Κάθε πρωί

Όταν διαβάζω σε οδηγίες συντήρησης "φυλάσεται σε δροσερό και σκιερό μέρος" το μυαλό μου φωτογραφίζει το σπίτι μου.

Ξυπνάω μάλλον χαρούμενη..Στη σκέψη της εξορίας μου στο κέντρο της Αθήνας, οι κόρες των ματιών μου αυτόματα διαστέλλονται και για δευτερόλεπτα μετά, χάνω το φως μου. Το υπόλοιπο τελετουργικό- γιατί περί ανθρωποθυσίας πρόκειται- γίνεται σιωπηλά και μηχανικά πλέον. Κι αφού στερέψω από καλή διάθεση κι εξαντλήσω τα σχέδια απόδρασης, ανοίγω την πόρτα. Κρατάω την ανάσα μου και βγαίνω..

(Τα θαύματα γεννιούνται ανώδυνα κάποιες φορές.)

Πρωινός διαλογισμός που ξεκινάει περιμένοντας το λεωφορείο, έχει μπεί στην καθημερινότητα μου, ύπουλα, στα μουλοχτά, αφού όσες φορές κάθησα στη άλλη στάση(αυτή του λωτού)δεν τα κατάφερα..

Κάθε πρωί συναντιέμαι με τη θάλασσα. Προσποιούμαι πως πάω κοντά της, κι αυτή με πλησιάζει διστακτικά. Τις πετάω μαύρες σκέψεις, κι εκδικητικά μου επιστρέφει χαμόγελα και την αύρα της πάνω μου. Μπλοφάρω με όνειρα και πάει πάσο. Είναι πάντα σίγουρη πως έχει καλύτερο φύλλο από μένα. Κι έχει!

(Όση ώρα περιμένω το λεωφορείο, έχουν κατέβει πιτσιρίκια και γριές, ένα ασύμμετρο ανθρώπινο μωσαϊκό μέσα κι έξω από το νερό, που παρόλο που μόνο αρμονία δε θυμίζει, με γαληνεύει απίστευτα. Η ζήλια μου βράζει σ' ένα καζάνι συμπάθειας: θέλω κι εγω!!!!)

Στις μετακινήσεις μου μέσα στην πόλη, σε τρένα, λεωφορεία, ακόμα και πεζή φοράω τα ακουστικά στα αυτιά. Καμιά φορά, τα αφήνω κι όταν φτάσω στον προορισμό μου. Δεν ακούω πάντα μουσική. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο αναπνευστήρας μου. Αρχίζουν τα μάτια μου να γεμίζουν μπλέ και πράσινο, και κάτι σκόρπιες βάρκες, κάτι ηλιοκαμμένες υπέργηρες κολυμβήτριες, και πάλι λίγο πράσινο, και σιγά σιγά χάνεται η ομορφιά και φτάνω στο τέρμα.

(Κάθε πρωί τα φιλιά σου μου λένε καλημέρα.)