ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ (espressaκι ήταν)

Τεστ..τεστ-δοκιμή...φουφου... ένα-δύο...δοκιμή...ένα...ένα..(καλά ακούγομαι???)

(Σας προειδοποίησα... Θέλω κεντρικό δελτίο, ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΕΧΩ!)

Μετά την πρώτη χθεσινή μου απόπειρα,  πήρα μεγάλη χαρά με την ανταπόκριση που βρήκε η παρθενική μου «ανάρτηση»! Οι δυο από τις τρείς φίλες μου, γρήγορα κι αποτελεσματικά μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν και να κάνουν τα απαραίτητα  σχόλια, η δε τρίτη (που ήπια ένα γρήγορο καφεδάκι μαζί της) έσπευσε να αναφωνήσει: -Ωχ...κατάλαβα...

Ναι.  Ήταν αυτό το «ωχ» της ανήσυχης σιγουριάς (και της σίγουρης ανησυχίας). Είναι αυτό το ερμαφρόδιτο συναίσθημα «φοβάμαι, αλλά μ’αρέσει», που προκαλεί και η ταχύτητα σε κάποιους και εθίζονται στην αδρεναλίνη!

Μη φοβάσαι... δεν κατάλαβες τίποτα! Φυσικά και δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να εκθέσω δημόσια τις ιδιωτικές μας στιγμές. Αυτά τα πολύτιμα τετράωρα μας . Οι συναντήσεις μας, έχουν γίνει συναρπαστικές!  Εκτός τις κολοκυθιάς –μπορείς, δε μπορώ, μπορεί, μπορούμε – που τελευταία αρχίζω και συνηθίζω, αυτή η μέρα,μοιάζει με την αργία του Αγίου Πνεύματος : την οργανώνουμε ένα μήνα πρίν! Πού θα βρεθούμε? Θα είναι καφές? Ποτό? Φαγητό? Μόνο ένα είναι πάντα σίγουρο – έχουμε να πούμε πολλά...

Γιατι μεγαλώσαμε. Και πλέον ο χρόνος  είναι πολύτιμος. (χρήμα δεν είναι , το ξέρω σίγουρα. Εγώ τουλάχιστον θα είχα αρκετό, πράγμα που δε συμβαίνει, οπότε...)

Ο χρόνος με τους φίλους είναι πολύτιμος, αυτό είναι το σωστό! όταν το δεκάλεπτο δίνει χρώμα σε ολόκληρο το 24ωρο, και οι τέσσερεις ώρες σε «κρατάνε» μέχρι την επόμενη φορά! Πώς να μην έχει αξία?

Στο ημερολόγιο μου λοιπόν σήμερα βάζω τον τίτλο:  ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ

Κι ας ήταν για είκοσι λεπτά...κι ας βιαζόμουν..

(είδες που δε χρειάζεται να ανησυχείς???)