Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Μη φαινόμενο : unlove

Λέξεις για την καρτέλλα: έρωτας, απογοήτευση,χαμόγελο

Είναι κι άλλες αλλά δε χωράνε..
Ούτε στο μυαλό μου σήμερα, ούτε σε δάκρυα.
Άκουσα αυτό που πονάει περισσότερο από κολικό του νεφρού, ή μια ανοιχτή πληγή στο στόμα. Και δεν έχω τον τρόπο να το αλλάξω. Ούτε την αντοχή να προφυλαχτώ από την οδύνη.
Προσπαθώ να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου.
Και να δικαιολογήσω κάθε μέλλον.

Νιώθω όμως τόσο αστεία, όσο ο στρατηγός που θέλει να φοράει τη στολή με τα γαλόνια του, και να επιδεικνύει με καμάρι τις νίκες του, ενώ ο πόλεμος έχει τελειώσει. Καμία αξία.
Από το βράδυ νιώθω να μικραίνω. Το σώμα μου τραβιέται προς τα μέσα. Το τραβάει ο θυμός και η αδικία.Δε με αφήνει να σηκώσω κεφάλι, ούτε ανάσα να πάρω και με κρατάει δεμένη στον κορμό μου χωρίς να αντέχουν οι ρίζες.
Κάπως έρχεται ο έρωτας. Βρίσκει το δρόμο του από τα μάτια και μετά από μικρές εκρήξεις μουσκεύει τα κύτταρα όλα. Νόμιζα πως ο έρωτας είναι αυτή η καλοκαιρίνή δροσιά, μια πολύτιμη υγρασία. Στεγνώνει όμως..Και όσο μάλλον ζεσταίνει η αγάπη, τόσο χάνεται...ο έρωτας.
Ίσως και να μην είναι έτσι. Σήμερα δε ξέρω. Απογοήτευση είναι να ακούς από τα χείλη που πεθαίνεις να φιλάς πως ο έρωτας τέλειωσε!
Και είναι απογοήτευση, γιατι εσύ δεν μπορείς να τον τελειώσεις αυτόν το θάνατο που νοιώθεις στο φιλί.
Ακόμα κι αυτή η απογοήτευση, δε γίνεται ούτε αιτία, ούτε δίνει την αφορμή να ξε-ερωτευτείς. Παραμένει απογοήτευση ακέραια και δυναμώνει τους πόνους του έρωτα.

Ανίκανη κι αδύναμη να αλλάξω το μυαλό σε άλλο κεφάλι εκτός του δικού μου, προσπαθώ να αλλάξω τον ρυθμό της δικής μου καρδιάς.
Να τον σταματήσω θα ήθελα.
Και να ξανακούσω τον χτύπο της καθαρό πάλι, χωρίς καμία πλέον παρεμβολή.

............................

Όλα αυτά τα ζώ στην πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μου.
Μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο γύρω μου-απ' όλες τις απόψεις-, σε μια έλλειψη ελπίδας, στον φόβο και την πραγματικότητα της ανεργίας και της ανέχειας, στην αδικία, σε άνιση κοινωνική μάχη για ελευθερία και δικαιώματα, στα πέτρινα χρόνια της γενιάς των 400, που μάλλον είναι ένα άγωνο έδαφος για έρωτες και όνειρα.
Και να σκεφτείς πως η αγάπη κάνει αυτή την πολύχρωμη σφάιρα να γυρίζει. Κι ελλείψη της, νομίζω πως δε σταματάει. Γυρίζει ανάποδα μάλλον και "τρώει" τον ίδιο της τον άξονα..
το σύμπαν δε συνομωτεί στα μεγάλα μου θέλω.
Κάνει δυο βήματα πίσω και συναντάει τον Μέρφυ, για να καταρρίψει κάθε φυσική νομοτέλεια. Όπως αυτή της αγάπης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: