Δεν έχει τίτλο. Δέν έχει τίποτα.

(Μπορεί κάποιος να γυρίσει αυτό το διακόπτη??)


Στερείται ταυτότητας κι αισιοδοξίας αυτή η γραφή. (13 λέξεις σε 25 λέπτα.. αυτό κατάφερα να βγάλω από μέσα μου. Και δάκρυα...πολύ κλάμα!!! )
Τον φοβόμουν τον Φεβρουάριο, από τον Νοέμβριο.. ήξερα πως θα είναι δύσκολος..δεν είχα φανταστεί το πόσο. Κι ενώ νομίζεις πως έχεις κρυφτεί τόσο καλά από τα προβλήματά σου, στην πιο απίθανη γωνία της ελπίδας, έρχονται πανύψηλα και σκοτεινά και ψιθυρίζουν γαργαλόντας το αυτί της συνείδησής σου, λίγο πιο πάνω από τον ώμο σου «εδώ είμαι..».
Άμισθη, 4 χρόνια τώρα, στο κυνήγι του θυσαυρού και τη διακριτική βοήθεια των δικών μου ανθρώπων, με μικρά διαλείματα συνέπειας. Το κεφάλι μου βρίσκεται σε ένα σεισμό έντασης και διάρκειας ανάλογης ενός big bang, και η λογική μου δεν έχει από κάπου να πιαστεί.. αιωρείται.
Γράφω, γιατι τις τελευταίες μέρες με ακολουθεί ένας ενοχλητικός πονός. Ήρθε και προσπαθεί να βολευτεί στο κρανίο μου, μαζί με τα από καιρό συσσωρευμένα προβλήματά μου. Σπρώχνει αδιάκριτα (σαν τη χοντρή κυρία στο λεωφορείο) να περάσει μπροστά . Θέλει προτεραιότητα. Πατάει και προσπερνάει, δημιουργώντας αναστάτωση και αντιπάθειες. Ασφυκτικά στριμωγμένα όλα. Σ’ ένα λεωφορείο που ο οδηγός ακόμα δεν έχει μπεί...
(Δεν έχω να μοιραστώ πολλά. Εδώ και καιρό. Όχι γιατι δεν έχω, αλλά γιατι δε μου αρέσει να μοιράζομαι προβληματικές σκέψεις και ανάπηρες προτάσεις. Και τις ευθύνες μου ακόμα, θέλω να τις νιώθω δικές μου και μόνο. Ο χρόνος που ξεκίνησε εδώ κι ενάμιση μήνα, μου πάει τόσο κόντρα.. Μου έχει επιβάλλει να κοιμάμαι και να ξυπνάω παρέα με την Ανασφάλεια και το Άγχος-καθόλου καλοί παρτενέρς , πίστεψέ με.. Και το χειρότερο απ’όλα είναι πως ενώ το εχω ξαναδεί το έργο αυτό να παίζεται, με happy-end,αντί να κρατήσω λίγη ελπίδα,νομίζω πως αυτή τη φορά η ταινία θα κοπεί λίγο πρίν το τέλος, και θα μοντάρουνε πλάνα του Freddy να με κυνηγάει! Φ-Ο-Β-Α-Μ-Α-Ι! Και φοβάμαι να φοβάμαι... ).