(Μέχρι να κλείσει η μπουκαπόρτα του καραβιού και να σαλπάρω για το νησί, κάθε μικρό πρόβλημα μπροστά μου θα μοιάζει με λίμνη Τιτικάκα και θα πνίγομαι κάτω από τον ήλιο..)
Οκ, το παρατράβηξα με τη μιζέρια μου, και δεν έχω τραβήξει τις κουρτίνες να φωτιστεί ο κόσμος με την ευγνωμοσύνη μου, στον ιδανικό, πενήντα τετραγωνικών και πολύχρωμο, μικρόκοσμό μου.
Ούτε ακόμα έχω σηκώσει ψηλά στα χέρια μου αυτή την αγάπη, που μωρό ακόμα, με τα μπλέ της μάτια, είναι η προστασία μου. Δε θέλει τάματα να τις υποσχεθώ, ούτε κερί χρειάζεται να ανάψω για να με βρεί. Δεν ακούει προσευχές, ακούει μονάχα τις ανάγκες μου, πριν ακόμα καλά καλά γεννηθούν και αρχίσουν να κλαίνε.
Κάθε βράδυ ζώ την αποκαθήλωση μου, και την οργασμική μου ανάσταση στο άκουσμα των κλειδιών πίσω από την πόρτα. Και όταν η σκληρή κι απάνθρωπη πόλη κοιμάται, εμείς ονειρευόμαστε ξενυχτόντας κι ακούγοντας blues..
Άν δεν ήσουν δίπλα μου, η αγάπη θα ήταν ακόμα ασπρόμαυρη, το ξέρεις;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου