24(-1)

Σέρνομαι μέχρι την κουζίνα. Τα μάτια μου ακόμα κλειστά, χωρίς καμία απολύτως οργανική αντίδραση στον ήλιο. Μέσα μου νιώθω ήδη εγκαύματα. Έχω ανάγκη από έναν καφέ και μια «καλημέρα» (από το δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερη).

Κοιτάζω ένα μάτσο κλειδιά, κρεμασμένα δίπλα από την πόρτα. Κανένα δε μου θυμίζει τίποτα. Γιατί τα έχω? Έχουνε χάσει τη κάθε αξία τους καιρό τώρα.. τόση συσσωρευμένη ανωφέλεια!

Κρεμασμένο στη μπάρα που είναι καρφωμένη στον αριστερό κίτρινο τοίχο, ένα μεταλλικό τρύπιο καλάθι, γεμάτο ληγμένα παυσίπονα και συμπληρώματα δια(σ)τροφής. Φοβάμαι να τα αποχωριστώ και τα δυο. Και μόνο το κουτί που βλέπω να υπάρχει, με καθησυχάζει μέχρι να πονέσω και να καταλάβω πόσο αβοήθητη τελικά είμαι.

Πιάτα και ποτήρια έχουν ξεχειλίσει από το μαρμάρινο νεροχύτη, και περιμένουν καρτερικά να τα αγγίξω. Φτάνω από πάνω τους και τα κοιτάζω απαξιοτικά, κι αυτά σε αντίποινα νομίζω πως ζευγαρώνουν μεταξύ τους και πολλαπλασιάζονται.

(σε μια προσπάθεια να ενσωματώσω το πνεύμα μου στο «τώρα», αφήνω τα μάτια μου ελεύθερα να κάνουν μια βόλτα στον ακάλυπτο. Η ίδια σκηνή: Μια γυναίκα –όχι γνωστή μου, μα ούτε πια και άγνωστη μετά από τόσες μπουγάδες – απλώνει ευλαβικά πετσετάκια, κυλότες και μπλούζες, με την ίδια έκφραση στο πρόσωπό της, φορώντας τις ίδιες παντόφλες. Στο δικό της μπαλκόνι, το «τώρα» μου, μοιάζει με το ενοχλητικό γι’αυτήν περιστέρι. Έχει οχυρώσει τη μιζέρια της με κρεμασμένα cd’s και σακούλες, κι έχει στερήσει από τα καθαρά της τσιμέντα την παραμικρή υποψία ψίχουλου που τυχόν να προσέλκυε κάποιον ιπτάμενο εισβολέα. Δεν έχω λόγο να πετάξω μέχρι εκεί..

Σε ένα άλλο σπίτι, κάπου απέναντι – έτσι τουλάχιστον νομίζω, με την κατεύθυνση του ήχου δεν ήμουν ποτέ σίγουρη – η κουζίνα δεν κρατάει πλέον τα μυστικά του. Με τον ήχο της βρύσης και του πιάτου που έσπασε, από τις φωνές και το κλάμα, αν και σε άγνωστη γλώσσα από τη δική μου, μου μαρτύρησε πως για επιδόρπιο δεν είχαν χαμόγελα..)

Σκέτος ο καφές μου, πικρίζει και λίγο. Ίσως στην επόμενη απόπειρα συμφιλίωσης με το χρόνο, κάτι να έχει αλλάξει.