τη στιγμή που σταματάει η επαφή με το μέσα μου. Πρόβλημα.
Όστρακα λοιπόν, σε κάποιον ωκεανό του κόσμου, κρύβουν πολύτιμες στρογγυλές σφαίρες. Να σκεφτείς πως ξεκινάει από έναν κόκκο άμμου όλο αυτό το θαύμα. Ένα ελάχιστο,μικρό κομμάτι. Που όμως ενοχλεί. Ίσως να κρύβεται κι αυτό.
Στην προσπάθεια να το αποβάλλει, κι αφού δεν τα καταφέρνει, αυτός ο σπουδαίος οργανισμός, το τυλίγει με ομορφιά και μαγεία, το μεγαλώνει τρυφερά μέσα του..
................
Έχω φτιάξει κι εγώ κάποια τέτοια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου