Έχει περάσει καιρός και ώρες πολλές, από τότε που μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Μονοδιάστατη πλέον και θυμίζοντας πασχαλινή χαλκομανία(αυτή του σταυρωμένου, ταλαίπωρου αλλά κατά τα άλλα θριαμβευτή αναστάντα Χριστούλη πάνω στο κόκινο ζεστό αυγό), μεταφέρω την ύπαρξή μου δεξιά και αριστερά από καλοσύνη. Τίποτα άλλο.
Δεν έχουν ξεφύγει πολλά "μήπως?" από το μυαλό μου. Θα με βρούνε όμως κι αυτά, όπως και κάθε προηγούμενο, την ώρα που κλείνω το φώς(μήπως και καταφέρω να ονειρευτώ -ξανά- )ή τη στιγμή που γελάω, και θ' ανεβάσουν πάλι σύννεφα πίσω από τα μάτια μου.
Ό,τι κατάλαβα και ό,τι δε θέλω να πιστεψω, κρύβεται μέσα μου ακόμα...και το ψάχνω.
Μεγάλωσε το βήμα μου. Οι αποστάσεις όμως μεγάλωσαν πιο πολύ...
------------------------------------------------------------------------------------
(Κρατάω σημειώσεις κατά την απομάκρυνση. Ίσως θα έπρεπε να έχω κρατήσει κι αυτές της προσέγγισης..)
http://www.youtube.com/watch?v=gfsQEpQyxvA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου