Δοκίμασα το διάβασμα μήπως βοηθήσει.. Κάτι έκανε, αλλά δε φτάνει. Σε χαπάκι δεν κάνω την χάρη (ακόμα). Η θάλασσα στα πόδια μου, αλλά το μυαλό μου γεμάτο δικαιολογίες για να την αποφύγω: τα κιλά μου,τα βράχια, τα φύκια, τα παιδάκια, οι ρακέτες.. όλα μου φταίνε.
-Φίλες δεν έχεις? Φίλους?
Έχω. Και πολλές, και καλές μάλιστα! Και φίλους επίσης. Και ανθρώπους να μιλήσω έχω, αλλά πόσες φορές πια να τους κάνω πατητές? Ποιος μου χρωστάει τις αντοχές του για να τον καβαλάω ύπουλα και αδέξια, χαζογελώντας μισοπνιγμένη, ε? Κανείς.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Δεν είναι η κατάθλιψη. Δε φταίει αυτή. Συγκατοικούμε πλέον τόσα χρόνια μέσα στο κεφάλι μου, που οι κρίσεις μοιάζουν με απλή παρεξήγηση για τα άπλυτα πιάτα ή το γεμάτο τασάκι. Απλά: Σηκώνεσαι, πλένεις τα πιάτα και αδειάζεις το τασάκι. Και τέλος η γκρίνια. Εγώ και η κατάθλιψη μάλλον τα έχουμε βρει. Δε φταίει, σου λέω.
Παραπονιέμαι νύχτα-μέρα, γκρινιάζω, γίνομαι ανυπόφορη ακόμα και στον εαυτό μου, μιζεριάζω λέγοντας τις ίδιες λέξεις, κατεβάζοντας τα ίδια μπινελίκια για το αφεντικό μου, για τη ρουφιάνα στο γραφείο, για την καριόλα που δε ξέρει τι θέλει από τη ζωή της και το ζητάει από μένα, για την αδικία που επιτρέπω να βλέπουν τα ανίψια μου, για το κληροδότημα της ασχήμιας που μου αφήσανε και που θα πληρώσω για να μου μείνει, για την ανάπηρη ενέργειά μου που αντλώ από τα θέλω μου και τη διοχετεύω στα λάθη μου..για όλα γκρινιάζω και παραπονιέμαι και γίνομαι ανυπόφορη και μέχρι εκεί. Δεν κάνω το βήμα. Με έχει αρρωστήσει το τώρα μου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΓΩΓΗ και ΦΡΟΝΤΙΔΑ
Ξυπνάω, και είναι Κυριακή. Η μάνα μου έχει απλώσει την εφημερίδα στο τραπέζι, διαβάζει όρθια καπνίζοντας κι ο καφές της είναι ήδη στη μέση. Έχει βάλει τα γεμιστά στο φούρνο, αλλά δεν έχει πετάξει ακόμα τα σκουπίδια της, κι ο δυόσμος με το κρεμμύδι κυνηγάνε τις ντομάτες περνώντας από δίπλα μου. Αυτή η κουρτίνα μοιάζει με ανάσα - μπαινοβγαίνει στο παράθυρο και δίνει ζωή σε τέσσερις τοίχους. Περπατάω ξυπόλυτη για να κάτσω στα σκαλιά της πίσω πόρτας, αχτένιστη και άπλυτη και αθώα ακόμα. Ραδιόφωνο και καναρίνι. Τόση λιακάδα και τόση μουσική, μόνο παιδί την έζησα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου